Η αποστολή

Φτάνουν αυτά, όμως; Για μια εμπορική ταινία, σίγουρα φτάνουν! Αν, όμως, περιμένεις περισσότερα από τον κινηματογράφο, αν δεν ικανοποιείσαι απλώς από το «παραμύθι» και ζητάς περισσότερες ...εξηγήσεις, τότε ατύχησες! Η ταινία ακολουθεί την πεπατημένη του εύκολου εισιτηρίου. Δεν ψάχνει θεατές που ....ψάχνονται! Ψάχνει θεατές που πληρώνουν άκριτα, για να διασκεδάσουν, επίσης, άκριτα.

Ο θεατής, ιδιαίτερα ο νεαρός θεατής, δεν πρόκειται να κατατοπιστεί σε τίποτα και για τίποτα! Το ιστορικό φόντο της ταινίας είναι άχρωμο. Υπάρχει συντονισμένη προσπάθεια να ξεχάσουμε! Να θεωρηθεί ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, με τα 20 και περισσότερα εκατομμύρια των νεκρών του, σαν έργο κάποιων τρελών (Χίτλερ και λιγότερο Ντούτσε). Καμία συζήτηση για ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, για προσπάθεια ανατροπής του σοσιαλισμού της Σοβιετικής Ενωσης, για χτύπημα του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Καμία σύνδεση με τους σημερινούς επιθετικούς πολέμους της Αμερικής και των συμμάχων της. Ετσι, φαίνεται, βλέπει ο εμπορικός κινηματογράφος την Ιστορία!

Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που η ταινία δεν κάνει καμία σοβαρή αναφορά για το ναζισμό και για τις αιτίες του πολέμου. Αναφέρονται, μάλλον πετάγονται στον αέρα, ονόματα Ντε Γκωλ, Πεταίν, κ.λπ., μια - δυο φορές κάτι ακούγεται και για τους κομμουνιστές, σαν κάποιος να θέλει να εντυπωσιάσει, και τίποτα περισσότερο! Ακόμα και τα ελάχιστα πολιτικά σχόλια που κάνει η ταινία, όπως για παράδειγμα το διάγγελμα της κυβέρνησης του στρατηγού Πεταίν, που καλούσε το γαλλικό λαό σε συνεργασία με τα στρατεύματα κατοχής, πέφτει και αυτό στο κενό έτσι που ακούγεται ασχολίαστο στην ταινία!

Τι μένει, λοιπόν; Μένει η περιπέτεια. Η οποία, τελικά, τρώει όλο το ψαχνό, αφού εκεί επικεντρώνεται η ταινία. Ακόμα και το ζήτημα της απόβασης των συμμάχων στη Νορμανδία, που ήταν ένα σημαντικό πολιτικό και στρατιωτικό γεγονός, αφού βοήθησε να αλλάξει η έκβαση του πολέμου, περνάει στα ...ψιλά. Οι αναφορές που γίνονται για την απόβαση, παρ' ό,τι αυτή ακριβώς ανέλαβε να προστατέψει η αμάδα των τεσσάρων γυναικών της ταινίας, είναι πολύ «τυπικές». Σκεφτείτε πως στο τέλος ο θεατής περισσότερο θα απασχοληθεί με το μελό της υπόθεσης παρά με την ίδια την Ιστορία. Περισσότερο θα «πονέσει» με τη γυναίκα που προσπάθησε να σκοτώσει το Γερμανό συνταγματάρχη τον οποίον είχε για μεγάλο διάστημα ερωμένο (και αγαπημένο), παρά με τα εκατομμύρια των νεκρών και τις τεράστιες υλικές καταστροφές.

Αυτή η λογική πήρε από το χέρι τον σκηνοθέτη και τον οδήγησε στην απλοϊκή γραφή της ταινίας. Η οποία διαφέρει πολύ λίγο από τη λογική των ταινιών του Τζέιμς Μποντ, για παράδειγμα. Οι τέσσερις γυναίκες είναι φωτιά. Ολα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν! Πολύ μακριά, δηλαδή, από την πραγματικότητα. Η οποία μάς διδάσκει πως οι μεγάλες ηρωικές πράξεις, παρόμοιες ας πούμε με αυτές που κάνουν οι γυναίκες της ταινίας, που έγιναν από γυναίκες ή και άντρες δεν είχαν τίποτα το ...ηρωικό! Ηταν πράξεις ανθρώπων που φοβόνταν το θάνατο γιατί αγαπούσαν πολύ τη ζωή, αλλά σε κάποια στιγμή, μετά από σκέψη που ήταν αποτέλεσμα της γερής πολιτικής συνείδησης που διέθεταν, αποφάσισαν να θυσιαστούν, αν αυτό το απαιτούσε η πράξη τους, για το καλό της ανθρωπότητας. Σε καμία στιγμή της εκτέλεσης της πράξης τους δεν το διασκέδαζαν, δεν παρίσταναν τον καμπόσο!

Τέλος πάντων, καταλάβατε! Αν μπείτε στην αίθουσα θα δείτε μια ιστορική ταινία, χωρίς ιστορία. Θα δείτε μια αληθινή ιστορία, χωρίς αλήθεια. Θα δείτε, με άλλα λόγια, μια καθαρή εμπορική ταινία, η οποία αναφέρεται σε ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν μεν, αλλά σίγουρα με πολύ διαφορετικό τρόπο.

Παίζουν: Σοφί Μαρσό, Ζιλί Νταπαρτιέ, Μαρί Γκιλεάν, Ντέμπορα Φρανσουά, Μάγια Σάνσα, Μόριτζ Μπλεμπτράου, κ.ά.