Τόσο τα «Παιχνίδια Εξουσίας», όσο και τα παιχνίδια της εξαρτημένης κινηματογραφίας, έχουν, τελικά, τον ίδιο πατέρα, την εξουσία! Την κυρίαρχη τάξη, δηλαδή! Αυτή που ελέγχει το μηχανισμό, που, με όλα τα μέσα, επιβάλλει τη θέλησή της!

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η εξουσία διάλεξε έναν πονηρό τρόπο να μας μιλήσει για τα «παιχνίδια» της! Διάλεξε τον γεννημένο στο Βερολίνο (1931), από Ρώσο πατέρα και Γερμανίδα μητέρα, πολύ καλό σκηνοθέτη, βραβευμένο με Οσκαρ, Μάικλ Νίκολς, ο οποίος μεγάλωσε στην Αμερική, να κάνει το δικό του «παιχνίδι». Τον έβαλε, και εκείνος δέχτηκε, να περάσει έναν πολεμοκάπηλο, έναν φασίστα, έναν πράκτορα της CIA, έναν δολοφόνο, σαν έναν χαριτωμένο και ιδεολόγο playboy! Μαζί του έτρεξαν και γνωστοί και καλοί ηθοποιοί!

Η ταινία του Νίκολς, υποτίθεται, μας αφηγείται την αληθινή ιστορία του γερουσιαστή Τσάρλι Ουίλσον, ενός πράκτορα της CIA, και μιας «πανέμορφης κοσμικής κυρίας», μιας πλούσιας «εκκεντρικής» κυρίας από το Χιούστον. Το ζευγάρι αυτό, ορμώμενο, σύμφωνα με την ταινία, από τον βαθύ πατριωτισμό του (και τον βαθύτερο αντικομμουνισμό του, στην πραγματικότητα), έφερε σε πέρας την «πιο πετυχημένη μυστική επιχείρηση» της δεκαετίας του 1980. Οι δυο τους (τι λέτε καλέ!) τροφοδοτούσαν τους αντάρτες του Αφγανιστάν με όπλα και βοήθησαν (με αυτόν τον τρόπο) στην «πτώση της Σοβιετικής Ενωσης». Οι δύο τους, όχι η Αμερική!

Μια ανοησία που είπε, αν την είπε, ο πρόεδρος - δικτάτορας του Πακιστάν Ζία «Ο Τσάρλι τα κατάφερε», είναι η άποψη της ταινίας. Η οποία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του δημοσιογράφου Τζορτζ Κράιλ. Ο Νίκολς, μετά τον Κράιλ, στεφανώνει τον Ουίλσον με το στεφάνι του νικητή. Τον θεωρεί σαν τον πανέξυπνο πράκτορα που τους έβαλε όλους στο τσεπάκι του. Και πίσω από αυτή την υπερβολή εξαφανίζονται τα εργοστάσια και οι εταιρείες της πολεμικής βιομηχανίας, η αμερικάνικη στρατιωτική μηχανή, που στα τέλη του '70 έριξε όλο το βάρος της στην περιοχή αυτή του κόσμου. Ο Ουίλσον, μόνον αυτός, σύμφωνα με την ταινία, μονομάχησε με τη Σοβιετική Ενωση και τη νίκησε!

Τα «Παιχνίδια Εξουσίας», φαντάζουν πολύ αποκαλυπτικά για την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική και τους στόχους της. Είναι πολλές οι στιγμές που ο θεατής νιώθει ότι βλέπει μια καταγγελτική ταινία. Στην ουσία, όλος αυτός ο «αντιαμερικανισμός» της, δεν είναι παρά το επίστρωμα για να περάσει επάνω του ο οδοστρωτήρας του αντικομμουνισμού της! Το τι ακούγεται σε βάρος της Σοβιετικής Ενωσης και του κομμουνισμού γενικότερα, ο χειρότερος αντικομμουνιστής Μινχάουζεν δε θα μπορούσε να τα σκεφτεί! Μιλάει για εισβολή των Σοβιετικών, μιλάει, κυρίως, για το «σαδισμό» τους! (Μαζεύανε, λέει, τους Αφγανούς, κυρίως μικρά παιδιά και γυναίκες, σε μικρούς χώρους και περνούσανε με τα τανκς πάνω από τα κορμιά τους, για να διασκεδάσουν)!

Εγραψα στον πρόλογο ότι πρόκειται για πονηρή και πολύ επικίνδυνη ταινία. Είναι τέτοια, γιατί εξωτερικά φαντάζει σαν μια καλογυρισμένη περιπέτεια, με πολύ χιούμορ και άλλες τσαχπινιές, με κοσμοπολίτικο αέρα, με αρχοντιά, ενώ στην ουσία στάζει φαρμάκι! Ενα ύπουλο αντικομμουνιστικό φαρμάκι!

Παίζουν: Τομ Χανκς, Τζούλια Ρόμπερτς, Φιλίπ Σέιμουρ Χόφμαν.