Ποιες ήταν αυτές οι δυνάμεις είναι γνωστό. Είναι οι δυνάμεις που σήμερα ηγούνται του ΣΥΝ. Αυτό που δεν είναι ίσως τόσο γνωστό είναι ότι οι δυνάμεις αυτές στηρίχτηκαν, ενισχύθηκαν πλουσιοπάροχα από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής, από όλο το σύστημα και ειδικά από τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου. Διαμορφώθηκε ένα πολύ ισχυρό ρεύμα πίεσης που, καθώς έσπαζε δεσμούς με ένα κίνημα και ένα κόμμα αρχών, κατρακυλούσε σε ένα δρόμο προσχώρησης στην αστική και μικροαστική ηθική με όλες τις «αρετές» της. Την υποκρισία, την ψευτιά, τη διπλοπροσωπία, τη συναλλαγή με τον αντίπαλο. Σε ένα δρόμο αποκήρυξης και χλευασμού αγωνιστικών αξιών και παραδόσεων και μετάλλαξης σ' ένα ρεύμα με κυρίαρχη γραμμή τη μεταρρύθμιση του καπιταλιστικού συστήματος σε ένα πιο ανθρώπινο και σύγκλισης με τη σοσιαλδημοκρατία. Ενα ρεύμα χωρίς χαρακτήρα, αρχές και πολιτική, έτοιμο και ικανό να προσαρμόζεται κάθε φορά στον αντιΚΚΕ αγώνα, ως αιχμή του δόρατος της αστικής πολιτικής και πολεμικής, σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα του αγώνα.

Από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, την κεντροαριστερά, τη συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ στο εργατικό κίνημα, στο αγροτικό, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, με τον ιμπεριαλισμό στην πάλη κατά της τρομοκρατίας.

Σε αυτή τη διαδικασία η μετάλλαξη ολοκληρώνεται και διαμορφώνεται πλέον σ' ένα ρεύμα δυνάμεων που δεν έχει κανένα δισταγμό και είναι έτοιμο να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, καθώς προστίθενται όλο και νέες δυσκολίες, στην εκπλήρωση της κύριας επιδίωξης, την οποία δεν ομολογούν ανοιχτά, αλλά πασχίζουν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις. Τη συμμετοχή στη διαχείριση του συστήματος από κάποια θέση ισχύος.

Σε πρόσφατη ομιλία του είπε ανάμεσα σ' άλλα.

«Ειλικρινά θλίβομαι γιατί ένα ιστορικό κόμμα έχει μια ηγεσία κατώτερη των περιστάσεων στην ιστορική επίσης συγκυρία που διανύουμε», και απευθύνεται «στους αγωνιστές του ΚΚΕ, στους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες (...) για μια αριστερά ενωμένη, δυνατή, μαχητική, απειλητική για το σύστημα».

Επιστράτευσαν και τον Μανώλη Γλέζο ως συνήγορο σε αυτή την αήθη επίθεση στο Κόμμα και την ηγεσία του. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη στιγμή.

Από το 1968 σε κάθε κρίσιμη στιγμή του κινήματος συμβουλάτορας με «φιλικό» ύφος ή πρωταγωνιστής στο αντιΚΚΕ μέτωπο. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα.

Οι οπορτουνιστές μπορεί να εξελίσσονται, να ανανεώνονται ηλικιακά, να προσαρμόζονται στις καταστάσεις αλλά δεν αλλάζουν ούτε κατά κεραία στις αντιλήψεις και πρακτικές.

Τα ίδια έκαναν και το 1968 όταν και τότε πολεμούσαν το ΚΚΕ, αφού απέτυχαν να το διαλύσουν. Τα ίδια έκαναν και το 1990, τα ίδια κάνουν και τώρα. Αδίστακτοι σε κάθε φάση.

Το 1968 όσοι ζήσαμε στο στρατόπεδο της χούντας στο Λακκί της Λέρου, θα θυμούνται εκείνα τα συνθηματάκια που γράφανε στους τοίχους τη νύχτα οι ανανεωτές: «Κομμουνιστές να σας δώσουμε τα παράσημά σας και να πάτε στα σπίτια σας». Θα θυμούνται την απεργοσπασία όταν κάναμε αγώνες στα στρατόπεδα. Μέχρι εκεί τους οδήγησε το αντιΚΚΕ μένος τους. Το 1990 συνέχισαν αυτές τις «λαμπρές παραδόσεις» και τις εμπλούτισαν. Συνεχίζουν και σήμερα, προστίθενται νέες σελίδες στον πόλεμο με το ΚΚΕ.

Με περισσή υποκρισία επικαλούνται σήμερα τους κομμουνιστές και το ιστορικό τους κόμμα.

Υποκρίνονται ξεδιάντροπα όταν κατά καιρούς ισχυρίζονται ότι οι συγκρούσεις του παρελθόντος αφορούν την ιστορία και δεν ενδιαφέρουν στο σήμερα.

Θέλουν να κρύψουν τις ρίζες και τα έργα τους για να μπορούν να ασχημονούν με «καθαρό μητρώο» στο σήμερα και να παριστάνουν τους υπερασπιστές των αγώνων της αριστεράς και της νεολαίας. Θα αποτύχουν για άλλη μια φορά.

Ποιο είναι όμως το πραγματικό πρόβλημα σήμερα που οδηγεί την ηγεσία του ΣΥΝ στον πανικό και σε τυχοδιωκτισμούς;

Το ΚΚΕ από την κρίση βρέθηκε σε πορεία ανασυγκρότησης και ανάκαμψης και σήμερα συνεχίζει την πορεία του κατακτώντας νέο κύρος και δύναμη. Το πέτυχε αυτό στα πεδία σκληρών ταξικών μαχών έχοντας ξεκαθαρισμένη γραμμή και στόχους. Σε όλες τις μάχες με τον οπορτουνισμό το ΚΚΕ έβγαινε νικητής.

Εχει πολύ ενοχλήσει και πολλούς ότι το ΚΚΕ έχει κατακτήσει αυτή τη θέση. Σε σημείο που ορισμένοι εκτός Ελλάδας να αναρωτιούνται πώς ανέχεστε στην Ελλάδα να υπάρχει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα και να παραμένει κοινοβουλευτική δύναμη με αυτή την επιρροή.

Τι είναι εκείνο που στην ουσία ενοχλεί ειδικά την ηγεσία του ΣΥΝ;

Ενα ισχυρό ΚΚΕ είναι εμπόδιο στο συμβιβασμό και την ανοιχτή κυβερνητική συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία.

Αυτό ενοχλεί.

Το πρώτο, μπροστά στη δημοσκοπική κατρακύλα τους, καθώς κατέρρευσε ο μύθος που έστησαν για εξέλιξή τους σε κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης και προκειμένου να ψηφοθηρήσουν, βρέθηκαν αγκαλιά με τους κουκουλοφόρους και τους διάφορους αντιεξουσιαστές που ονόμασαν εξέγερση της νεολαίας.

Πιάστηκαν στα πράσα, αποκαλύφθηκε ο τυχοδιωκτισμός τους, έχουν προκληθεί αντιθέσεις στις γραμμές τους και πάνε να ξεφύγουν με μια αισχρή αντιΚΚΕ επίθεση και ενθάρρυνση προβοκατόρικων ενεργειών σε βάρος του ΚΚΕ από τμήματα που ανήκουν στο ΣΥΡΙΖΑ.

Το δεύτερο, αισθάνονται ισχυρή εκλογική πίεση καθώς αποκαλύπτεται η αναξιοπιστία τους, η έλλειψη θέσεων πολιτικής και συνοχής και επιχειρούν να συγκρατήσουν την κατρακύλα τους με νέους τυχοδιωκτισμούς, όπως εξελίσσεται η επίθεση στο ΚΚΕ.

Το τρίτο, η περιβόητη γραμμή «ενότητα της αριστεράς», που κάτω από τη σημαία της υπολόγισαν να πλήξουν το ΚΚΕ, εξαντλεί τα όριά της σε μια συσπείρωση ετερόκλητων ομάδων.

Η παραπάνω στάση του ΣΥΝ δεν είναι ανεξάρτητη, αντίθετα συνδέεται άμεσα με ένα πλέγμα παραγόντων που συγκροτούν το χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία του, αλλά και που ταυτόχρονα συνυπάρχουν με σειρά αντιφάσεων.

Από τη μία υπάρχει η σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία και πολιτική του, που τον καθιστούν όμορο χώρο με το ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη, στην προσπάθειά του και να διαφοροποιηθεί (για ψηφοθηρικούς λόγους) από τη σοσιαλδημοκρατία και να χτυπήσει πολιτικά το ΚΚΕ, καταφεύγει στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και στην αμετροέπεια. Αυτοπαινεύεται ότι αποσταθεροποίησε (!) το πολιτικό σύστημα και εμφανίζεται ως κόμμα της ανατροπής (τίνος άραγε;), ενώ κατηγορεί το ΚΚΕ ως συστημικό κόμμα!

Ο ΣΥΝ, 17 χρόνια μετά το Μάαστριχτ, δε νιώθει την ανάγκη να κάνει την παραμικρή αυτοκριτική στη στάση του απέναντι στην ΕΕ (ψήφισε τη συγκρότησή της, την ΟΝΕ και το ευρώ) και παράλληλα δημοσιοποιεί στόχους πάλης, όπου επαγγέλλεται το σοσιαλισμό! Και αυτά, κρύβοντας την πρόταση εξουσίας του την ίδια στιγμή που υποστηρίζει ότι επεξεργάζεται πρόγραμμα!

Με το χάιδεμα των αυτιών των κουκουλοφόρων επιχείρησε να προσεγγίσει τμήματα της νεολαίας, αγανακτισμένα από την αντιλαϊκή πολιτική και την κρατική καταστολή, δίχως να προβάλλει αιτήματα και στόχους πάλης ουσίας. Η φραστική «επαναστατικότητα» ξεπέρασε κατά πολύ το διαχειριστικό περιεχόμενο του λόγου του.

Η αριστερά των «κινημάτων και της ριζοσπαστικής οικολογίας» όσο κι αν υψώνει τους τόνους δεν μπορεί να κρύψει το συμβιβασμό της και τα όριά της.

Να κυνηγάει τα συμπτώματα της καπιταλιστικής κρίσης και βαρβαρότητας και κάθε φορά περιστασιακά και τίποτα παραπάνω. Το πρόβλημα, για παράδειγμα, της προστασίας των ελεύθερων χώρων, ή της δημιουργίας ελεύθερων χώρων δεν πρόκειται να λυθεί όσο η γη είναι εμπόρευμα. Αλλά εδώ το ζήτημα καίει.

Η πρόκληση του ΣΥΝ σε βάρος του ΚΚΕ δεν αφορά μόνο τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, αλλά κάθε έντιμο αγωνιστή που σέβεται τους αγώνες, τις παραδόσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος, τις παραδόσεις του αριστερού κινήματος και προσβλέπει στη δημιουργία ενός υπολογίσιμου αντιπάλου στη βαρβαρότητα των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, ικανού να δώσει τη μάχη έως το τέλος.

Οι νέες μάζες που μπαίνουν στον αγώνα, και ιδιαίτερα οι νέοι και οι νέες, θα δώσουν και σε αυτή τη φάση τη λύση.

Θα υπερασπιστούν το ΚΚΕ αλλά και το μέλλον του κινήματος.

Σε ό,τι αφορά τα μέλη και τα στελέχη, τους οπαδούς και φίλους του ΚΚΕ, έχουν κριτήρια να κρίνουν και πολιτικές και πρόσωπα. Η ηγεσία του ΚΚΕ δοκιμάστηκε και κρίθηκε σε δύσκολες στιγμές, στα μέτωπα του αγώνα, στη μάχη αρχών, ιδεών και αγωνιστικού ήθους.

Η προσυνεδριακή μας διαδικασία έχει ήδη δώσει το μήνυμα και το 18ο Συνέδριο θα το επικυρώσει.

Αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα σταθερά με τη δοκιμασμένη γραμμή του ΚΚΕ.