Η ΕΛΕΝΗ

(...) Α, ναι, πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί, φιλοδοξίες, υπεροψίες,

θυσίες και ήττες και ήττες, κι άλλες μάχες, για πράγματα που

κιόλας

ήταν από άλλους αποφασισμένα, όταν λείπαμε εμείς. Και οι

άνθρωποι, αθώοι,

να χώνουν τις φουρκέτες των μαλλιών μες στα μάτια τους, να

χτυπούν το κεφάλι

στον πανύψηλο τοίχο, γνωρίζοντας βέβαια πως ο τοίχος δεν πέφτει

ούτε ραγίζει καν, να δουν τουλάχιστον μέσ' από μια χαραμάδα

λίγο γαλάζιο ασκίαστο απ' το χρόνο και τη σκιά τους. Ωστόσο

- ποιος ξέρει -

ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να

αρχίζει

η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του άνθρωπου (...).

*

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ Π.Α. ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΙΑ

(...)

Με τ' αυτί κολλημένο στον τοίχο αφουγκράζονται.

Το σώμα κολλημένο πάνω στον ίσκιο του. Τάχα κι οι σκοτωμένοι ν' αφουγκράζονται

με τ' αυτί κολλημένο στο χώμα: Μακρινό ποδοβολητό.

*

Το χτύπημα του πολύγραφου. Ησυχία. Ο γλόμπος

είναι ένα κίτρινο συσπασμένο χέρι πάνω απ' το σκοτάδι.

Ποια σημαία υψώνεται στο δημαρχιακό μέγαρο; Με ποιο σημάδι; Με τι χρώμα;

*

Τα καζάνια του λαϊκού συσσιτίου χτυπάν όλη νύχτα σαν ταμπούρλα.

Νύχτα αποφασισμένη. Συνοικίες γκαστρωμένες

με την κοιλιά τους βαριά από πείνα από καημό κι από άγιο μίσος. Πάνου στο πεζούλι

ο λαϊκός ρήτορας: "Σύντροφοι". Τίποτ' άλλο. Ενα σπίρτο. Το φυτίλι.

Κι οι μεγάλες δρασκελιές μιας σημαίας πάνου απ' τον ύπνο.

Κι η μεγάλη αψίδα της νύχτας όλη βαμμένη με πελώρια σφυροδρέπανα αγρύπνιας

(...)

Ενα παράθυρο ανοίγει. Κι ένα άλλο. Αυτός σκουπίζει

τον ιδρώτα του.

Καλημέρα - είπε. Καλημέρα. Ζέστη σήμερα. Μεγάλη ασβε-

στωμένη κάτοψη.

*

Κι η πινακίδα - ξύλινη τετράγωνη - αυτό όλο κι όλο - είπε,

τίποτ' άλλο -

στη διασταύρωση εκεί: "Από εδώ προς τον ήλιο". Μεθαύριο

που θα περνάνε μες στον ήλιο με σημαίες κι εργαλεία

μπορεί και κάποιος να σταθεί μια σύντομη στιγμή και να ρωτή-

σει:

"Ποιος να 'γραψε με τόσο αδέξια γράμματα τούτη την πινακί-

δα;"

και κάποιος άλλος ίσως να θυμάται και να πει:

"Ο Γιάννης Ρίτσος - ποιητής της τελευταίας προ Ανθρώπου

εκατονταετίας".