Πολύ εύστοχος ο τίτλος της εκδήλωσης. Πράγματι, και οι τρεις ταινίες, η κάθε μια με τον τρόπο της και τις δυνατότητές της, αμφισβητούν, θα έλεγα σε βάθος, το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο ξεσκεπάζουν και κριτικάρουν έντονα.

Η πιο καταδικαστική για τον καπιταλισμό ταινία της εκδήλωσης είναι, το δίχως άλλο, η ταινία του στρατευμένου δημιουργού Πίτερ Γουότκις, «Πάνισμεντ Παρκ». Με πολύ εύστοχο τρόπο αποκαλύπτει το νομικό έκτρωμα που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση του Νίξον για να βουλώσει - και με νόμο - κάθε στόμα που αντιτιθόταν στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η ταινία, αφού πρώτα αποδείξει ότι ο καπιταλισμός εφαρμόζει κάθε μορφή βίας για να επιβάλει τη θέλησή του, προτείνει: οργανωμένη βία στην οργανωμένη βία.

Ο μεγάλος Ιταλός δημιουργός Μικελάντζελο Αντονιόνι γύρισε μία και μοναδική ταινία στην Αμερική. Το «Ζαμπρίσκι Πόιντ». Παρότι η αφορμή για τη δημιουργία της ταινίας ήταν ο ενθουσιασμός του Αντονιόνι για τα εξωτερικά στοιχεία της «επανάστασης των λουλουδιών και του έρωτα» των νέων της Αμερικής στη δεκαετία του 1960 - 1970, η ταινία, τελικά, κατέληξε (με τη θετική έννοια της λέξης) σε μια επαναστατική πρόταση. Ο καπιταλισμός πρέπει, οπωσδήποτε, να τιναχτεί στον αέρα. Το φινάλε της ταινίας αποκαλύπτει το ακλόνητο πιστεύω του δημιουργού.

Η τρίτη ταινία της τριλογίας είναι, ίσως, η πιο αδύνατη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν εντάσσεται και αυτή στη λογική της αμφισβήτησης. Το αυτοβιογραφικό Φιλμ «Να Παθαίνεις στα 30», του Ρομάν Κουπίλ, αναφέρεται, με νοσταλγικό και μελαγχολικό τρόπο, όχι πάντα σωστά πολιτικά τοποθετημένο, στα γεγονότα του Μάη του '68 στη Γαλλία. Είναι, επίσης, ένα φιλμ τιμής και μνήμης για έναν από τους ηγέτες του ξεσηκώματος, τον Μισέλ Ρεκανατί, ο οποίος απογοητευμένος από την ουτοπία που πίστεψε αυτοκτόνησε στα 30 του!