Το φαινόμενο του αντικομμουνισμού που εμφανίστηκε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, αν και μεμονωμένο, θέτει πολλά ερωτήματα. Ποιο είναι το όριο ανάμεσα στην «ελεύθερη έκφραση ιδεών» του καθηγητή -εν προκειμένω- και στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα από θέση ισχύος απέναντι σε έναν εξεταζόμενο σπουδαστή;

Και βέβαια υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας όταν οι ιδέες δεν εκφράζονται στο πλαίσιο μιας ελεύθερης ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αλλά στη διάρκεια της καλλιτεχνικής αξιολόγησης της δουλειάς του σπουδαστή, ο οποίος είναι ο αδύνατος πόλος της σύγκρουσης. Το επιτρέπει αυτό το λειτούργημα του εκπαιδευτικού, ο ρόλος του δασκάλου; Οχι βέβαια.

Και παρόλο που η ιδεολογία ενυπάρχει στην αισθητική των καλλιτεχνικών έργων και είναι σύμφυτη με την αισθητική κρίση, είναι τουλάχιστον αδόκιμο επιστημονικά το να κρίνονται από ένα δάσκαλο αυτά καθαυτά τα περιγραφικά στοιχεία του έργου (όπως λ.χ. η θεματολογία του). Ενα εικαστικό έργο κρίνεται κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής διαδικασίας από τα μορφολογικά στοιχεία του (που άλλωστε μόνο αυτά «θεραπεύονται» από τη διδασκαλία) και από το κατά πόσο αυτά εξυπηρετούν την όποια πρόθεση του ζωγράφου - σπουδαστή. Πρόθεση, που οφείλει ο δάσκαλος να σεβαστεί. Κάθε άλλη προσέγγιση είναι και αντιεπιστημονική και ύποπτη.

Οι ίδιοι οι σπουδαστές πρέπει όχι μόνο να αντικρούσουν την αντικομμουνιστική επίθεση, αλλά με αγωνιστική στάση, με την πάλη τους, να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη γνώση. Γνώση για την Τέχνη, την κοινωνία και τους νόμους της, γνώση που είναι συνυφασμένη με τον αγώνα των εργαζομένων για μια καλύτερη ζωή, για τον άλλο πολιτισμό, το σοσιαλισμό.