Είναι γνωστό ότι ο ΣΥΝ είναι θιασώτης της στρατηγικής του «κοινωνικού διαλόγου», το τραπέζι του οποίου έχει τιμήσει ουκ ολίγες φορές. Οπως είναι γνωστή η τακτική, όταν στριμώχνεται γι' αυτή του τη στάση, να βαφτίζει το κρέας ψάρι για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Το έκανε την περίοδο του νόμου Ρέππα, το κάνει και τώρα. Αναλαμβάνει, μάλιστα, τον αναβαθμισμένο ρόλο εκ μέρους της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ να δικαιολογήσει την προχτεσινή συνάντηση με την υπουργό Απασχόλησης, με την οποία δόθηκε συνέχεια στον «κοινωνικό διάλογο» για το Ασφαλιστικό.

Κατά την «Αυτόνομη Παρέμβαση», παράταξη του ΣΥΝ στη ΓΣΕΕ, η συνάντηση με τη νέα υπουργό έγινε για να θέσει η Συνομοσπονδία «το απεργιακό πλαίσιο των συνδικάτων» (!). Κατόπιν τούτου επιτίθεται στο ΠΑΜΕ, το οποίο, όπως ισχυρίζεται, «χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά για να δικαιολογήσει, μάταια βέβαια, τη διασπαστική του πολιτική». Και υποτιμώντας τη νοημοσύνη των εργαζομένων, προσπαθεί να ταυτίσει την προχτεσινή συνάντηση με εκείνη που είχε πριν από λίγες μέρες η Ομοσπονδία Οικοδόμων στο υπουργείο Απασχόλησης για το ζήτημα των ελάχιστων ενσήμων προς το ΙΚΑ, που επιχειρεί να θίξει απόφαση του ΣτΕ.

Οι ...ακροβατισμοί της «Αυτόνομης Παρέμβασης» δεν αντέχουν βέβαια σε κανένα σοβαρό σχολιασμό. Αξίζει, ωστόσο, να προβληματιστούν οι εργαζόμενοι για δυο βασικά ζητήματα: Πόσο σοβαρό μπορεί να είναι το επιχείρημα που λέει ότι, την ώρα που γίνεται χαμός στο Ασφαλιστικό και η κυβέρνηση ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους να φανεί δήθεν «διαλεκτική» και «διαλλακτική», η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να συναντιέται μαζί της για να της ...παρουσιάσει το απεργιακό της πλαίσιο; Και δεύτερο, γιατί αυτή την υπονομευτική απέναντι στο κίνημα τακτική αναλαμβάνει να τη στηρίξει πρώτος απ' όλους ο ΣΥΝ, επιτιθέμενος στο ΠΑΜΕ που την καταγγέλλει; Φαίνεται πως οι αυξανόμενες αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζόμενων δε στριμώχνουν μόνο την κυβέρνηση...