Πάνε τώρα κάπου 28 χρόνια που «φόρτωσα» στον εαυτό μου ακόμα μια ιδιότητα. Την ιδιότητα του δασκάλου.

Δε με νοιάζει, αν κάποιος που δε με ξέρει, σκεφτεί ότι γαντζώθηκα σε μια καρέκλα για να λύσω κάποιο πρόβλημά μου.

Εκείνο που μετράει για μένα, πάνω απ' όλα, είναι το αλισβερίσι μεταξύ δασκάλου και μαθητή. Το να δίνεις και να παίρνεις. Να μια σχέση, που δε γεννιέται «κατόπιν ωρίμου σκέψεως». Στο κάτω - κάτω, ποιος είναι αυτός που κρίνει ποιον και πώς, σαν ικανότερο για την τέλεση του ιερού μυστηρίου της αμοιβαίας προσφοράς; Πες πως υπάρχει ο τρόπος, η μέθοδος κρίσης. Από κει και πέρα τι γίνεται; Γίνεσαι αυθεντία σε όλα και «διδάσκεις» καθ' έδρας; Μήπως νομίζεις ότι απευθύνεσαι σε πρόβατα επιβάλλοντάς τους τη μοναδική αλήθεια που είναι η δικιά σου;

Οπως και να το κάνουμε οι ρόλοι του δάσκαλου και του μαθητή είναι φανερά διακριτοί. Συμπορεύονται, αφήνοντας όμως την πρωτοβουλία κίνησης στο μαθητή. Τον σέβεσαι για να σε σεβαστεί κι εκείνος. Τον ακολουθείς, γιατί η ζωή του είναι πιο δύσκολη από τη δικιά σου, αλλά και πολύ πιο πλούσια από όνειρα απ' τη δικιά σου.

Ο ρόλος σου; Αυτό που κάνει ο υαλοκαθαριστήρας στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου. Κάνει το μαθητή να βλέπει καλύτερα το δικό του δρόμο. Εφτασα τα 63 μου χρόνια και κάθε φορά, αντικρίζοντας τους μαθητές μου, αναρωτιέμαι αν τους έχω δώσει κάτι κι εγώ, απ' όσα εκείνοι μου έδωσαν.