Η επέκταση των αντιδραστικών ρυθμίσεων, που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις - κατά το πρότυπο των πρώην ΔΕΚΟ - και σε ΟΤΑ, νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία και πανεπιστήμια, είναι στις προθέσεις της κυβέρνησης της ΝΔ. Ωστόσο, στο υπουργείο Οικονομικών κρίνουν ότι η σημερινή πολιτική συγκυρία δεν είναι πρόσφορη για την άμεση εφαρμογή του μέτρου. Προς το παρόν, λοιπόν, με νομοσχέδιο που έχει προγραμματιστεί να κατατεθεί στη Βουλή στα τέλη του Αυγούστου, οι κυβερνώντες θα περιοριστούν σε μέτρα όπως η υποχρέωση υποβολής από τα ανωτέρω Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου τριετών επιχειρηματικών σχεδίων, ισολογισμών και ετήσιων προϋπολογισμών, με στόχο να ενσωματώσουν οι φορείς αυτοί στοιχεία ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας...

Πρόκειται για λογικές που υιοθέτησε για πρώτη φορά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για τη λειτουργία των πρώην ΔΕΚΟ το 1996 (πρώτος νόμος). Στη συνέχεια ήρθε η κυβέρνηση της ΝΔ με νόμο που ψήφισε το 2005 για να χτυπήσει το μαλακό υπογάστριο των οργανισμών (να διαλύσει δηλαδή τις εργασιακές τους σχέσεις, με τη διαίρεση των εργαζομένων σε «νέους» και «παλιούς», τις ανατροπές των εργασιακών τους κανονισμών). Το τρίτο βήμα έγινε μόλις πρόσφατα με την τροπολογία που κατέθεσε ο υπουργός Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης, με την οποία η κυβέρνηση προχωρά στην επιβολή του ύψους των μισθολογικών τους αυξήσεων στις πρώην ΔΕΚΟ που η ίδια αποφασίζει, απαγορεύοντας το δικαίωμα προσφυγής των εργαζομένων στη διαιτησία.

Τα ίδια ακριβώς αντιδραστικά μέτρα προτίθεται να προωθήσει η κυβέρνηση της ΝΔ και στα επιχορηγούμενα από τον κρατικό προϋπολογισμό ΝΠΔΔ, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν... Η εφαρμογή τους δηλαδή είναι θέμα χρόνου.

Προς το παρόν θα περιοριστούν σε «ήπιες» μορφές ιδιωτικοποίησης, ενώ προτίθενται να ενσωματώσουν στον κρατικό προϋπολογισμό και μέρος των ειδικών λογαριασμών, οι οποίοι μέχρι σήμερα κινούνται εκτός προϋπολογισμού. Φυσικά, το επίσημο κυβερνητικό επιχείρημα είναι και πάλι η... αναγκαιότητα περιορισμού των κρατικών ελλειμμάτων για τα οποία ευθύνονται οι εργαζόμενοι. Και όλα αυτά, σε ένα παρακμιακό περιβάλλον σήψης του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, το οποίο καθημερινά βυθίζεται στην κινούμενη άμμο των σκανδάλων, τα οποία σε τελική ανάλυση είναι η φυσική απόληξη μιας πολιτικής βαθιά αντιλαϊκής, η οποία τα παράγει και τα αναπαράγει.