Ο Τζέσε Τζέιμς είναι ένας θρύλος! Γι' αυτόν και για τα ανδραγαθήματά του έχουν γραφεί εκατοντάδες βιβλία, έχουν ειπωθεί από στόμα σε στόμα χιλιάδες ιστορίες, έχουν γραφεί τραγούδια, έχει απασχοληθεί ο κινηματογράφος! Και μιλάμε για ληστή. Και μάλιστα σκληρό ληστή. Ληστή που δε δίσταζε να τραβάει το πιστόλι του και να σκοτώνει! (Αυτός, τα αδέρφια του και η συμμορία του, έδρασαν στην Αμερική στα τέλη του 1800. Η καριέρα τους βρέθηκε στο «ζενίθ» της στη δεκαετία του 1870. Η δολοφονία έγινε το 1881).

Δεν είναι της αρμοδιότητας ενός κριτικού κινηματογράφου να ερμηνεύσει και να εξηγήσει τη λατρεία που δείχνει πολλές φορές ο λαός για κάποιους παράνομους! Μια διαχρονική λατρεία που έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά και φτάνει ως τις μέρες μας. Είναι φανερό πως η ανυπακοή αυτών των ανθρώπων στο επίσημο καταπιεστικό και αιμοβόρο κράτος δικαιώνει, ως ένα σημείο, και τις δικές του επιθυμίες. Αυτή η ταύτιση, λοιπόν, έχει ψυχολογικές και κοινωνιολογικές αφετηρίες...

Η ταινία του Αντριου Ντομινίκ δε βάζει τέτοια (ενδιαφέροντα) ζητήματα. Περιορίζεται να καταγράψει τις τελευταίες μέρες του ληστή πριν ο συν-συμμορίτης του, και φίλος του, ο δειλός, όπως έμεινε στην ιστορία, Ρόμπερτ Φορντ, τον σκοτώσει, για να εισπράξει την επικήρυξη και για να δοξαστεί! Να δοξαστεί, γιατί τόλμησε - και κατόρθωσε - να σκοτώσει τον Τζέσε Τζέιμς!

Ομως, πάλι ο λαός, έβαλε τη δική του σφραγίδα! Πέταξε στα σκουπίδια τον δολοφόνο και σήκωσε στους ουρανούς τον ληστή. Η κηδεία του Τζέσε Τζέιμς στάθηκε η αφορμή για λατρευτικές εκδηλώσεις. Η κηδεία του προδότη, ο οποίος δολοφονήθηκε από θαυμαστή του Τζέσε Τζέιμς, έγινε σε «πολύ στενό κύκλο» και μέσα στην κατακραυγή και στην απαξία! Στην ιστορία τοποθετήθηκε δίπλα στον Ιούδα!

Και αυτό το σημείο δεν το φωτίζει η ταινία! Το καταγράφει απλώς και το σχολιάζει «ειδησεογραφικά». Ο δημιουργός της ταινίας, σίγουρα, μεροληπτεί. Παίρνει θέση, και παίρνει σαφή θέση, υπέρ του Τζέσε Τζέιμς. Εχει και αυτός γοητευτεί από το θρύλο! (Αυτό, βέβαια, είναι κακό. Οταν κάποιος ασχολείται με κοινωνικές συμπεριφορές, πρέπει να αποστασιοποιείται, για να μπορεί να βλέπει όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά).

Μην περιμένετε, λοιπόν, να δείτε μια εξήγηση, μια προσπάθεια, έστω, εξήγησης, της αίγλης που γνώρισε ο Τζέσε Τζέιμς. Η ταινία περισσότερο συνεισφέρει - και αυτή - στη συνέχιση (και διαιώνιση) του θρύλου, παρά ερμηνεύει ή προσπαθεί να ερμηνεύσει το (κοινωνικό) φαινόμενο! Και με αυτή την έννοια, δεν πρόκειται για «μεγάλη» ταινία. Ταινία που θα πάρει τη θέση της δίπλα στους κολοσσούς που ασχολήθηκαν με προσωπογραφίες («Πολίτης Κέιν», για παράδειγμα).

Κατασκευαστικά, ωστόσο, η ταινία έχει πάρα πολλές αρετές! Ξεκινώντας από τις ερμηνείες, από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ (Κέισι Αφλεκ), αλλά και των δεύτερων και τρίτων ρόλων, και περνώντας στην εξαιρετική φωτογραφία, στα πολύ καλά σκηνικά και τα κοστούμια, στις μουσικές και στους ήχους, και φτάνοντας στην επιλογή των χώρων, είναι όλα κάτω από ενιαίο έλεγχο και άριστα συντονισμένα. Οι «λεπτομέρειες» της ταινίας δείχνουν ιδιαίτερη φροντίδα. Πουθενά στα 160 λεπτά που διαρκεί το φιλμ του Ντομινίκ, δε θα νιώσει εξαπατημένος ο θεατής. «Η Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς...», είναι μια πολύ φροντισμένη ταινία!

Παίζουν: Μπραντ Πιτ, Κέισι Αφλεκ, Σαμ Σέπαρντ, Σαν Ρόκγουελ.