1. Πρώτα απ' όλα πρέπει με μεγαλύτερη απαιτητικότητα να καμφθούν οι όποιες αντιστάσεις ώστε να ολοκληρώσουμε στο ακέραιο την οργανωτική ανασυγκρότηση του Κόμματος.

Πώς όμως να αυξήσουμε και να βελτιώσουμε τη δραστηριότητα των κομματικών μελών και των ΚΟΒ; Πολλά μπορεί να πει κανείς σ' αυτό το ζήτημα. Εχω τη γνώμη πως, λαμβάνοντας υπόψη και τις συνθήκες ιδεολογικής αντιπαράθεσης με την άρχουσα τάξη, οφείλουμε συστηματικά να δείχνουμε καθαρότερα τα πραγματικά οφέλη που προκύπτουν για έναν εργαζόμενο από τη συμμετοχή του στο κίνημα και πολύ περισσότερο στο ΚΚΕ.

Μέσα από τις συζητήσεις μας, τον κομματικό μας Τύπο, τις διαλέξεις, τα μαθήματα, την καθημερινή πρακτική, πρέπει να βγαίνει η ηθική ανωτερότητα της συμμετοχής στην ταξική πάλη. Ο τσακισμένος από την κούραση, το άγχος, την ανέχεια και την αποβλάκωση των ΜΜΕ εργαζόμενος να κατανοεί συγκεκριμένα τι του προσφέρει το Κόμμα, άμεσα κιόλας: συλλογικότητα, γνώση και κατανόηση των συνθηκών ζωής του, αλληλεγγύη, αγώνα για βελτίωση της ζωής του άμεσα (βλ. πρόσφατη νίκη ναυτεργατών), αλλά και μακροπρόθεσμα, ανθρωπιά, σιγουριά ότι δεν είναι πιόνι στα χέρια των εκμεταλλευτών, αλλά παράγοντας κίνησης της ιστορίας μπροστά, μαχητικός υπερασπιστής της κοινωνικής απελευθέρωσης του λαού, αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας, «πλαστουργός της νέας ζωής».

Ολα αυτά φυσικά πρέπει να γίνονται με τρόπο και με λόγια κατανοητά στον καθένα, έτσι ώστε ο καθένας μας, στη διαδρομή του λεωφορείου από τη δουλιά στο σπίτι, να παίρνουμε κουράγιο, γνωρίζοντας ότι αξίζει τον κόπο να κάνει κανείς θυσίες (αυτές τις μικρές που σήμερα απαιτούνται, αύριο μπορεί μεγαλύτερες). Με τον τρόπο αυτό η καθημερινή οργή και η μιζέρια να μετουσιώνονται καθημερινά σε δράση, σε αισιοδοξία και χαρά, σε πρωτοβουλίες, σε κοινωνικότητα και άνοιγμα στους εργαζόμενους και όχι σε απογοήτευση και βούλιαγμα στην τηλεόραση και στην απόγνωση.

2. Το δεύτερο σημείο που θα ήθελα να θίξω, αφορά την ανάγκη που αναφέρεται στη Θέση 50 για προώθηση νέων μετώπων και συσπειρώσεων και ενίσχυση των ήδη υπαρχόντων. Αν καταφέρουμε να εμφυσήσουμε πιο έντονα την αισιοδοξία και τη μαχητικότητα των μελών, θα μπορέσει καλύτερα η ΚΟΒ και τα παραπάνω όργανα να αναπτύξουν πρωτοβουλίες, να γίνουν το Κόμμα στο χώρο τους, να συνδυάσουν καλύτερα (δηλαδή διαλεκτικά) τα συνδικαλιστικά, πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά καθήκοντα, τη θεωρία με την πράξη, τη γενική πολιτική συζήτηση με τη γενίκευση της δικής τους εμπειρίας και τη χάραξη και έλεγχο των συγκεκριμένων στόχων.

Απαιτείται βέβαια γι' αυτό, οι κομμουνιστές να κολυμπάμε όπως το ψάρι στο νερό, να είμαστε ανοιχτοί στον κόσμο, ξεπερνώντας προκαταλήψεις και αγκυλώσεις. Αν οι εργαζόμενοι δε μας ψηφίζουν στις εκλογές ή στους μαζικούς φορείς, δε φταίνε αυτοί. Πρέπει να μελετήσουμε καλύτερα τις συνθήκες και, κυρίως, πρέπει να μην κλεινόμαστε στο καθαρό, πλην όμως μοναχικό καβούκι του στενού μας περίγυρου, αλλά να παρεμβαίνουμε παντού με σχέδιο, χωρίς επαναστατική ανυπομονησία, για να αλλάξουμε τους συσχετισμούς.

Να απευθυνθούμε με επεξεργασμένα επιχειρήματα, λαμβάνοντας υπόψη πάντα το επίπεδο των μαζών, με βάση αυτά που μπορούν να καταλάβουν και όχι με βάση αυτά που θα θέλαμε να καταλαβαίνουν. Να είμαστε σίγουροι, αλλά όχι αλαζόνες για την αλήθεια μας.

Απαιτείται να παίρνουμε πρωτοβουλίες και για το παραμικρό πρόβλημα που απασχολεί τους εργαζόμενους, να τραβάμε μπροστά, να συσπειρώνουμε χωρίς προκαταλήψεις για το τι ψηφίζει ή και για το πού ανήκει πολιτικά όποιος θέλει να αγωνιστεί (ακόμη και στο επιμέρους), αλλά και χωρίς αυταπάτες για το πού μπορεί να φτάσει ο καθένας στις συγκεκριμένες συνθήκες.

Αρκεί να δημιουργείται μαζική κίνηση, συλλογική διαμαρτυρία, να πιστεύουν οι εργαζόμενοι λίγο - λίγο στη δύναμή τους, να ζεσταίνει τις καρδιές τους η συλλογική αντίσταση, με αιτήματα που να τα καταλαβαίνουν, αλλά και που να μας ανοίγουν δρόμους για εμβάθυνση, να αφήνουν ανοιχτή την πόρτα για πιο ριζοσπαστικές λύσεις, να είναι τελικά σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Εχει σημασία για τούτο να μελετάμε διαρκώς την πολιτική και ιδεολογία μας, ώστε να μπορούμε να εξειδικεύουμε (μαρξιστικά και όχι μηχανιστικά) τους στόχους και τα αιτήματα, να ξέρουμε να περνάμε από το ειδικό στο γενικό και αντίστροφα, ανάλογα με τις συνθήκες.

Μεγάλη σημασία για τη σχέση μας με τους εργαζόμενους έχει επίσης η ανάδειξη και η διαπαιδαγώγηση των στελεχών. Πρέπει διαρκώς να αναπτύσσουν τα στελέχη μας γερούς δεσμούς με τις μάζες, να τις ακούν και όχι να μονολογούν. Πρέπει να τα εξοπλίζουμε με ήθος, σεμνότητα, συλλογικότητα, κόντρα στον διοικητισμό, με πραότητα, ψυχραιμία και μαχητικότητα, με διάθεση αυτοθυσίας.

3. Τρίτο σημείο που θα ήθελα να σταθώ είναι ότι για την προώθηση της υπόθεσης του Μετώπου απαιτείται η ενιαία εφαρμογή της πολιτικής μας γραμμής. Χρειάζεται να βελτιώσουμε τη λειτουργία του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Και βέβαια από πλευράς δημοκρατικής συζήτησης και ελευθερίας κριτικής εντός του Κόμματος τα πάμε καλά, αν και υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Στο σκέλος όμως της πειθαρχίας, της ενιαίας άποψης προς τα έξω, έχουμε προβλήματα τόσο με ανοιχτές και απροκάλυπτες παραβιάσεις (συνήθως από τα δεξιά), όσο και με δυσκολίες κατανόησης και εφαρμογής της πολιτικής μας (συνήθως από τα αριστερά). Είναι φανερό ότι μέσα από πλούσια εσωκομματική δημοκρατική συζήτηση, καλοπροαίρετη και συντροφική κριτική, πρέπει να εξαλείψουμε τέτοια φαινόμενα. Ομως σε περιπτώσεις υποτροπής (όπως του Μ. Κωστόπουλου) οφείλουμε να επιδείξουμε και τη δέουσα αυστηρότητα. Δεν επιτρέπεται να χαϊδεύουμε αυτιά που δε θέλουν να μας ακούσουν.

Από την άλλη, το σπουδαιότερο είναι να συνεχιστεί η συζήτηση ώστε με ιδεολογικο-πολιτικά μέσα να εξαλειφθούν οι αριστερές και δεξιές οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις, οι οποίες, ας το υπογραμμίσουμε αυτό, συγκλίνουν και συγχωνεύονται στην αμφισβήτηση της πολιτικής συμμαχιών του Κόμματος. Πρέπει οπωσδήποτε να εξασφαλιστεί η μέγιστη πειθαρχία και η ενιαία εφαρμογή της πολιτικής μας χωρίς υποκειμενισμούς και ερμηνείες των κομματικών αποφάσεων κατά το δοκούν, είτε προς τα «αριστερά» είτε προς τα δεξιά. Στο ζήτημα αυτό πρέπει να κινηθούμε συνετά, αλλά και τολμηρά με ιδεολογικο-πολιτικά μέτρα, αλλά και με οργανωτικές αναδιατάξεις όπου χρειαστεί.

4. Τέλος, οφείλουμε να προετοιμαζόμαστε για την αλλαγή των συνθηκών διεξαγωγής της ταξικής πάλης. Η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί, κάθε φορά, οποιοδήποτε μέσο τής είναι πρόσφορο για να χτυπήσει το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα. Ετσι κι αλλιώς οι δημοκρατικές κατακτήσεις του λαού συρρικνώνονται ραγδαία. Πρέπει λοιπόν να προετοιμαστούμε ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά, να αυξήσουμε την επαγρύπνηση και την περιφρούρηση, να μην αφήσουμε να μας αποκοιμίσει το νανούρισμα της αστικής νομιμότητας.

Ο αυταρχισμός και η καταστολή θα ενταθούν, προκειμένου να μας κόψουν τη δυνατότητα επικοινωνίας με το λαό. Το αποφασιστικότερο όπλο μας, ασπίδα και κοντάρι μας, για να αποκρούσουμε την επίθεση, είναι η καθημερινή, θαρραλέα επαφή και συζήτηση με τον κόσμο. Εκεί θα σπάσει η τρομοκρατία. Εκεί γενικότερα θα σπάσουν τα μούτρα τους. Εκεί θα χτιστεί το Μέτωπο.

Κοινοβουλευτικό Τμήμα της ΚΕ