Με αφορμή τις γιορτές μίσους που γίνονται κάθε χρόνο στο Βίτσι, στην επέτειο της λήξης του Εμφυλίου Πολέμου τον Αύγουστο του 1949, ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΨΩΜΙΑΔΗΣ, πρόεδρος του Παραρτήματος Πετραλώνων - Θησείου - Π. Σφαγείων της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ), κάτοικος Πάνω Σφαγείων Αθηνών, κάνει μια αναφορά στα δραματικά γεγονότα που προηγήθηκαν και προκάλεσαν την αδελφοκτόνο σύρραξη:

«Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι έπειτα από σκληρούς αγώνες του λαού κατά των κατακτητών και όταν οι "μισοί ήσαν στα σίδερα και οι άλλοι μισοί στο χώμα", θα καταλήγαμε στον Εμφύλιο, μόνο και μόνο γιατί έτσι το 'θελαν οι Αγγλοι και Αμερικάνοι. Και επειδή δεν μπορούσαν να πάρουν το λαό με το μέρος τους, άρχισαν τις προβοκάτσιες. Οπως όταν μας έβγαλαν τους σκοτωμένους από τα αγγλικά τανκς και τους βομβαρδισμούς στην Ούλεν και είπαν ότι ήσαν θύματα του ΕΛΑΣ, έφεραν, μάλιστα, και τον Αγγλο βουλευτή Σίντριν, για να το βεβαιώσει! Ετσι, με τέτοιου είδους αθλιότητες και άλλες πολλές δολοπλοκίες, έβγαλαν στην επιφάνεια τα ανθρωπόμορφα τέρατα, τους συνεργάτες των Γερμανών, τους προδότες. Και αυτοί άρχισαν το φοβερό τους έργο, έκοβαν κεφάλια και αφού "έπαιζαν μπάλα" μ' αυτά, τα κρεμούσαν στις κολόνες του ηλεκτρικού! Οταν δεν έβρισκαν τον αντάρτη που κυνηγούσαν στο σπίτι του, τότε σκότωναν μάνες, βίαζαν αδελφές, έκαιγαν σπίτια. Ολοι μαζί, Μαγγανάδες, Βουρλάκηδες, Σούρληδες, ταγματασφαλίτες, χίτες, μοναρχοβασιλικοί, σ' έναν αιμάτινο διαβολικό κυκλώνα, ρήμαζαν τη χώρα και το λαό της. Εμείς τότε και μέσα από τις φυλακές, φωνάζαμε ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ, αλλά αυτοί, μέσα στην παράκρουση τους, σκότωναν, σκότωναν συνέχεια...

Γέμισαν οι φυλακές και οι εξορίες, τα στρατοδικεία χωρίς πολλές διαδικασίες έβγαζαν συνέχεια καταδικαστικές αποφάσεις: "Εις θάνατον, εις θάνατον, εις...". Ετσι οι κυνηγημένοι πια αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης πήραν τα όπλα για να υπερασπίσουν τη ζωή τους, την τιμή και ανεξαρτησία της πατρίδας. Και άρχισε ο εμφύλιος σπαραγμός. Το κρίμα στο λαιμό των Αγγλοαμερικάνων και των ντόπιων υποτακτικών τους, που, για χάρη των άθλιων συμφερόντων τους, θυσίασαν έναν ήδη πληγωμένο λαό. Το αίμα έτρεχε ποτάμι. Οι χίτες, μετά τη Βάρκιζα, έγιναν «παλικάρια» και σκότωναν τραγουδώντας: "Γέμισαν οι δρόμοι κουκουέδες, γύρνα Σκόμπι, κόψε και ξανακόψε".

Γερμανός ιστορικός έγραψε σε βιβλίο του ότι η μόνη χώρα της Ευρώπης, στην οποία δεν τιμωρήθηκαν οι συνεργάτες των ναζί, ήταν η Ελλάδα.

Στο τέλος του 1948, όταν ήρθαν τα χαρτιά μου για το στρατό, μας πήγαν στη Λαμία. Εκεί με φώναξε ο λοχαγός και μου είπε ότι τα χαρτιά μου λένε πως είμαι επικίνδυνος κομμουνιστής. Εγώ τότε του απάντησα ότι δεν ξέρω καλά - καλά τι είναι κομμουνισμός, ξέρω όμως καλά ότι στην Κατοχή, 18 χρόνων παιδί, αυτοί που με στρατολόγησαν στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ ήσαν τίμιοι, ηθικοί και παλικάρια.

Μετά από αυτό, όταν γύρισα σπίτι μου, με περίμενε η Ασφάλεια και με συνέλαβε. Με φόρτωσαν στο καράβι και με έστειλαν εξορία στο Μούδρο της Λήμνου και από εκεί στη Μακρόνησο. Δεν ήμουν μέλος του Κόμματος, αλλά έμεινα κοντά του όλα αυτά τα χρόνια, γιατί τους θαύμαζα τους κομμουνιστές, σε όλες τις εκδηλώσεις τις ζωής τους. Εμεινα κοντά τους μέχρι σήμερα που γέρασα και θα βρίσκομαι πάντα μαζί τους, έως το τέλος της ζωής μου».