Αυτό το Σαρανταήμερο δεν είναι μνημόσυνο, αλλά παραπέμπει σε νηστεία ιδεολογική. Η πλειοψηφία του λαού νηστεύει ιδεολογικά. «Και πήραν μπρος οι μηχανές ν' αλέσουν τη Σκέψη...» θα πει ο ποιητής στο ποίημα «Μετά την ήττα». Η συλλογή αυτή των ποιημάτων του μουσικού Στέφανου Ψαραδάκου συμπυκνώνει στους στίχους της την Ιστορία, τις ρίζες, τον πόνο, τον αγώνα, την ήττα, αλλά και τη νίκη. Το παρελθόν, το σήμερα και το αύριο πρέπει να δέσουν ξανά. Η οργή για την κατάντια που ασελγεί πάνω στη «σκλάβα» Ιστορία πάλλεται ανάμεσα στις γραμμές, δίνοντας ένα βαθύ δυναμισμό στα μηνύματα και τα νοήματα, που κατακλύζουν τον αναγνώστη από τις σελίδες της συλλογής. Ο,τι νέο νομίζεις ότι υπάρχει, θα το βρεις στη «δημοσιά των Εποχών». Μόνο η άγνοια της Ιστορίας κάνει τους ανθρώπους κατάδικους «στης λήθης το μαύρο λασπονέρι», ενώ στου λαού τις ρίζες υπάρχει η ελπίδα: στον Προμηθέα «στη φυλακή των δυνατών κλεισμένο», στον Οδυσσέα «πραματευτή του κόσμου κι οδοιπόρο», στον Λεωνίδα «που βρέχει με κόκκινο ιδρό χαμένες Θερμοπύλες, αιώνιος νικητής κι αιώνια νικημένος», στον Μακρυγιάννη, που «τα λόγια του τα σκέπασαν κραυγές της αφροσύνης», στον Βελουχιώτη, που «της λευτεριάς το όνειρο σμιλεύει στις καρδιές,..., προσκυνημένων κυνηγός, εχθρός και μακελάρης».

Η ποίηση του Στέφανου Ψαραδάκου, πράγματι, συμπυκνώνει και ποιεί με τη σμίλη της Ιστορίας, του πολιτισμού και των βιωμάτων. Βρίσκουμε την κληρονομιά του πολιτισμού μας, όπως αποτυπώθηκε στη γλώσσα, στη συνείδηση και στην ψυχή, της αρχαίας μυθολογίας, του χριστιανισμού, της παγκόσμιας επαναστατικής ιστορίας, αλλά βρίσκουμε και το σύγχρονο ευτελισμό και τον ξεσηκωμό ενάντιά του. Διάχυτη είναι και μια αίσθηση νοσταλγικής μελαγχολίας για τις στιγμές των μεγάλων αγώνων, όταν ο λαός ήταν στα ηθικά ύψη του σε διαμετρική αντίθεση με το σημερινό εκφυλισμό των αξιών του, όπως εκφράζεται στο ποίημα «Οσα που ζήλεψα»: «Τις μέρες ζήλεψα που σύσσωμος ο Ανθρωπος το Βήμα έκανε προς τα μπροστά γιγάντιο κύμα τ' άδικου τ' ανομήματα να πνίξει...». Και: «Το βόλι ζήλεψα που 'κανε τον Μπελογιάννη αθάνατο και το τσιγάρο που μ' ευλάβεια κύκλους φώτιζε παρηγοριάς στ' αντίσκηνο της εξορίας...».

Γλώσσα συχνά με συμβολισμούς όχι εξεζητημένους, που χρησιμοποιούνται με Γνώση και απαιτούν Γνώση. Ετσι, η «εμπασιά της Χαναάν» μπορεί να βρίσκεται στο Βερολίνο την ημέρα που «έπεσε» το Τείχος το 1989 και χιλιάδες άνθρωποι τράβηξαν γελασμένοι και χαζοχαρούμενοι στην καπιταλιστική Γη της Επαγγελίας με τα Μακντόναλτ και τα Γκούντις της με σπασμένα (οι άνθρωποι) «τα αιμοφόρα αγγεία των ματιών απ' την προσπάθεια τον νέο κόσμο που απ' τη Δύση ανέτειλε να δουν....... το χέρι απλώνοντας για λίγα κέρματα που οι αυλικοί μοιράζανε στης Χαναάν την εμπασιά, και της ψυχής το έχει του με χάντρες ψεύτικες και ραγισμένα καθρεφτάκια ν' ανταλλάξει...».

Η πίκρα, η μελαγχολία και το βασανισμένο ύφος εναλλάσσονται με την ελπίδα, με την ανάμνηση των καλύτερων στιγμών του Λαού και την πίστη ότι όλα αυτά θα επιστρέψουν, γιατί στο κάτω κάτω της γραφής: «όχι ένας μα οι λαοί γράφουν την Ιστορία».