Μια μεγάλη κατασκευή δεσπόζει ακριβώς μετά την είσοδο στο χώρο του Φεστιβάλ και είναι αφιερωμένος στον αγώνα ενάντια «σε όλα τα ναρκωτικά». Ενα οικοδόμημα που απέσπασε το θαυμασμό και την προσοχή των περισσότερων επισκεπτών. Είναι «ο λαβύρινθος της εξάρτησης». Ενας λαβύρινθος που οδηγεί όποιον μπει μέσα να προβληματιστεί σοβαρά για το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα των ναρκωτικών, τις αιτίες και τον τρόπο αντιμετώπισής του.

«Ξένε, από το λαβύρινθο που μπήκες, για να βγεις, μια συμβουλή έχω μόνο να σου δώσω: να σκεφτείς...», προειδοποιεί μια μυθική μορφή στην είσοδο, «γιατί όλα για σένα να είναι απαγορευμένα και μόνο το δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή σου παραχωρούν απλόχερα». Και αμέσως μετά, εικόνες και κείμενα περιγράφουν την άγρια πραγματικότητα του καπιταλισμού: πόλεμος, βαρβαρότητα, καταστολή, ανεργία, ανυπαρξία δημόσιας και δωρεάν παιδείας, πολιτιστικά σκουπίδια. Δηλαδή, όλα αυτά που σπρώχνουν τους νέους στην αβεβαιότητα και την απόγνωση. Κι απέναντι σ' αυτά ακριβώς, η πρόταση που το ίδιο το σύστημα προωθεί, η πρόταση της φυγής. «Ο Γιωργάκης, ο κηπουρός» να προτείνει ως αντίδοτο στη σκληρή πραγματικότητα, τα «μαλακά» ναρκωτικά. Να προτείνει τη «νομιμοποίηση», την ίδια στιγμή που οι έμποροι παραμένουν άφαντοι και αυξάνουν τα κέρδη τους ανενόχλητοι.

Το επόμενο τμήμα του λαβύρινθου τονίζει ότι υπάρχει κι άλλη πλευρά, η άλλη οπτική της κατάστασης. «Δεν υπάρχουν μαλακά, γι' αυτό δε μασάμε. Τα αίτια -της εξάρτησης- τα γεννάει η παρακμιακή κρίση τους καπιταλισμού», «ούτε χόρτο καπνίζουμε, ούτε κουτόχορτο μασάμε», «θέλουν να τα νομιμοποιήσουν στη συνείδησή μας». Οι εικόνες στηλιτεύουν το «νέο φρούτο της ΕΕ», τον «περιορισμό της βλάβης», που στηρίζεται στη λογική ότι πρόληψη και θεραπεία κοστίζουν κι «έτσι κι αλλιώς κάποιοι περισσεύουν...» Ομως παρακάτω κι αυτός ακόμη ο μύθος ότι δεν υπάρχουν λεφτά, καταρρίπτεται, αφού το κράτος βρίσκει πολύ περισσότερα δισ. για να δώσει στις «επιχειρήσεις του ποδοσφαίρου», δε βρίσκει όμως για τις Θεραπευτικές Κοινότητες.

Πριν από την έξοδο του λαβύρινθου η ίδια μυθική μορφή που στέκει στην είσοδο τονίζει: «Εκτός από το δρόμο του Μινώταυρου, υπάρχει κι ο δρόμος του Θησέα... πάρε το μίτο του αγώνα κι ακολούθησε το δρόμο της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας». Εκεί ακριβώς, υπάρχουν δυο πόρτες. Η μια καλυμμένη με μαύρη κουρτίνα, κρύβει την αγριάδα του λευκού θανάτου. Η άλλη με μια κόκκινη κουρτίνα οδηγεί στην επιλογή της ανυπόταχτης στάσης ζωής, οδηγεί ξανά στα φώτα και τα χρώματα του Φεστιβάλ εκεί που στέλνεται το μήνυμα: «Ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, έλα μαζί μας, στο δρόμο του αγώνα»!