Πριν απ' όλα θα ήθελα να απευθύνω λόγια ευγνωμοσύνης προς την ηγεσία του ΚΚΕ και τη Γενική Γραμματέα του, Αλέκα Παπαρήγα, για τη δυνατότητα που μας δόθηκε, πράγμα που απαιτεί τεράστιες οργανωτικές και ανθρώπινες και υλικές προσπάθειες, το κατανοούμε, να συναντηθούμε εδώ για τρίτη φορά σε τόσο μεγάλη κλίμακα, να έχουμε μεγάλη εκπροσώπηση και να παρακολουθήσουμε σε ποια κατεύθυνση κινείται το Κομμουνιστικό Διεθνές μας κίνημα προς το σκοπό, που έχουμε διακηρύξει πολλές φορές. Προς τη συνένωση των προσπαθειών των πραγματικών κομμουνιστών, για την επίλυση των προβλημάτων των μαρξιστών κομμουνιστών, για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, για την κατάργηση του καπιταλισμού και την εξασφάλιση της νίκης του πιο προοδευτικού κοινωνικού συστήματος, του κομμουνισμού και της πρώτης φάσης του σοσιαλισμού.

Μιλώντας για το πρόβλημα της σημερινής μας συνάντησης θα ήθελα στην αρχή να επιστήσω την προσοχή όλων των συνέδρων σε μια απαραίτητη απαίτηση της μαρξιστικής διαλεκτικής. Παράδειγμα της οποίας είναι η προσέγγιση του Λένιν, η προσέγγιση του Στάλιν στα προβλήματα των συμμαχιών, των συνασπισμών, στους οποίους είτε συμμετέχουν, είτε οργανώνουν, είτε πραγματοποιούν ηγετικό ρόλο οι συνετοί κομμουνιστές.

Για να μην πνιγούμε στη θάλασσα των συγκεκριμένων, συχνά αντιφατικών, περιστάσεων, στα πλαίσια των οποίων εμφανίζονται οι συνασπισμοί, οι ενώσεις και οι συμμαχίες, μάλλον πρέπει να προσδιορίσουμε πριν απ' όλα τις συγκεκριμένες ιστορικές ιδιαιτερότητες της στιγμής, στις οποίες πρέπει να διαμορφωθούν αυτές οι συμμαχίες, τους σκοπούς και τα καθήκοντά τους. Αλλιώς θα αναφερόμαστε στις συμμαχίες γενικά.

Στη σημερινή μας συνάντηση επικράτησε η τοποθέτηση του ζητήματος για τις συμμαχίες, όπου αποτελούν αντίδραση στην εμπέδωση του παγκόσμιου καπιταλισμού, στην παγκοσμιοποίηση, στην επίθεση κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων, κατά της οικονομικής τους θέσης, στην επιδείνωση της εκμετάλλευσης των λαών των τρίτων χωρών. Είναι η μία πλευρά του ζητήματος. Εάν θέτουμε έτσι το ζήτημα τι είδους συμμαχίες χρειάζονται, σε τι είδους συμμαχίες πρέπει να συμμετέχουν οι κομμουνιστές, ώστε να αντιμετωπίσουν την επέμβαση του παγκόσμιου κεφαλαίου.

Ας θέσουμε το ζήτημα με τον εξής τρόπο. Πώς εκδηλώνονται οι ιδιαιτερότητες, η πορεία του παγκόσμιου κεφαλαίου, κατά της θέσης των καταπιεζόμενων μαζών της ανθρωπότητας. Και στο εθνικό και στο διεθνές επίπεδο. Πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να τονίσουμε τα εξής στοιχεία, που χαρακτηρίζουν την ιδιομορφία αυτής της διαδικασίας και από πολιτική και από οικονομική άποψη. Η καθ' εαυτό παγκοσμιοποίηση ως μορφή του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, της πολιτικής και οικονομικής εφαρμογής του δεν είναι τίποτε άλλο, ίσως θα είναι λίγο θαρραλέο, αλλά πιστεύω ότι μπορούμε να το προσδιορίσουμε έτσι, είναι επίσης μια μορφή του οικονομικού φασισμού. Του χρυσού δισεκατομμυρίου, του παγκόσμιου κεφαλαίου, των εθνικών, οικονομικών και πολιτικών του θεσμών σε σχέση με τις καταπιεζόμενες μάζες της ανθρωπότητας.

Δεύτερο για την υλοποίηση αυτής της οικονομικής δικτατορίας ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός ανοιχτά, πράγμα που χαρακτηρίζει τη φασιστικοποίηση της οικονομικής και πολιτικής του εξουσίας, καταφεύγει απροκάλυπτα, συστηματικά χωρίς κανένα καμουφλάρισμα, σε μεθόδους βίας, σε μεθόδους ένοπλης βίας κατά των εργαζομένων.

Οταν πρόκειται για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των εργαζομένων, για τον αγώνα τους για τα οικονομικά τους δίκαια, για την αποκατάσταση των ελευθεριών τους που καταπατήθηκαν σε οποιεσδήποτε χώρες του κόσμου και στις χώρες του χρυσού δισεκατομμυρίου, αναφέρομαι τώρα στο Σιάτλ. Αναφέρομαι, επίσης, στις ενέργειες πυγμής του ΝΑΤΟ, στη Γιουγκοσλαβία και σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου που χύνεται αίμα σήμερα, ως αποτέλεσμα της ανοιχτής τρομοκρατίας, του σύγχρονου διεθνούς κεφαλαίου.

Κατά την άποψή μου σύντροφοι, εμείς οπωσδήποτε πρέπει να υπογραμμίσουμε, ότι το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό γνώρισμα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού σήμερα, είναι η μετάβασή του σε ανοιχτή φασιστική δικτατορία.

Το πρόσωπό του μπορεί να είναι ποικιλόμορφο. Μπορεί να έχει τη μάσκα των πανανθρώπινων αξιών, της προστασίας της δημοκρατικής ελευθερίας, αλλά η ουσία είναι η ίδια. Είναι η ανοιχτή δικτατορία, είναι η χαλιναγώγηση με βία των λαών που αγωνίζονται για την οικονομική ελευθερία, για τα πολιτικά δικαιώματα και την εθνική ανεξαρτησία.

Από εδώ προφανώς ως αποτέλεσμα αυτής της εκτίμησης, της ιδιομορφίας της σημερινής στιγμής, πρέπει να τεθεί το ζήτημα, ότι η βασικότατη κατεύθυνση της πάλης των ευρύτατων μαζών των εργαζομένων και όχι μόνο των εργαζομένων πρέπει να είναι ο συνασπισμός, η συμμαχία, που η ψυχή και το εγκεφαλικό κέντρο και η βασική δύναμη, πρέπει να είναι οι πραγματικοί κομμουνιστές, τα κομμουνιστικά κόμματα, οι κομμουνιστικές δυνάμεις που έχουν αντιφασιστική και αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Λαμπρό και αξεπέραστο παράδειγμα διαμόρφωσης τέτοιων συνασπισμών, μεθοδολογία διαμόρφωσης τέτοιων συνασπισμών, μας δίνει η πρακτική και οι θεωρητικές σκέψεις του Στάλιν, μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά την περίοδο της προετοιμασίας του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά προπαντός μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σχετικά με τη διαμόρφωση ενός ευρέος αντιφασιστικού, αντιιμπεριαλιστικού και σήμερα θα έλεγα και το αντιΝΑΤΟικού ως συγκεκριμενοποίηση αυτής της κατεύθυνσης συνασπισμού, στον οποίο μπορούν να λαμβάνουν μέρος τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, οι καταπιεζόμενες μάζες, οι εργάτες, η πολιτική πρωτοπορία τους στα κομμουνιστικά Κόμματα.

Η προβολή στην πρώτη γραμμή του κινδύνου της φασιστικοποίησης της πολιτικής και οικονομικής ζωής στον κόσμο, μπορεί να διευρύνει σημαντικά τα πλαίσια της κοινωνικής βάσης, των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν τα συμφέροντα των διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων σε αυτούς τους συνασπισμούς.

Είναι πιθανή και η συμμαχία με τους σημερινούς σοσιαλιστές και σε ορισμένο βαθμό, αναφέρομαι στο παράδειγμα της Ουκρανίας και με τους σοσιαλδημοκράτες και ακόμα και η προσωρινή ένωση με τις εθνικιστικές δυνάμεις της Ουκρανίας, οι οποίες υποστηρίζουν πως είναι προστάτες της εθνικής ανεξαρτησίας της Ουκρανίας.

Φυσικά, το νόημα που δίνουν σε αυτό είναι διαφορετικό. Αλλά διεκδικώντας όπως λένε ανεξαρτησία καμία φορά συμμετέχουν για λίγο στο κίνημα της διαμαρτυρίας κατά του ΝΑΤΟ, κατά των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας. Αλλά πρόκειται για τους προσωρινούς συνοδοιπόρους.

Αλλά πριν απ' όλα είναι τα ευρύτερα στρώματα των εργαζομένων, η εργατική τάξη η αγροτιά που καταληστεύεται σήμερα και συμπληρώνει τις γραμμές του προλεταριάτου, είναι οι εργαζόμενοι της διανόησης, που δεν παίρνουν μισθούς. Κυρίως, είναι η τεχνική διανόηση και η διανόηση που ασχολείται με ανθρωπιστικές επιστήμες, είναι και τα ημιπρολεταριακά στρώματα ακόμα και μικροαστικά και για κάποια περίοδο ακόμα και μεσοαστικά στρώματα. Δηλαδή, μιλάμε για ένα ευρύτατο συνασπισμό, ο στόχος του οποίου είναι να αντισταθεί στην επέλαση της φασιστικοποίησης και να διεκδικήσει ως ένα βαθμό την ανεξαρτησία του αστικού κράτους.

Είναι σαφές ότι αυτοί οι συνασπισμοί που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτό το στάδιο δε λύνουν και δεν πετυχαίνουν τους στόχους του Κομμουνιστικού Κινήματος. Είναι σαφές ότι για τους κομμουνιστές η δημιουργία τέτοιων συνασπισμών, η επίτευξη των επιτυχιών, μέσα σε αυτούς τους συνασπισμούς πρέπει να πηγαίνει παράλληλα με την προβολή των στόχων, για την προοπτική, για την εξέγερση των μαζών, για την κατάργηση των βάσεων της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, της εκμετάλλευσης, δηλαδή, για την κατάργηση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού στο εθνικό και το διεθνές επίπεδο.

Το θέμα των συνασπισμών, των συμμαχιών και των συνοδοιπόρων και των κομμουνιστικών κομμάτων, κατά την τοποθέτηση και την επίλυση αυτών των προβλημάτων πρέπει να τίθεται με διαφορετικό τρόπο. Κατά την επίλυση του ζητήματος των συμμάχων είναι σαφές, ότι οι σύμμαχοι δεν μπορούν να είναι όλες οι ποικιλίες της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας.

Μπροστά μου έχω το απόσπασμα από την περσινή διακήρυξη στη Βιέννη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, του 21ου Συνεδρίου, το οποίο πραγματοποιήθηκε συμβολικά. Σύντροφοι, το γνωρίζετε στις 8 με 10 Νοεμβρίου πέρσι, την επέτειο της μεγάλης σοσιαλιστικής Οκτωβριανής Επανάστασης στο οποίο ακούστηκε ότι ο ρεφορμιστικός δρόμος τελειοποίησης του καπιταλισμού ήταν επιτυχής, ενώ ο λεγόμενος υπαρκτός σοσιαλισμός έδειξε ότι είναι ασύστατος.

Και τώρα τίθεται το καθήκον να εκτοπιστούν τα κατάλοιπα της σοσιαλιστικής επίδρασης από όλο τον κόσμο. Δηλαδή, οι σοσιαλδημοκρατίες σήμερα, δε θα σταθώ βέβαια λεπτομερειακά δεν είναι τίποτε άλλο σύντροφοι. Πιστεύω ότι πρέπει να το καταγράψουμε και στα έγγραφά μας, δεν είναι αγωγός και φορέας της αστικής επίδρασης στο εργατικό κίνημα, δεν είναι προστάτης των συμφερόντων των εργαζομένων, των πιο αδικημένων λαϊκών μαζών, παρ' όλο που ως καμουφλάρισμα προβάλλουν καμία φορά αυτά τα αιτήματα, αλλά είναι πολιτικό στοιχείο της δικτατορίας του σύγχρονου καπιταλισμού, της πολιτικής εξουσίας, της ενίσχυσης της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας, της κυριαρχίας του αστικού κράτους.

Πέρα απ' αυτό, αυτό μπορεί να ακουστεί κάπως απότομα, αλλά πιστεύουμε ότι θα μπορούσαμε να διερωτηθούμε μήπως η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία στην ουσία, στη μορφή και στα λόγια φαρισαϊκά μπορούν να παρουσιάζονται αλλιώς, αλλά στην ουσία μήπως είναι γέφυρα προς την κατεύθυνση που ακολουθούσε κάποτε ο εθνικοσοσιαλισμός.

Και εκεί ήταν παρούσα η λέξη σοσιαλισμός. Ισως η δεξιά σοσιαλδημοκρατία, καμία φορά είναι δύσκολο να χαράξουμε διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα στους σοσιαλιστές των διαφόρων αποχρώσεων. Δεν είναι τίποτε άλλο από τον αστικό σοσιαλισμό και την επιδίωξη να διατηρήσουν τον καπιταλισμό, δίνοντας την υπόσχεση της αργής ενσωμάτωσης των στοιχείων του σοσιαλισμού στην οικονομία της αγοράς. Πράγμα που έχει καταγραφεί στη διακήρυξη των Παρισίων.

Η δημοκρατία και η ελευθερία, όπως έδειξε η ιστορία, αναπτύσσονται μόνο στις συνθήκες της οικονομίας της αγοράς και του καπιταλισμού. Θέτουν ως στόχο τους τη δημοκρατία γενικώς, χωρίς ιστορικά συμφραζόμενα, θέτουν το καθήκον της διατήρησης του καπιταλισμού.

Σε αυτή την περίπτωση, σύντροφοι, για τους κομμουνιστές δυστυχώς πρέπει να υπογραμμίσω ότι υπάρχουν κομμουνιστές και κομμουνιστικά Κόμματα, όπου δεν είναι όλα τους μαρξιστικά και λενινιστικά. Υπάρχουν κομμουνιστές της νοσταλγίας. Μόνο στο όνομα είναι κομμουνιστές. Αλλά τα πραγματικά κομμουνιστικά Κόμματα, είναι οι κομμουνιστές που υποστηρίζουν σταθερά την ιδεολογική βάση του μαρξισμού λενινισμού και της έμπρακτης υλοποίησής του, που πραγματοποιήθηκε στις καλύτερες ώρες της ανθρωπότητας, της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, στις συνθήκες της πρώτης χώρας, όπου νίκησε ο σοσιαλισμός και της αναγνώρισης του ρόλου και της σημασίας και της εμπειρίας αυτής της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της αναγνώρισης του ρόλου και της σημασίας του δημιουργούν και του ηγέτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του Ιωσήφ Στάλιν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει να τελειώσουμε τις συζητήσεις στο κομμουνιστικό περιβάλλον, εάν υπήρξε σοσιαλισμός στη Σοβιετική Ενωση. Εάν ήταν κομμουνιστής ο Στάλιν, εάν σωστά λειτούργησε, υπό την καθοδήγησή του η σοσιαλιστική κοινωνία στη χώρα μας και πιστεύω, ότι μπορούν να υπάρξουν κάποιες αποχρώσεις στις λεπτομέρειες.

Ακόμα ένα στοιχείο. Αναφερόμενοι στις συμμαχίες των κομμουνιστών στο διεθνές και το εθνικό επίπεδο στα πλαίσια των μεμονωμένων κρατών, θα ήθελα επίσης την προσοχή σας. Σύντροφοι, απαιτούν μεγάλη προσοχή μια σειρά από θεωρητικά στοιχεία, στα οποία πρέπει να πάρουμε ξεκάθαρη στάση στο εθνικό και στο διεθνές επίπεδο. Δυστυχώς ο μπερνσταϊσμός, ο γκορμπατσοφικός θεσμός έχουν βγάλει ρίζες και στο κομμουνιστικό περιβάλλον.

Θα αναφερθώ μόνο σε ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα της μετάβασης στο σοσιαλισμό. Στο πρόβλημα της κατάκτησης της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Συζητιέται αυτό το πράγμα από τα κομμουνιστικά κόμματα, κοινοβουλευτικός ή επαναστατικός τρόπος;

Το ζήτημα της βίας αποτέλεσε αφορμή όχι μόνο για τους ρεφορμιστές και την αστική προπαγάνδα σε σχέση με τους κομμουνιστές, σύντροφοι. Το κομμουνιστικό περιβάλλον, σε πολλά έγγραφα των κομμουνιστών κομμάτων στην Ουκρανία, στη Ρωσία θα συναντήσετε την έκφραση «όχι με βίαιο τρόπο».

Θα γίνει η μετάβαση στην εξουσία των εργαζομένων. Οχι με βίαιο τρόπο θα γίνει η μεταμόρφωση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στη σοσιαλιστική. Για να μη μακρηγορήσω θα ήθελα να σας θυμίσω ότι δεν υπάρχει καλύτερη πράξη παρά τη θεωρία. Και δεν υπάρχει καλύτερη θεωρία από τη μαρξιστική θεωρία. Και ο Λένιν βασιζόταν στις θέσεις του Μαρξ και την πείρα της επανάστασης στη Ρωσία.

Ελεγε ότι η εμπειρία θα εξαρτηθεί από τις περιστάσεις. Η επανάσταση δε θα νικήσει, δε θα έρθει στα πράγματα το προλεταριάτο. Γι' αυτό ένα από τα καθήκοντα που πρέπει να λύσουμε είναι τι θα γίνει στις συνθήκες της βίας εκ μέρους του κεφαλαίου, όταν ρίχνονται βόμβες και δουλεύουν τα πολυβόλα. Τι πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές που ξεσηκώνουν το λαό στον αγώνα.

Θυμάστε τι έλεγε ο Λένιν, μιλώντας με το Χέμπερτ Ουέλς; Η αστική τάξη απαντάει στους εργάτες με το πολυβόλο, με το κανόνι. Δεν αξίζει τίποτε η καλύτερη επαναστατική ιδέα μπροστά στο πολυβόλο. Δηλαδή, το αντικείμενο της μετέπειτα συζήτησής μας πρέπει να γίνει το ζήτημα για το πώς πρέπει να προχωρήσουμε προς την εξουσία, πώς να την κατακτήσουμε και πώς να την κρατήσουμε όταν πρέπει να ουδετεροποιήσουμε τις δομές βίας της αστικής τάξης. Δεν μπορούν να ενσωματωθούν αστικά στοιχεία στο σοσιαλιστικό σύστημα. Σας ευχαριστώ.