Ναι, η συμμετοχή του κόσμου και ιδιαίτερα των νέων ήταν χτες εντυπωσιακή. Αν και μέρα Πέμπτη, μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτήν του Σαββάτου του περυσινού Φεστιβάλ, όταν η μεγάλη κόκκινη πολιτεία είχε κυριολεκτικά πλημμυρίσει σε κάθε σημείο! Ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή, άλλες «κεντρικές» εκδηλώσεις αντιπερισπασμού σημείωναν παταγώδη αποτυχία. Ηταν μια απάντηση της νεολαίας, που αγωνιά στο γκρίζο τοπίο της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και ψάχνει διέξοδο. Ηταν η απόδειξη ότι όλο και περισσότεροι νέοι προσεγγίζουν και ενστερνίζονται την αγωνιστική πρόταση της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.

Στους γύρω δρόμους, παρέες νέων παιδιών ανέβαιναν, ευχάριστη διάθεση εκεί, στους πρόποδες του Υμηττού. Πλησίαζαν στην κεντρική πύλη του 26ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ, πλησίαζαν στις πύλες του δικού τους Φεστιβάλ. Λίγα λεπτά δρόμος, τους χωρίζει από την είσοδο στη μεγάλη «κόκκινη πολιτεία» που στολίζει το χώρο των αθλητικών εγκαταστάσεων στην Πανεπιστημιούπολη. Μπήκαν μέσα σ' ένα χώρο που δημιούργησαν νέοι άνθρωποι για να τον προσφέρουν σε νέους ανθρώπους. Μια από αυτές τις παρέες ακολουθήσαμε και εμείς. Μια παρέα, που αποφάσισε να φτάσει μέχρι την Πανεπιστημιούπολη, για να δει κάτι το διαφορετικό και μαζί της ήταν και άλλοι πολλοί, χιλιάδες νέοι, αλλά και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, που χτες, δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ, κατέκλυσαν τους χώρους του.

Τούτη τη μικρή κοινωνία, που, για πολλούς που αποφασίζουν να φτάσουν μέχρι εδώ, είναι η «μικρογραφία» της άλλης κοινωνίας, που οραματίζονται και παλεύουν για τη δημιουργία της, που αποτελεί ένα πεδίο έκφρασης και προβληματισμού, πέρα από στεγανά και πρότυπα του συρμού. Είναι ένας χώρος έκφρασης και δημιουργίας, που δεν πληρώνεις αδρά για να μπεις μέσα σ' αυτόν. Μέσα σ' αυτόν τον εμπνευσμένο χώρο, όλα αλλάζουν, γίνονται διαφορετικά, γίνονται ανθρώπινα, χωρίς να το θες, γίνεσαι συμμέτοχος σε τούτη τη γιορτή. Μπαίνεις και εσύ στο επίκεντρο, γίνεσαι δημιουργός, συνομιλητής, συμμετέχεις και εκφράζεσαι. Δεν είναι μόνον οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις του Φεστιβάλ, είναι και οι πολλές συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα. Συζητήσεις, χωρίς στημένα «πάνελ», με φιλόδοξους πολιτικούς, που πουλούν τα όνειρά μας ακριβά... Ακούς την άλλη διάσταση των πραγμάτων, παρεμβαίνεις, γίνεσαι κύριος ομιλητής.

Ετσι και εκείνη η παρέα των νέων παιδιών συνέχισε χτες το βράδυ, την περιπλάνησή της, μέσα στους χώρους του Φεστιβάλ, κοντοστάθηκε στις συζητήσεις που από νωρίς είχαν αρχίσει. Συζητήσεις για την ανεργία, το δικαίωμα στη δουλιά και τη μόρφωση, την περιβόητη Ολυμπιάδα, τα ναρκωτικά. Και σαν κι αυτούς πολλοί, χωρίς «τηλεκοντρόλ» στα χέρια, παθητικοί δέκτες των όσων λέγονται μέσα από τα κουτιά χωρίς καμιά δυνατότητα παρέμβασης.

Καθώς η ώρα περνά, η μουσική έρχεται να κατακλύσει τους χώρους του Φεστιβάλ. Οι νότες «ξεπηδούν» από τις διάσπαρτες μουσικές σκηνές, που υπάρχουν μέσα στο χώρο. Πλήθος ανθρώπων συρρέει μπροστά από τις συναυλιακές εξέδρες. Οι καλλιτέχνες που εμφανίζονται στη σκηνή «εισπράττουν» το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου και γίνονται ένα μ' αυτόν. Ο διάλογος ανάμεσα στο κοινό και τον καλλιτέχνη πραγματώνεται κάθε στιγμή, μετά από κάθε τραγούδι που τελειώνει και κάθε νέο που αρχίζει. Η παρέα εκείνων των νέων παιδιών γίνεται ένα με τους χιλιάδες άλλους συνομηλίκους της, με τις άλλες γενιές που βρέθηκαν χτες στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, και η γιορτή είχε μόλις αρχίσει.

Για δυο μέρες ακόμα, πάνω εδώ στην Πανεπιστημιούπολη, η καρδιά του Φεστιβάλ θα συνεχίσει να κτυπά. Να στέλνει το μήνυμα ότι «τραγουδάμε και αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία» διαφορετική. Για μια κοινωνία, ανθρώπινη, χωρίς εκμετάλλευση. Για μια κοινωνία, στην οποία πρωταγωνιστές θα είμαστε όλοι εμείς...