Βλέποντας την «Αποξένωση» δεν μπορείς να αποφύγεις το πικρό σχόλιο: τι κρίμα, λες, που ένας τόσο μεγάλος σκηνοθέτης, ένας πραγματικός θαυματοποιός της εικόνας, δε γυρίζει το φακό του προς τη ζωή και την αλήθεια, στα χιλιάδες υπαρκτά και καυτά προβλήματα, αλλά και στα απλά καθημερινά, και σπαταλιέται σε άγονες και από χρόνια ξεπερασμένες προβληματικές και απαντημένες από τη φιλοσοφία και την επιστήμη υπαρξιακές αγωνίες!

Μια φαινομενικά αρμονική και δεμένη οικογένεια φτάνει στο εξοχικό της. Εκεί, μακριά από την πόλη και τη σύμβαση, κοντά στη φύση και στη γαλήνη, ξαφνικά και αναίτια, αρχίζει να διαλύεται! Η γυναίκα λέει στο άντρα της, πως είναι για μια ακόμα φορά έγκυος. (Εχουν άλλα δυο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι). Το τρίτο παιδί, όμως, δεν είναι δικό του(!) του λέει.

Εκείνος δέχεται ένα σοκ! Αμέσως καλεί τον αδερφό του, έναν παράνομο (δε διευκρινίζεται τι σόι παράνομος είναι) και τον συμβουλεύεται. (Αλήθεια, γιατί; Από πουθενά δεν προκύπτει η ανάγκη). Ο «μυστηριώδης» παράνομος του συστήνει ψευτοφιλοσοφικά: «αν θέλεις να τη σκοτώσεις σκότωσέ την, αν θέλεις να τη συγχωρήσεις συγχώρησέ την, το ίδιο σωστά είναι και τα δύο»!

Ο σύζυγος τη συγχωρεί. Ομως, με τη βοήθεια πάντα του αδερφού του, καλεί δυο «σκιτζήδες» και αναγκάζει τη γυναίκα του σε έκτρωση. Το έμβρυο αποβάλλεται. Ωστόσο, κάτι πάει στραβά στην έκτρωση και η γυναίκα πεθαίνει! Ο «τυχαίος» θάνατος στέκεται η αφορμή, ο σύζυγος να αναζητήσει την αλήθεια. Ψάχνοντας τον εραστή, στο πρόσωπο του συνεταίρου του, ανακαλύπτει ότι όταν η γυναίκα έλεγε «δεν είναι δικό σου», εννοούσε ότι όταν συνέλαβε το παιδί ήταν τέτοια η εσωτερική απόσταση των δύο τους, που ήταν σαν να έκανε έρωτα, σα να συνέλαβε το παιδί, με κάποιον άλλον! (Μεταφορική, λοιπόν, η απιστία).

Μεγάλη, πράγματι, η «αποξένωση» των ανθρώπων σήμερα! Ποιος έχει αντίρρηση; Ποιος θα πει όχι; Η «αποξένωση», ωστόσο, δεν είναι φυτό που φυτρώνει από μόνο του. Δεν είναι σύμφυτο με τον άνθρωπο. Είναι κοινωνικό αποτέλεσμα. Του οποίου η γιατρειά, ο κάθε νοήμων άνθρωπος το ξέρει αυτό, δε βρίσκεται στην 1η προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, που επικαλείται η ταινία, ούτε στις όποιες άλλες θρησκοληψίες και μεταφυσικές που αυτή μπάζει πλαγίως! (Ντύσιμο της εικόνας με θρησκευτικούς ψαλμούς και χορωδιακούς ύμνους, αλλαγές φωτισμών και χρωμάτων που «ξεχωρίζουν» το ανθρώπινο (γκρίζα χρώματα) από το «θείο» (χρυσαφή χρώματα και εξαϋλωμένη άσπρη (υπερφορτισμένη) εικόνα).

Ο σοβαρός και ώριμος θεατής θα έπρεπε, λογικά, να γυρίσει την πλάτη του στην «Αποξένωση». Να πει δε με ενδιαφέρει! Η ταινία δεν έχει τίποτα να μας προσφέρει στον τομέα της γνώσης, της συνείδησης. Γιατί τα υπαρκτά ζητήματα που βάζει, την απόσταση και την αποξένωση των ανθρώπων, τα βάζει πολύ, απελπιστικά θα έλεγε κανείς, λαθεμένα. Η λύση, τα είπαμε, δε βρίσκεται στο φιλοσόφημα - παραβολή του Παύλου, «τι και αν κερδίσεις τον κόσμο όλον, αν δεν έχεις αγάπη, κλπ., κλπ.»! Αυτά είναι τόσο απομακρυσμένα! Η επιστήμη έχει αποφανθεί. Μη γυρίζουμε πίσω! Η λύση βρίσκεται στη δημιουργία ανθρώπινων κοινωνιών. Κοινωνιών ολοκληρωμένων ανθρώπων! Και εκεί πρέπει να στρέψουνε τους φακούς τους οι δημιουργοί!

Ομως, και να θέλεις, δεν μπορείς να αγνοήσεις την ταινία! Δεν μπορείς να της γυρίσεις την πλάτη. Γιατί ο Ρώσος δημιουργός σε καθηλώνει με την εικόνα του! Από το πρώτο πλάνο μέχρι το τελευταίο, παρ' όλες τις σεναριακές ασάφειες, παρ' όλες τις μεταφυσικές ακρότητες, παρ' όλα τα κενά στην εξέλιξη της ιστορίας, σε πιάνει από τα πέτα και σε καθίζει στο κάθισμα. Με την υψηλή αισθητική του, με την άριστη επιλογή των χώρων, με την άρτια τοποθέτηση της μηχανής, με την ερμηνεία των ηθοποιών, ακόμα και με τη θρησκευτική μουσική επένδυση, καταφέρνει να σε μαγέψει. Και αν αγαπάς την καλή αισθητική, τον καλό κινηματογράφο, μπορεί να σε αναγκάσει να τον συγχωρήσεις. Να παραβλέψεις, δηλαδή, την υπόθεση και να χαρείς την ομορφιά της εικόνας! (Αυτό, βέβαια, είναι ιδεολογικό ατόπημα και πρέπει να κοιταχτείς! Το καλλιτεχνικό έργο είναι ενιαίο. Ανάλαβε, λοιπόν, τις ευθύνες σου)!

Παίζουν: Κονσταντίν Λαβρονένκο, Μαρία Μπονέβι, Αλεξάντρ Μπαλουέβ.