Οι βασικότεροι πόλοι γύρω από τους οποίους περιστρέφεται το έργο της Ιφιγένειας Χρυσοχόου είναι δύο: Η Μικρασιατική καταστροφή (τετραλογία) και η γυναίκα (έξι βιβλία). Τα βραβεία, οι έπαινοι, οι κάθε είδους τιμητικές διακρίσεις, οι επανεκδόσεις των βιβλίων και οι εκδόσεις τους σε ξένες γλώσσες της χάρισαν την πλατιά αναγνώριση της πνευματικής προσφοράς της.

Ομως και το παιδί με το διπλό ρόλο της στη ζωή, ως γυναίκες και ως μητέρες, τη μαγνητίζει και την εμπνέει. Το αφήγημα - νουβέλα: «Η αυλή που ήταν κήπος» είναι μια τρυφερή μορφωτική ιστορία, γεμάτη αίσθημα. Πρωταγωνιστεί μια οικογένεια, που ζούσε κοντά στην Ακρόπολη σ' ένα σπίτι με κήπο. Εκεί δε μιλούν μόνον οι άνθρωποι, αλλά και όλα τα φυτά, λουλούδια και δέντρα και ζώα, σκύλοι και πουλιά.

Λένε την ιστορία τους, που φτάνει ως τα πανάρχαια χρόνια και συνεχίζουν ν' ανασαίνουν μέσα στην ομορφιά των εποχών. Η άκαρδη όμως εποχή μας εξοντώνει και δέντρα και πουλιά, δολοφονεί την ομορφιά, ισοπεδώνει το πράσινο. Ο, μεθερμηνευόμενον; πολυκατοικία. Κι οι άνθρωποι προσπαθούν να κερδίσουν λίγη ομορφιά με τις γλάστρες στις βεράντες (αν υπάρχουν κι αυτές) και με πουλιά σε κλουβιά.

Πού 'ναι η φύση; «Το δάσος που λαχτάριζες/ ώσπου να το περάσεις/ τώρα να το ξεχάσεις/ διαβάτη αποσπερνέ» γράφει με λυγμούς ο Μαλακάσης και το επαναλαμβάνει η Ιφιγένεια Χρυσοχόου.

Είν' αλήθεια, εδώ μιλά η ψυχή όλων των έμβιων όντων εκπέμπτοντας SOS, κραυγάζοντας: Βοήθεια πριν είναι αργά.

Στο βιβλίο υπάρχει μικρό ένθετο με τις κριτικές για το πρώτο βιβλίο για τη γυναίκα της Ιφιγένειας Χρυσοχόου - «Επάγγελμα οικιακά», εκδόσεις «Αλέξανδρος»).