«...Οι μάνες σιδερώνουν

τα κόκκινα πουκάμισα

του Σικάγου...

- Πού το βρήκες, λοιπόν, αυτό το γέλιο

που αληθεύει τη ζωή;

Αυτήν την σημαία

κομμένη απ' την κορφή της φωτιάς

- πού τη βρήκες;

Τα πόδια που μπερδεύτηκαν στον ίσκιο τους

προχωρούν έξω απ' τον ίσκιο τους,

άλλα βήματα ανταμώνουν, προχωρούν.

Ανοίγουν τα παράθυρα και τα πρόσωπα.

Το φως ανδρώθηκε στους λόφους με τα καμπαναριά.

Πού πάτε;

Παραμονές Πρωτομαγιάς.

Οι μάνες σιδερώνουν

τα κόκκινα πουκάμισα του Σικάγου.

Ο άνεμος σφυρίζει το τραγούδι του

ανάμεσα στα σκοινιά των κρεμασμένων

και τα κατάρτια

ανάμεσα στα χαρακώματα

και τα χρόνια.

Σήκω λοιπόν απάνου

να δαγκώσεις το σταρένιο φως

ν' ακούσεις του δοντιού τη δύναμη

όλη τη γη ν' ακούσεις μες στη γεύση σου

ως να φαρδύνεις την περπατησιά και την ανάσα

ως να φαρδύνεις τα πλευρά

σα σιδερένια στεφάνια βαρελιού

που μέσα του κοχλάζει

κόκκινο το κρασί του κόσμου»

(Γιάννης Ρίτσος, «Αγρύπνια»)