Η ταινία πήρε το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ των Κανών το 2007! Δε μας πέφτει λόγος, αλλά δε συμφωνούμε με τέτοιους θριάμβους! Τέτοιες βραβεύσεις αποπροσανατολίζουν και φουσκώνουν (επικίνδυνα) και τα μυαλά των δημιουργών. Ιδιαίτερα όταν αυτοί είναι πολύ νέοι! Αντικειμενικά και χωρίς πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες, η ταινία της 35χρονης Κινέζας σκηνοθέτιδας Ναόμι Καβάσε, που γύρισε το «Πληγωμένο Δάσος» της με ιαπωνικά και γαλλικά κεφάλαια, θα έπρεπε απλώς να καταγραφεί στα μικρά κινηματογραφικά ποιήματα και τίποτα περισσότερο. Και αυτό δεν είναι λίγο!

Πράγματι, η ταινία είναι τρυφερή. Πράγματι, είναι ελλειπτική (όπως τα μικρά ποιήματα). Πράγματι, είναι ανθρώπινη (ασχολείται με την απώλεια, με το μεγάλο κενό που νιώθει κάποιος που χάνει τον άνθρωπό του). Πράγματι, διαθέτει κάμποσες (αρκετές) ποιητικές εικόνες. Και, για να μην το ξεχάσουμε, πολύ καλή πρωτότυπη μουσική!

Ομως, την ίδια στιγμή η ταινία, η οποία, σε πολλά σημεία είναι αφόρητα αργή, σε πολλές σκηνές της νιώθει αμήχανη. Οι επιλογές της σκηνοθέτιδας, για τις πράξεις των ηρώων της, που μέσω αυτών αποκαλύπτονται τα συναισθήματά τους, είναι τετριμμένες! Είναι σκηνές που τις έχουμε δει σε δεκάδες παρόμοιες ταινίες. (Τρεξίματα στους αγρούς και παιχνίδια στις φυλλωσιές). Φοβάμαι πως σχεδόν καμία από τις εικόνες της δε θα καταγραφεί στην κινηματογραφική μνήμη, όπως, για παράδειγμα, καταγράφηκαν εικόνες από τον «Θάνατο στη Βενετία» ή από την «Ανοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας, Ανοιξη», κ.ά. Οταν μιλάμε για Μεγάλα Βραβεία των Καννών, πρέπει να μην ξεχνάμε τα μεγέθη!

Μια νέα γυναίκα δουλεύει σε έναν οίκο ευγηρίας. Το μυστικό της και ο καημός της είναι το χαμένο (πεθαμένο) παιδί της. Ενας από τους τροφίμους του οίκου κρύβει και αυτός τη δική του απώλεια. Εχουν περάσει τριάντα χρόνια από το χαμό της γυναίκας του. Στην οποία γράφει γράμματα καθημερινά...

Οι δυο αυτές απώλειες φορτώνουν με μεγάλη θλίψη και απέραντο πόνο τους ανθρώπους που τις κουβαλάνε (τη νέα γυναίκα και τον γέρο τρόφιμο). Ενα «ταξίδι» των δυο τους στο «Δάσος του Πένθους», στο δάσος που έχει χαθεί η γυναίκα του τροφίμου, θα φέρει τη λύτρωση. Η απώλεια των χαμένων ανθρώπων θα πάρει την πραγματική της διάσταση. Θα καταχωρηθεί στη μνήμη και θα αξιολογηθεί σαν ένα κομμάτι της ανθρώπινης πορείας μέσα στο χρόνο.

Η ταινία, όπου βρει την ευκαιρία, περνάει τις υλιστικές απόψεις της. Το νερό που κυλάει σε ένα ποτάμι, σε κάποια κομβική σκηνή της ταινίας, «πουθενά δεν είναι το ίδιο, συνεχώς μεταβάλλεται (όπως η ύλη) και ποτέ δε γυρνάει στην πηγή του (όπως και ο χρόνος)», θα πει ο γέρος τρόφιμος στη νέα γυναίκα. Τα δέντρα, πάνω από το μνήμα της πεθαμένης γυναίκας του, δεν έχουν μείνει ίδια στο χρόνο που πέρασε. Εχουν ψηλώσει από το «λίπασμά» της (άλλη μεταβολή - μετατροπή της ύλης).

Παίζουν: Γιοσίρο Σάιτο, Κανάκο Μασούντα, Μασίκο Ονο, Σιγκέκι Ούντα, Μακίκο Γουατανάμπε.