Του ΣΤΑΘΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Το ενδιαφέρον, όμως, δε βρίσκεται σ' αυτούς που με όρους συστήματος αναζητούν σωσίβιο στην καπιταλιστική οικονομία και, κατά συνέπεια, σωτηρία στο κράτος τους. Κάνουν το αυτονόητο. Τι το έχουν το κράτος τους, αν δεν παίζει το ρόλο του την ώρα που πρέπει;

Οι ωραίοι είναι οι άλλοι. Που παριστάνουν τους αντισυστημικούς. Η «Αυγή» χτες εξέφραζε την αγανάκτησή της, γιατί, λέει, κάτι κομμουνιστές στον "Ρ" ενοχοποιούν την αγορά και μας πληροφορούσε πως το κίνημα πάντα πάλευε για τον έλεγχο της αγοράς. Θέλει το κίνημα ταυτόσημο με τον οπορτουνισμό, γι' αυτό και η άποψή της είναι επικίνδυνη. Το θέμα που τους προκαλεί ταραχή είναι πως, ενώ πασχίζουν να παρουσιάσουν τις θέσεις τους για τη σωτηρία του συστήματος ως αριστερές, πλακώνουν οι σοσιαλδημοκράτες ο ένας μετά τον άλλο κι αποθεώνουν τον Σαρκοζί την ώρα που αυτός παρουσιάζεται με θέσεις ...Τσίπρα! Τρικυμία σκέτη!

Τι θα κάνει τώρα το έρμο το παιδί, που κάθε πρότασή του έχει προλάβει να τη διατυπώσει ο ...Σαρκοζί;

Πάμε γι' άλλα: Χρειάζεται, λέει, αλλαγή πολιτικής η κυβέρνηση της ΝΔ για να ανακάμψει. Τα πιστεύουν και τα γράφουν; Δε λέμε ότι μας δουλεύουν, αλλά τα πιστεύουν; Είναι τόσο το μέγεθος της αφέλειας ότι κόμματα που διακηρύσσουν πως υπάρχουν για να διασφαλίσουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου θα αλλάξουν πολιτική; Δηλαδή, θα το παίξουν «παραλλαγή», ώστε το κεφάλαιο να συνεχίζει να κερδίζει και οι εργαζόμενοι να νιώθουν ότι κάτι άλλαξε, επειδή 0,35% του φόρου για το αυτοκίνητο έγινε 0,25% φόρος για το σπίτι;

Αυτή η «αμερικανιά» έχει ήδη δοκιμαστεί κατά κόρο στην πατρίδα της. Και τώρα τρέχουν. Και σ' ό,τι αφορά εκείνους, ίσως και να μη μας πέφτει λόγος, καθώς χάνουν το σπίτι τους με «δική τους επιλογή» (σημ. είναι άλλη μεγάλη κουβέντα αυτή η περίφημη «επιλογή»).

Αλλά, εδώ, σ' αυτόν τον τόπο, ακόμα ορισμένα πράγματα λέγονται με τ' όνομά τους. Το ευρωβαρόμετρο (εργαλείο των καπιταλιστών) καταγράφει μερικά ενδιαφέροντα, που δείχνουν πως παρά την πλύση εγκεφάλου για την «ανάπτυξη» ο κόσμος ακόμα πολιτεύεται με βάση την εμπειρία του. Κι αυτή είναι σκληρή. Μιλάει για ανεργία, για μισθούς, για συντάξεις. Εκεί, δηλαδή, που πονάει. Και πατώνει κάτι θέματα, όπως την αγωνία για το ευρώ. Ασε το παραμύθι για το περίφημο «ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος», που πάει στα αζήτητα...

Οι αναλύσεις για το πώς θα σωθεί το σύστημα συγκλίνουν σ' ένα: Το κρατικό ταμείο πρέπει να σώσει το ταμείο των κεφαλαιοκρατών. Είναι μέσα στα καθήκοντά του. Το κεφάλαιο αναγκαστικά στην κίνησή του περνά κρίσεις. Αναγκαστική πάντα και η παρέμβαση του κράτους, όπως κι αν την ονομάζουν, για να αμβλύνει τις συνέπειες για το κεφάλαιο φορτώνοντάς τες στο λαό. Γι' αυτό υπάρχει το κράτος, για να αμβλύνει τις συνέπειες από το πρόβλημα. Ετσι που η κρίση σε έναν τομέα της καπιταλιστικής οικονομίας να μη γίνεται ντόμινο που εγκυμονεί καταστροφή για όλο το σύστημα. Αλλά αυτό είναι και το πρόβλημα όλου του συστήματος. Καθώς όλο και πιο δύσκολα μπορεί να εμποδίσει το ντόμινο, αφού η κρίση δεν αφορά έναν τομέα της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά τις νομοτέλειες κίνησης του κεφαλαίου στο σύνολό του.

Αλίμονο σ' όσους «αριστερούς» επιμένουν να βλέπουν στην κρίση μια περίπτωση που σηκώνει γιατρειά. Γιατί το κρίσιμο για το επαναστατικό κίνημα είναι να ξεκαθαρίζει έγκαιρα στους εργάτες το γιατί - αιτία της κρίσης, να δείχνει δηλαδή τη νομοτέλειά της, ώστε, αντί οι εργάτες να αναζητούν γιατροσόφι «κρατικής ρύθμισης», να κατανοούν ότι είναι κεντρικό ζήτημα η ανατροπή και του κράτους των καπιταλιστών ως προϋπόθεση ανατροπής του κοινωνικο-οικονομικού τους συστήματος.