Εντάξει, ο Κλίντον «δικαιούται» να κορδώνεται, αφού είναι αυτός που με την επιμονή του κατάφερε να ξεμπερδέψει τελικά η Δύση με τον Μιλόσεβιτς (Βεβαίως χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει τον πανίσχυρο στρατό του ΝΑΤΟ, που βομβάρδιζε επί 78 μέρες τη Γιουγκοσλαβία ισοπεδώνοντάς την, να οργανώσει ένα απάνθρωπο εμπάργκο κατά του σέρβικου λαού και να κινητοποιήσει τις κάθε λογής υπηρεσίες και όλα τα «ζαγάρια» που διαθέτει ο ιμπεριαλισμός - μερικά από δαύτα εμφανίζονταν σαν φίλοι του γιουγκοσλαβικού λαού και συνομιλητές του Μιλόσεβιτς - για να το πετύχει). Εκείνη, όμως, η «σουσουράδα», ο Μπλερ, γιατί κορδώνεται με χάρη και μας θυμίζει τα «κουτσαβάκια», που, όταν ο «δικός» τους έχει «καθαρίσει» με τον αντίπαλο, «τσαμπουκαλεύονται» εκ του ασφαλούς, παραμένοντας πάντα έτοιμα να «γυρίσουν τα νώτα»;