Να γράψεις για ένα θέμα, για μια εποχή, για την οποία έχουν γράψει παρά πολλοί άνθρωποι, αποτελεί μια πρόκληση καθόλου εύκολη και δεν είναι καθόλου εύκολο να το κάνεις με τρόπο πρωτότυπο. Ακόμα δυσκολότερο είναι να το κάνεις με τέτοιο τρόπο, ώστε να συγκινήσεις ανθρώπους, που δεν έζησαν τα γεγονότα μιας εποχής. Τότε, όλο το βάρος της πειθούς πέφτει στον συγγραφέα, ενώ όταν οι αναγνώστες έχουν τα ίδια βιώματα με τον συγγραφέα και τους πρωταγωνιστές του η μισή δουλειά έχει γίνει και η συγκίνηση είναι δοσμένη. Πρόκληση, λοιπόν, να «δώσεις» πειστικά στο σημερινό, μεταγενέστερο αναγνωστικό κοινό έναν χαρακτήρα σαν τον γερο-Τζιμ, πηγαίο, λαϊκό, αυθεντικό, τραγικό. Μας τον παρουσιάζει ο συγγραφέας με ένα ιδιάζον συγγραφικό ύφος, με εξαιρετικά σύντομες, ώρες ώρες σχεδόν κοφτές προτάσεις. Μετά από μια πολύ γλαφυρή περιγραφή της εξωτερικής εμφάνισης του «μπάρμπα-Τζιμ» (είχε πάει μετανάστης στις ΗΠΑ ένα διάστημα) μαθαίνουμε τον εσωτερικό του κόσμο «Σαν τον πρωτόβλεπες, δε σου γιόμιζε το μάτι. "Α, ένα ανθρωπάκι,!", έλεγες. Σαν τον καλογνώριζες όμως, άλλαζες αμέσως γνώμη».

Με τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, ο Γιώργης Μωραΐτης εκπληρεί ένα χρέος, που ήθελε από πολύ παλιότερα να εκπληρώσει. Ομως, τα ίδια τα γεγονότα της δικής του ζωής δεν τον άφησαν. «Σαν σκέψη αυτό το βιβλίο πέρασε, μαζί με το συγγραφέα του, από το δεύτερο αντάρτικο, την πολιτική προσφυγιά, την παρανομία, την Ασφάλεια, τα στρατοδικεία, τα κάτεργα...», θα πει ο συγγραφέας στην εισαγωγή του βιβλίου με τίτλο «Η υπόσχεση». Και έτσι πέρασαν 43 χρόνια από τότε που έγινε η αρχή στη φυλακή (από το 1961 στο 2004, που κυκλοφόρησε το βιβλίο). Πρόκειται για μια εισαγωγή που μας ανοίγει την όρεξη να διαβάσουμε αυτό που ακολουθεί, όχι από απλή περιέργεια για τα πάθη του τόπου και τον Γολγοθά των αγωνιστών του, αλλά για το μεγαλείο ενός τιτάνιου αγώνα, από τον οποίο ο σημερινός αναγνώστης μόνο δύναμη μπορεί να αντλήσει. Οι τίτλοι των επί μέρους κεφαλαίων σκιαγραφούν μονολεκτικά την εξέλιξη, π.χ. Ντόλαρς, Πυρήνας, Γροθιά, Ηρωας, «Οχι», Επος, Αμήν, στους οποίους συμπυκνώνεται η πεμπτουσία. Τα μεγαλύτερα πράγματα στη ζωή δεν μπορούν να εκφραστούν παρά με τον πιο απλό τρόπο.

Η ίδια λακωνικότητα, αλλά φορτισμένη με βαθιά πίκρα χαρακτηρίζει την περιγραφή του φρικτού τέλους του γερο-Τζιμ, που αποτελεί και ένα κραυγαλέο «κατηγορώ» εις βάρος των δολοφόνων του. Ο Τζιμ έμεινε άταφος μετά από το μαρτυρικό του θάνατο το Σεπτέμβρη του 1947, θύμα του Δόγματος Τρούμαν. Το κεφάλι του οι «μαϋδοχωροφυλάκοι της περιοχής το παίζανε στ' Αλώνια ποδόσφαιρο», θα μας πει ο συγγραφέας. Οι δολοφόνοι του λύσσαξαν. Ωστόσο, κάποιοι τον τίμησαν με το καλύτερο μνημόσυνο, που θα μπορούσε να υπάρξει. Μετά από χρόνια σχολιαρόπαιδα - ανάμεσα σ' αυτά και ο συγγραφέας - ανακάλυψαν το κρανίο του. Το περιποιήθηκαν και το 'στησαν στο ψηλότερο σημείο απαγγέλλοντας τους εξής στίχους: