Στο πολύπαθο Βελιγράδι, που πριν από λίγα χρόνια γινόταν ζωντανός στόχος των αμερικάνικων και ΝΑΤΟικών πολεμικών αεροπλάνων, στην πάλαι ποτέ πρωτεύουσα της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας την οποία αμερικανικός και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός κατακερμάτισε, «στοχεύουν» αυτές τις μέρες οι αρχιτέκτονες της μαζικής κουλτούρας και της ευρωπαϊκής ομογενοποίησης. Είναι πανέτοιμοι ν' ανάψουν τα εκτυφλωτικά φώτα του φετινού, 53ου Διαγωνισμού της Γιουροβίζιον, την παραγωγή του οποίου ανέλαβε η κρατική ραδιοτηλεόραση της Σερβίας, μετά τη νίκη της Marija Serifovic πέρσι στο Ελσίνκι με το «Molitva». Να σημειώσουμε ότι ο διαγωνισμός θα διεξαχθεί στο Belgrade Arena, χωρητικότητας 20.000 θέσεων, αντί των 12.000 θέσεων του Φινλανδικού Hartwell Arena. Το δε λογότυπο του διαγωνισμού, προς εθνική εμψύχωση των Σέρβων, φέρει τα χρώματα της Σερβικής σημαίας: λευκό, κόκκινο και μπλε. Το θέμα του, όσο κι αν φαντάζει τραγική ειρωνεία, τιτλοφορείται «Confluence of sound» («H συμβολή του ήχου»). Οπως και να 'χει ο διαγωνισμός, κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των μονοπωλίων του θεάματος και της μουσικής βιομηχανίας, έχοντας παράλληλα την αμέριστη συμπαράσταση εθνικών τηλεοπτικών δικτύων, ακόμη και κυβερνήσεων, αποτελεί δίχως άλλο μια ακόμη επιχείρηση αποβλάκωσης, ευρω - ύπνωσης και χειραγώγησης.

Την Ελλάδα, ως γνωστόν, εκπροσωπεί ο «κρυφός συνδυασμός» («Secret Combination», καθώς επιμένουμε σε άπταιστη αγγλική) της Καλομοίρας - αρχικά στις 20 Μάη στον πρώτο ημιτελικό και αν όλα πάνε κατ' ευχήν (ευχή εξάλλου έδωσε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης, μην το ξεχνάμε!) στις 24 Μάη στον τελικό. Στον πρώτο ημιτελικό συμμετέχουν επίσης Μαυροβούνιο, Φινλανδία, Ιρλανδία, Ισραήλ, Πολωνία, Βοσνία Ερζεγοβίνη, Εσθονία, Ολλανδία, Ρουμανία, Μολδαβία, Σαν Μαρίνο, Σλοβενία, Νορβηγία, Ανδόρα, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Ρωσία. Οι διευθύνοντες τη δημόσια, καλοπροικισμένη με χρήμα του λαού, κρατική ΕΡΤ, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να υπηρετήσουν και φέτος το ευρωπαϊκό «ιδεώδες» του κέρδους, της ανοησίας, της ιδεολογικής λοβοτομής. Τις μεγάλες «εξετάσεις», εξάλλου, τις είχαν δώσει στην προπέρσινη ρωμαϊκή φιέστα της Αθήνας, που στοίχισε στον ελληνικό λαό περισσότερα από 12 εκατ. ευρώ, προκαλώντας το κοινό αίσθημα, την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που πασχίζει να επιβιώσει. Το ισχνό πουγκί μας άνοιξε, για άλλη μια φορά, για να πληρώσει το πρόμο τουρ και όλα τα παρεμφερή της προώθησης του «Secret Combination», για να ταΐσει τις πολυεθνικές εταιρείες που νέμονται τη δισκογραφία διεθνώς, αλλά και γενικότερα το χώρο του θεάματος - ακροάματος, για να χορηγήσει τον ψευδεπίγραφο «πολιτισμό» του κιτς και της αρπαχτής.

Το διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, που διεξάγεται κάθε χρόνο από το 1956, αναμένεται να τον παρακολουθήσουν πάνω από 100 εκατομμύρια τηλεθεατές. Το τραγούδι βέβαια, η πιο άμεση, η πιο μαζική και λαϊκή μορφή τέχνης, σ' αυτή την προκρούστεια διοργάνωση είναι απλώς το άλλοθι, καθώς απουσιάζει ως μορφή τέχνης και γνήσιας έκφρασης. Αντίθετα, παρά τις «κορόνες» των διοργανωτών για προβολή του μουσικού πολιτισμού κάθε χώρας που συμμετέχει, αυτή η βιτρίνα ευρωπαϊκής πολιτιστικής ενοποίησης αποτελεί τη «λαμπερή» χωματερή του τραγουδιού των χωρών της Ευρώπης. Μια χοάνη, που πλην ελαχίστων περιπτώσεων, δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ποιότητα και πολύ περισσότερο με την πλούσια πολιτιστική παραγωγή του κάθε τόπου.

Για την εξυπηρέτηση αυτού του «δούρειου ίππου» προώθησης της ευρω-υποκουλτούρας στήνεται ένας ολόκληρος μηχανισμός: αστρονομικά χρηματικά ποσά, τηλεοπτικά δίκτυα, ραδιοφωνίες, εταιρείες δίσκων και προβολής, Τύπος, ενώ τα τελευταία χρόνια στο χορό της Γιουροβίζιον έχουν μπει ακόμη και ...κυβερνήσεις. Την ίδια στιγμή που σε ευρωσυνδιασκέψεις αποφασίζεται η περικοπή ολοένα και περισσότερο του προϋπολογισμού για τον πολιτισμό στις χώρες της ΕΕ, υπουργοί και ολόκληρες κυβερνήσεις παρέχουν «γην και ύδωρ» στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, επενδύοντας σ' αυτόν πολιτικά και ιδεολογικά. Κι αν στις χώρες του ιστορικού, «σκληρού» δυτικοευρωπαϊκού πυρήνα, αυτά τα φαινόμενα είναι λιγότερο έντονα, εκείνες που τα δίνουν όλα στο βωμό της Γιουροβίζιον είναι οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Αυτές, που πλέον μαζί με την ανεργία και την οικονομική εξαθλίωση, γεύονται και τους «καρπούς» της «ελεύθερης» Δύσης, πληρώνοντας βέβαια αδρά το τίμημα του εξευρωπαϊσμού τους.

Η ιστορία της Γιουροβίζιον δεν είναι ούτε μικρή, ούτε αθώα. Παιδί του ψυχρού πολέμου (δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '50 στο Λοκάρνο της Ελβετίας) υπηρέτησε το δόγμα της πολιτιστικής ενοποίησης της Δυτικής Ευρώπης. Μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες, οι γεωγραφικές και κυρίως πολιτικές αλλαγές στη Γηραιά Ηπειρο επέδρασαν και στη Γιουροβίζιον. Η καπιταλιστική παλινόρθωση στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οδήγησε σε δραματικές περικοπές και στη σφαίρα του πολιτισμού, ενώ παράλληλα οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών έγιναν φανατικοί υποστηρικτές της Γιουροβίζιον. Μάλιστα, οι προσπάθειες της Εσθονίας και της Ουκρανίας για να φιλοξενήσουν τη διοργάνωση ήταν ένας στόχος που συνδεόταν με την «επιστροφή στην Ευρώπη», ενώ η πρόκριση σ' αυτό το πανηγύρι τη «δυτικής κουλτούρας» θεωρήθηκε γεγονός εθνικής σημασίας. Ετσι, ενώ στις αρχές ο διαγωνισμός της Γιουροβίζιον χαρακτηριζόταν από άκρατο κεντροευρωπαϊσμό, στη συνέχεια έγινε πεδίον δόξης λαμπρό για γιορτασμούς ευρωσυσπείρωσης, με τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες να «χορεύουν» σταδιακά αλλά ξέφρενα στο «χορό» των διοργανωτών.

Αυτό το φαινόμενο ενισχύθηκε την τελευταία επταετία με τις πρωτιές Εσθονίας, Λετονίας, Ουκρανίας, Σερβίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Εσθονίας, μετά την κατάκτηση της πρώτης θέσης στη Γιουροβίζιον (2001), δήλωνε ότι οι Εσθονοί απελευθερώθηκαν από τη Σοβιετική Ενωση μέσα από τη δύναμη του τραγουδιού και πλέον τραγουδούσαν το δρόμο προς την Ευρώπη. Βέβαια, αυτός ο ευρωπαϊκός δρόμος υπαγορεύει ακόμα και το ξήλωμα των αντιφασιστικών μνημείων της χώρας, όπως το μνημείο του χάλκινου στρατιώτη «Αλιόσα», του απελευθερωτή της Εσθονίας από το ναζιστικό ζυγό. Χαρακτηριστικό είναι το ότι η απόφαση αυτή της κυβέρνησης της Εσθονίας είχε τη στήριξη των ευρωενωσιακών θεσμών. Για παράδειγμα, το Μάη του 2005 ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Γκ. Φερχόιγκεν, κατά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Εσθονίας, δήλωνε ότι «για τις χώρες της Βαλτικής το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου σήμανε την αρχή μιας νέας κατοχής». Μάλιστα, μερικά χρόνια νωρίτερα ο ίδιος είχε δηλώσει: «Αν ήμουν πολίτης των χωρών αυτών, θα ζητούσα εγώ ο ίδιος την απαγόρευση των κομμουνιστικών κομμάτων»!!! Να σημειώσουμε επίσης ότι στην Εσθονία (τη «δημοκρατική» χώρα - μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ όπου το 30% των κατοίκων δεν έχει καν δικαίωμα ψήφου), είναι παράνομο το Κομμουνιστικό Κόμμα και διώκονται όσοι τολμούν να χρησιμοποιήσουν κομμουνιστικά σύμβολα. Ανάλογες αντικομμουνιστικές απαγορεύσεις με αυτές στην Εσθονία υπάρχουν στις επίσης «απελευθερωμένες» Λιθουανία και τη Λετονία. Ομως, η νέα αντικομμουνιστική επίθεση δεν περιορίζεται μόνον στις χώρες της Κεντρικής κι Ανατολικής Ευρώπης. Γενικεύεται, καθώς συνδέεται με ευρύτερες στοχεύσεις, όπως φάνηκε και με το αντικομμουνιστικό μνημόνιο στο Συμβούλιο της Ευρώπης, που σηματοδοτεί την αρχή νέας αντικομμουνιστικής υστερίας.

Μέσα σ' αυτό το σκηνικό πρωτοφανούς για την ανθρωπότητα οπισθοδρόμησης προς τον καπιταλισμό, που έχει μεγάλες επιπτώσεις και στους τομείς του αληθινού πολιτισμού, η γιουροβιζιονική αποθέωση της εμπορευματοποίησης, του μέτριου ποπ, του γλυκανάλατου, του κιτς αποκτά μεγαλύτερες και ισχυρότερες ιδεολογικές και πολιτικές διαστάσεις. Αυτή η τηλεοπτική πασαρέλα τραγουδιών φαστ-φουντ, που έχουν «μαγειρευτεί» βάσει των συνταγών των μεγαθηρίων της μουσικής βιομηχανίας, στοχεύει κάθε χρόνο ολοένα και πιο έντονα στη μαζική, πανευρωπαϊκής εμβέλειας, πλύση εγκεφάλων, στη χειραγώγηση των συνειδήσεων των λαών της Ευρώπης. Οσοι κινούν τα νήματα ξέρουν καλά ότι όταν ολόκληροι λαοί εκπαιδεύονται στην αισθητική ισοπέδωση και στην κατανάλωση μουσικών και τηλεοπτικών σκουπιδιών, δεν είναι δύσκολο ν' αποδέχονται, να καταναλώνουν, να επιβραβεύουν και ανάλογες πολιτικές. Στο χέρι μας είναι ν' αντιδράσουμε!