Ο παππούς Σωκράτης, που γεννήθηκε σ' αυτόν τον τόπο που ζούμε, την Ελλάδα, έλεγε: «Δεν ασχολούμαι με τίποτα άλλο περισσότερο από το να γυρίζω εδώ κι εκεί για να σας κάνω, γέρους και νέους, να καταλάβετε ότι η μεγαλύτερη φροντίδα σας δεν έχει σχέση με το σώμα ή τα πλούτη, αλλά με την ψυχή σας, για να γίνει λαμπρή».

Θυμάμαι το σχολειό, που μαθαίναμε αυτά ακριβώς που μας μάθαινε ο παππούς ο Σωκράτης, λεγόταν Σχολή Καλών Τεχνών. Εκεί, σε κάποιο εργαστήριο, ευτύχησα να περάσω κάμποσα χρόνια (14 ακριβώς), κοντά σ' ένα φωτισμένο δάσκαλο, σε μια ατμόσφαιρα ζεστή, γεμάτη αγάπη. Η κάθε μέρα πιο γεμάτη από την προηγούμενη, με ακούσματα θαυμαστά, σοφά και πρωτόγνωρα, που με έκαναν να αγαπώ, όλο και πιο πολύ, αυτό που αποφάσισα να ακολουθήσω σ' όλη μου τη ζωή, την τέχνη. Εκεί έμαθα το τι θα πει αρετή, τι θα πει ήθος, τι θέση έχει μέσα στον κόσμο που ζούμε ο πνευματικός πλούτος και πώς η πραγματική ομορφιά του ανθρώπου, είναι ο ψυχικός του κόσμος. Εμαθα πως η ελευθερία δεν έχει καμιά σχέση με την ασυδοσία, πως η μόρφωση όσο πολλή και να 'ναι ποτέ δεν είναι αρκετή... Εμαθα ακόμη πως ο αποδέκτης αυτών όλων που μαθαίναμε ήταν ο λαός μας, στον οποίο οφείλουμε να δώσουμε μια ανάσα στην κουραστική μέρα του και το κυνήγι του ψωμιού, το βασικό αγαθό του βίου μας, που δεν ήταν υπόθεση εύκολη ποτέ, και ακόμη γιατί είχε ίδια δικαιώματα που έχουν όλοι οι άνθρωποι στον πολιτισμό.

Ο κόσμος αλλάζει, και σήμερα σχεδόν όλοι έχουν σαν μοναδική απασχόληση και ιδανικό, τη συσσώρευση χρήματος με κάθε τρόπο και έφτασε να μεταχειρίζεται μέτρα άδικα και κακούργα. Στις μέρες μας, η κατάρα αυτή γιγαντώθηκε, διαστρεβλώθηκε πέρα για πέρα το νόημα του αθλητισμού, γέμισε ο κόσμος γυμναστήρια για να 'μαστε ικανοί να αντιμετωπίζουμε τους εχθρούς, γιατί μόνο τέτοιοι υπάρχουν πια.

Τα γυμναστήρια του μυαλού, που μας μάθαιναν κάποτε να γινόμαστε άνθρωποι, υπάρχουν, μα εκεί δε διδάσκεται πλέον η ανθρωπιά. ΝΤΡΟΠΗ!