Μπανάνες

Ο Γούντι ερωτεύεται μια αριστερή ακτιβίστρια. Αυτός καμία σχέση με την πολιτική. Επειδή την επιθυμεί, την ακολουθεί κατά πόδας. Πορείες, συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες. Πρέπει οπωσδήποτε κάπου να ξεχωρίσει για να τον προσέξει εκείνη. Στο δρόμο του πέφτει επάνω στη «θεά τύχη». Στο φανταστικό λατινοαμερικάνικο νησί Σαν Μάρκος κυβερνάει ένας σκληρός δικτάτορας. Ο Γούντι φτάνει στο νησί, για το οποίο του μιλούσε εκείνη. Σε μια αναμπουμπούλα, χωρίς καλά - καλά να το καταλάβει, γίνεται ...αντάρτης και στη συνέχεια γίνεται πρόεδρος του νησιού! Επιστρέφοντας σαν πρόεδρος του Σαν Μάρκος στην Αμερική (για να κλείσει εμπορικές συμφωνίες) βρίσκει την αριστερή ακτιβίστρια η οποία, πια, τον ερωτεύεται και εκείνη.

Η ιστορία, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν παίζει μεγάλο ρόλο. Είναι η αφορμή που πάνω της οικοδομείται η σάτιρα. Ο Γούντι Αλεν, τουλάχιστον τα πρώτα του χρόνια, εργαζότανε με τη μέθοδο του βωβού κινηματογράφου. Απλές ιστορίες, κατανοητές με γυμνό μάτι, και πολλά απρόοπτα για άφθονο γέλιο. Στις «Μπανάνες» γελάς. Γελάς του σκασμού. Ομως, την ίδια στιγμή θυμώνεις. Γιατί δε δέχεσαι, δεν υπάρχουν τέτοια δείγματα, ότι ο Φιντέλ ήταν τρελός και μπούφος. «Από εδώ και μπρος, επίσημη γλώσσα του νησιού (της Κούβας) θα είναι τα σουηδικά», λέει σε ένα ...παρανοϊκό διάγγελμά του! Η έλλειψη σεβασμού απέναντι στην Ιστορία και σε μεγάλα και καταξιωμένα στη λαϊκή συνείδηση ιστορικά πρόσωπα, αλλά και απέναντι σε μεγάλους λαϊκούς αγώνες, όπως της Κούβας, αλλά και άλλων επαναστατικών κινημάτων της τόσο βαθιά καταπιεσμένης Λατινικής Αμερικής, δε δικαιολογεί τέτοιου είδους σάτιρα. Δεν παίζουμε με τέτοιου είδους ζητήματα. Υπάρχουν άλλα πράγματα για να γελάσουμε! Αλλες υπερβολές, ακόμα και των επαναστατών.

Οπου δεν υπάρχουν οι σκοπιμότητες, όπως στην περίπτωση του Φιντέλ, η ταινία σπάει κόκαλα. Δεν μπαίνει, βέβαια, βαθιά, δεν κάνει μαθήματα επαναστατικά, ούτε μαθήματα πολιτικής οικονομίας, είναι, όμως, αποκαλυπτική. Η σάτιρά της μαστιγώνει. Υπάρχουν σκηνές τρελές! Σκηνές σαρκαστικές! Σκηνές σουρεαλιστικές. Οπως αυτή με τον Χούβερ μεταμφιεσμένο σε μαύρη γυναίκα! Υπαινιγμός καθαρός για την ομοφυλοφιλία του, αλλά και για το ρατσισμό του!

Καταλυτική είναι η κριτική της ταινίας και προς τα ΜΜΕ και τον τρόπο που μεταδίδουν τα γεγονότα. Αλλά και για τις επιλογές τους. Ποια θέματα, δηλαδή, τα φέρνουν στην πρώτη σελίδα, με ποιον τρόπο, και για ποιους λόγους. Η σκηνή της ζωντανής δολοφονίας του Προέδρου του Σαν Μάρκος, αλλά και της πρώτης νύχτας του γάμου του νέου Προέδρου του Σαν Μάρκος με την αριστερή ακτιβίστρια είναι πολύ αποκαλυπτική. Τόσο που φτάνει μέχρις τις μέρες μας.

Αλλά και οι αναφορές του Γούντι Αλεν στους Εβραίους της Αμερικής, κομμάτι των οποίων είναι και ο ίδιος, είναι πολύ εύστοχες! Το μπλέξιμο της CIA με την UJA, εβραϊκή οργάνωση για τους πρόσφυγες, δε γίνεται τυχαία. Εδώ ο Γούντι Αλεν υπαινίσσεται τους κρυφούς δεσμούς των Εβραίων με τις μυστικές υπηρεσίες!

Η ταινία γυρίστηκε το 1971. (Δυο χρόνια πριν το ματοκύλισμα της Χιλής). Είναι η δεύτερη ταινία του δημιουργού. Ο οποίος στη συνέχεια έφυγε από τον ...«βωβό» κινηματογράφο και πέρασε σε πιο σοφιστικέ θέματα και μεθόδους. Τα έβαλε με την αμερικάνικη μεσοαστική τάξη, την οποία έκανε φύλλο και φτερό. Τα τελευταία χρόνια έκανε ένα ακόμα βήμα. Προσπαθεί να τα βάλει με τη μεγαλοαστική τάξη (Mats Point).

Παίζουν: Γούντι Αλεν, Λουίζ Λάσερ, Κάρλος Μονταλμπάν, Τζιάκοβο Μοράλες, κ.ά. (Σε ένα μικρό ρόλο εμφανίζεται και ο Σιλβέστερ Σταλόνε -πριν ακόμα γίνει φίρμα).