Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε

Της αυγής το δροσάτο ύστατο αστέρι

Σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε

Τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη.

Και από κει κινημένο αργοφυσούσε

Τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι

Που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα

Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.

Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες

Ολοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστείτε.

Μέσα στες εκκλησιές τες δαφνοφόρες

Με το φως της χαράς συμμαζωχτείτε.

Ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες

Ομπροστά στους Αγίους και φιληθείτε.

Φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,

Πέστε Χ ρ ι σ τ ό ς Α ν έ σ τ η εχθροί και φίλοι.

Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,

Και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες.

Γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-

σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες.

Λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι

Από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες.

Κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι

Οπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.

(Διονυσίου Σολωμού, Ο Λάμπρος, απόσπασμα 21 «Η Ημέρα της Λαμπρής»)