Ο Γερμανός σκηνοθέτης και δημοσιογράφος Φλόριαν Οπιτζαπλώνει το σοβαρό χέρι του και τραβάει την κουρτίνα της άγνοιας. Με τέσσερα ενδεικτικά παραδείγματα, έναν οδηγό τρένων στη Βρετανία, μια μητέρα στις Φιλιππίνες, έναν έγχρωμο ακτιβιστή στη Νότιο Αφρική και με τους κατοίκους μιας πόλης της Βολιβίας, ξεφλουδίζει αργά - αργά όλο το σαθρό περιτύλιγμα των ιδιωτικοποιήσεων και της παγκοσμιοποίησης, και φτάνει στο μεδούλι. Εκεί που υπάρχει η μπόχα. Ολη η σαπίλα που εκπέμπει νέο Μεσαίωνα!

Ολα αυτά τα εκατομμύρια των Ελλήνων, αλλά και τα δισεκατομμύρια του πλανήτη μας, που βγαίνουν στους δρόμους προσπαθώντας να εμποδίσουν «Το Μεγάλο Ξεπούλημα» της δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες, αλλά και τα άλλα εκατομμύρια των Ελλήνων και τα δισεκατομμύρια του πλανήτη μας που δεν τους «απασχόλησε» το πρόβλημα ή έχουν λαθεμένη άποψη για το ζήτημα, έχουν πολλά να κερδίσουν και πολλά να μάθουν από την ταινία. Ο καθαρός πολιτικός λόγος που φτάνει στα αυτιά τους του οποίου διάφορες προκαταλήψεις και, κυρίως, από άγνοια αρνούνται να τον ακούσουν, εδώ τους προσφέρεται σαν μασημένη τροφή. Ακόμα και ο πιο κακόπιστος θα καταλάβει το πρόβλημα και θα βγει από την αίθουσα πληροφορημένος (αυτή η πληροφορία, βέβαια, για να κατανοηθεί πολιτικά και να γίνει δράση είναι ...αλλουνού παπά ευαγγέλιο).

Ο 38χρονος σκηνοθέτης Φλόριαν Οπιτζ, φαίνεται, είναι συνεχιστής της μεγάλης (ανατολικο)γερμανικής σχολής του πολιτικού ντοκιμαντέρ. Και αυτός, όπως οι παλιοί συνάδελφοί του, με υπομονή, επιμονή και με επιχειρήματα, καταφέρνει να ξεδιπλώσει καθαρά μπροστά στα μάτια του θεατή ολόκληρο το πρόβλημα, όσο πολύπλευρο και αν είναι αυτό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν αναγνωρίζουμε μόνον το θύμα, αλλά και τον θύτη. Στην κορυφή της πυραμίδας έχουμε την Παγκόσμια Τράπεζα, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στη συνέχεια τις ξεπουλημένες κυβερνήσεις με όλα τα όργανά τους (ακόμα και ξεπουλημένες εργατικές ηγεσίες) και, τέλος, τους νόμους που επιτρέπουν τη ληστεία της δημόσιας περιουσίας (ΟΤΕ, ΔΕΗ, Ολυμπιακή Αεροπορία, λιμάνια, κλπ.).

Η ταινία προσφέρει δεκάδες αποδείξεις πως ο εφιάλτης της ιδιωτικοποίησης και της παγκοσμιοποίησης δεν είναι τοπικός, αλλά γενικευμένος. Δεν προσβάλλει μόνον τις τριτοκοσμικές χώρες και τις δορυφορικές χώρες, όπως η Ελλάδα, αλλά και τις μητροπόλεις του καπιταλισμού. (Αλλο, βέβαια, πως οι τριτοκοσμικές και δορυφορικές χώρες θα γονατίσουν ολοκληρωτικά). Επίσης, κάτι που συμβαίνει καθαρά και στον τόπο μας, η παγκοσμιοποίηση και η ιδιωτικοποίηση διαλέγει τα καλύτερα και τα πιο κερδοφόρα φιλέτα. Ηλεκτρισμό, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, υγεία, εκπαίδευση...

Θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη, και αυτή είναι η αισιόδοξη πλευρά της ταινίας, ότι «Το Μεγάλο Ξεπούλημα», δεν περιορίζεται μόνον στην αποκάλυψη και στην καταγγελία. Καταδείχνει πως το τέρας, όποια και όσα μέτρα και αν χρησιμοποιεί, τελικά δεν είναι ανίκητο! Οι κάτοικοι της πόλης της Βολιβίας, παρ' όλους τους στρατούς και τις αστυνομίες που τους πολέμησαν, κατάφεραν να ξαναπάρουν στα χέρια τους την ύδρευση! Αλλά και οι κάτοικοι του μαρτυρικού Σοβέτο της Νότιας Αφρικής, παρεμβαίνοντας δυναμικά στο κόψιμο του ρεύματος από την πολυεθνική που το εκμεταλλεύεται, κρατάνε με το ζόρι αναμμένα τα φώτα στην πόλη τους!

Εμπρός, λοιπόν! Ο κινηματογράφος έκανε το χρέος του. Σειρά τώρα να τιμήσει τον τίμιο κινηματογράφο και, κυρίως, να τιμήσει τα μηνύματά του ο πολίτης - θεατής. Κάτω τα χέρια από τη δημόσια περιουσία, τη δημόσια Υγεία, τη δημόσια Εκπαίδευση! Αυτό είναι υπόθεση του λαού, των λαών!