Μπορεί, στα λόγια, ο ΣΥΝ, να προσπαθεί τον τελευταίο καιρό να αναμασήσει, με τον δικό του τρόπο, κάποια από τα επιχειρήματά του γύρω από τα θέματα της ΕΕ, όμως με τίποτα δεν μπορεί να κρύψει την ουσία των αντιλήψεων που κυριαρχούν στο χώρο του. Το εύρος και το βάθος της απόλυτης ταύτισης και λαγνείας που έχει απέναντι στη συγκεκριμένη ιμπεριαλιστική-μονοπωλιακή Ενωση. Μικρή απόδειξη, το προχτεσινό κείμενο στην πρώτη σελίδα της «ΑΥΓΗΣ» με την υπογραφή «Γ. Γεωργάτος, μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ», ο οποίος ανέλαβε να αναπτύξει τις θέσεις του κόμματός του, σε αντιδιαστολή, μάλιστα, με τις απόψεις του ΚΚΕ.

Στο κείμενο υπάρχουν διάφορα ευφυολογήματα, χαρακτηριστικά του επιπέδου αντιπαράθεσης που επιλέγει ο ΣΥΝ, για τον «αντιδημοκρατικό και αυταρχικό μονολιθισμό» του ΚΚΕ, για το ότι το Κόμμα «συνοδοιπορεί με το συντηρητισμό και διολισθαίνει στον εθνικισμό», ότι για την καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων «παραπέμπει ως συνήθως στη Δευτέρα Παρουσία» και άλλα παρόμοια, που είναι χάσιμο χρόνου να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά.

Υπάρχει όμως και η ουσία, η άποψη, δηλαδή του ΣΥΝ για την ΕΕ, η οποία διατρέχει ολόκληρο το κείμενο και η οποία οικοδομείται στον εξής καμβά: «Τα παγκοσμιοποιημένα και υπέρογκα χρηματοπιστωτικά και επενδυτικά κεφάλαια κινούμενα υπεράνω συνόρων και ελέγχων, έχουν υποτάξει την πολιτική και τις εθνικές κυβερνήσεις στην οικονομία και στα συμφέροντά τους». Στη βάση αυτής της - εντελώς λαθεμένης και αποπροσανατολιστικής για το ρόλο των λεγόμενων εθνικών κυβερνήσεων - θεώρησης, διατυπώνεται η εκτίμηση ότι «η αντιμετώπισή τους (των κεφαλαίων) δεν είναι εφικτή παρά μόνο μέσα από συνασπισμούς κρατών και ευρύτερες ολοκληρώσεις, όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση».

Η ανάλυση που κάνουν είναι άκρως αποκαλυπτική και δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής. Είναι η ανάλυση βάσει της οποίας ο ΣΥΝ ψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και αποτελεί τον κορμό και της σημερινής τους θετικής στάσης απέναντι στην ΕΕ. Αποσιωπώντας το γεγονός ότι η ΕΕ είναι ένας συνασπισμός της οικονομικής ευρωπαϊκής ολιγαρχίας και των κυβερνήσεών της, τοποθετούν από τη μια μεριά το κακό κεφάλαιο και από την άλλη τις... καημένες τις κυβερνήσεις και προτείνουν στους εργαζόμενους να συνασπιστούν με τους κυβερνώντες κόντρα στα... υπεράνω συνόρων και ελέγχων κεφάλαια.

Αυτός κι αν είναι οπορτουνισμός. Πώς διαμορφώθηκαν τα κεφάλαια, πώς εξασφάλισαν την υπερσυνοριακή τους κίνηση, πώς υπέταξαν την οικονομική πολιτική στα συμφέροντά τους, αυτά είναι ερωτήματα που ο ΣΥΝ τα σκεπάζει κάτω από το χαλί. Οπως επίσης δε δίνουν δεκάρα τσακιστή, στο εύλογο ερώτημα πώς είναι δυνατόν και με πιο τρόπο οποιαδήποτε κυβέρνηση, οποιασδήποτε χώρας της ΕΕ, σε συνεργασία με οποιαδήποτε άλλη «συνάδελφό» της, να κινηθούν σε οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση, πέρα από εκείνη που υπαγορεύουν αποκλειστικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που απαιτούν πολιτικές για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη και άρα για ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης;

Εκεί οδηγεί ο καιροσκοπισμός. Να υποστηρίζουν ότι οι εργαζόμενοι θα αντιμετωπίσουν τη δράση του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου και τις βαρύτατες συνέπειες από την κυβερνητική πολιτική που το υπηρετεί, από κοινού με μια ολοκλήρωση τύπου ΕΕ, που δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να προσφέρει πιο ισχυρή κυριαρχία στην οικονομική ολιγαρχία. Με δυο λόγια, μέτωπο με την ένωση των κεφαλαιοκρατών ενάντια στο κεφάλαιο! Σ' αυτό φτάνει ο συνειδητός «παραλογισμός» του ΣΥΝ.