Τα παιδιά της ΚΝΕ που χτίζουν την κόκκινη πολιτεία στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου μιλάνε στο «Ρ»
Στα πανιά η δουλιά έχει «ανάψει»... |
Σε αυτό το χώρο βρεθήκαμε και εμείς από το «Ρ» για να διαμορφώσουμε το δικό μας περίπτερο και να μιλήσουμε με τα παιδιά της ΚΝΕ, που τα δίνουν όλα για να είναι όλα έτοιμα για το μεγάλο ραντεβού της χρονιάς. Και είναι ξεχωριστή στιγμή, πραγματικός πλούτος η συζήτηση με τις νέες και τους νέους, που στήνουν, ζωγραφίζουν, ομορφαίνουν, καταθέτουν κάτι από τον εαυτό τους.
Κυριακή 10 Σεπτέμβρη μεσημέρι και το οδοιπορικό στην αναγειρόμενη πολιτεία του Φεστιβάλ αρχίζει. Δίπλα στο «Διοικητήριο» (το χώρο όπου είναι εγκαταστημένο το επιτελείο με τους συντρόφους που συντονίζουν, αρχιτέκτονες κλπ.) βρίσκεται ο χώρος όπου προετοιμάζονται τα πανιά που ομορφαίνουν τις κατασκευές και τα περίπτερα των επιμέρους χώρων. Οι κοπελιές, φοιτήτριες από την Οργάνωση της Σπουδάζουσας, που είναι εκεί έχουν ριχτεί στη δουλιά, αφού οι «παραγγελίες» είναι πολλές. Τους ξεκλέβουμε όμως λίγα λόγια, για το τι σημαίνει για αυτές να δουλεύουν στο Φεστιβάλ. Η Αννα Θεοδόση μας λέει «συμβάλλουμε σε μια μεγάλη γιορτή που γίνεται στην κορύφωση ενός γεμάτου χρόνου με αγώνες της Οργάνωσης και του νεολαιίστικου κινήματος και στην αρχή μιας χρονιάς που προμηνύει επίσης μεγάλους αγώνες, αφού σε όλους τους τομείς τα μέτωπα είναι ανοιχτά. Παρά την περίοδο, που είναι εξεταστική, με μεγάλη χαρά προσφέρουμε και εμείς για την επιτυχία του Φεστιβάλ». Και η Γιώτα Καλογεροπούλου συμπληρώνει «βάζουμε το λιθαράκι μας για τους στόχους της Οργάνωσης και το κορυφαίο γεγονός της χρονιάς. Εκτός από τον κόσμο που θα φέρουμε στο Φεστιβάλ, το στήνουμε οι ίδιοι. Είναι δικό μας από την αρχή μέχρι το τέλος».
Στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, τα πάντα γίνονται από τους συντρόφους. Οι έμπειροι οικοδόμοι πάντα χρήσιμοι |
Πιο κάτω στο χώρο της «Διεθνούπολης», τα πράγματα φαίνεται πως έχουν προχωρήσει πολύ περισσότερο. Το ρεύμα είναι το μόνο που λείπει. Και εκεί ακριβώς συναντήσαμε σε ένα μικρό διάλειμμα, δύο παιδιά «παθιασμένα» με το ρεύμα. Σπουδαστές και οι δύο στη ΣΤΕΦ του ΤΕΙ Πειραιά. Ο Χρήστος Σταμουλτάς δουλεύει για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ και με βλέμμα που «σπινθηροβολεί» μας λέει: «Είναι ευχάριστο να κάνεις κάτι δημιουργικό. Να κάνεις κάτι για σένα, την Οργάνωσή σου, τους συντρόφους σου, τους φίλους σου. Να βοηθάς για ένα σκοπό». Και με ενδιαφέρον ακούμε και την επόμενη ατάκα του Χρήστου. «Είναι ωραίο να δουλεύεις έξω από το γραφείο. Μας έχει φάει το θρανίο, οι υπολογιστές, η θεωρία. Στη σχολή μας δεν υπάρχει σύνδεση με την πράξη. Λείπουν τα κονδύλια ακόμα και για τη λειτουργία των πολύμετρων που χρησιμοποιούμε, αναγκαζόμαστε να αγοράζουμε τις μπαταρίες! Εδώ κάνουμε ό,τι δεν κάνουμε στη σχολή».
...Με το πινέλο στο χέρι, στην σκαλωσιά, ομορφαίνοντας το δικό τους χώρο, οι συντρόφισσες της Σπουδάζουσας |
Αυτά είναι τα παιδιά της ΚΝΕ.