Κυκλοφόρησαν αυτές τις μέρες οι εκλογικές διακηρύξεις των οπορτουνιστικών δυνάμεων του ΣΥΝ και των Παρεμβάσεων για το 14ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ. Κοινό στοιχείο και στα δυο κείμενα είναι η προσπάθειά τους να αποκρύψουν τις ευθύνες, τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πουθενά, όσο κι αν ψάξει κανείς, δε θα βρει νύξη για την ΕΕ και την ενιαία στρατηγική της. Αντίθετα, θα βρει κανείς πλήθος αναφορών στην «κατάρρευση των νεοφιλελεύθερων μύθων», λες και η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση δεν έχει ευθύνες για την εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Αποπροσανατολίζουν, επιδιώκουν σταθερά να τραβήξουν το κίνημα μακριά από την αντιπαράθεση με την αστική στρατηγική στην οικονομία και την εκπαίδευση, φοβούνται την ένταση της ταξικής πάλης και για αυτό οι του ΣΥΝ προβληματίζονται από το γεγονός ότι η κρίση «υπονομεύει την κοινωνική συνοχή». Εντοπίζοντας ως αιτία της κρίσης τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση και «τις πολιτικές που τη δημιούργησαν» (βερμπαλίζουν για «γκόλντεν μπόις», για αχαλίνωτο καπιταλισμό, άρα υπάρχει και περίπτωση να είναι χαλιναγωγημένος!), προτείνουν σαν διέξοδο την υιοθέτηση σοσιαλδημοκρατικών συνταγών και καλούν το κίνημα να σταθεί στη γραμμή «ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές».

Η πολιτική τους και οι θέσεις τους επιβεβαιώνουν ότι οι δυνάμεις αυτές είναι ουρά της σοσιαλδημοκρατίας, εντάσσονται οργανικά στους σχεδιασμούς της. Για τις δυνάμεις του ΣΥΝ, το πρόβλημα με την ΠΑΣΚ είναι ζήτημα «διαπαιδαγώγησης οκτώ χρόνων καχυποψίας απέναντι στο κίνημα» που «δυστυχώς επηρεάζει και τη σημερινή πρακτική τους», ενώ οι Παρεμβάσεις κάνουν λόγο για μια ΠΑΣΚ που «έχει χάσει την ψυχή της»! Για τους οπορτουνιστές, μια άλλη ΠΑΣΚ (ΠΑΣΟΚ), καλύτερα διαπαιδαγωγημένη, που έχει βρει την ψυχή της, είναι εφικτή! Αλλωστε, η πολιτική των κοινών πλαισίων με την ΠΑΣΚ είναι η «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» για την αναβάπτιση του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι έχουν υιοθετήσει όλο το αντικομμουνιστικό οπλοστάσιο ΠΑΣΟΚικής έμπνευσης και αναπαράγουν όλα τα ψέματα της επίθεσης στο ΚΚΕ.

Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού συμφωνούν στην ουσία της αστικής στρατηγικής, γι' αυτό περιγράφουν με τα μελανότερα χρώματα όλα τα αντιλαϊκά μέρα που έχουν υλοποιηθεί και έχουν αποτυπωθεί σαν τέτοια στη λαϊκή συνείδηση και απουσιάζει κάθε αναφορά στη στρατηγική της ΕΕ, στη στρατηγική της Λισαβόνας, στη Διαδικασία της Μπολόνια. Η γραμμή αυτή δεν είναι τυχαία γιατί έτσι καταφέρνουν να αποπροσανατολίζουν από την αναγκαία αντιπαράθεση με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση, να εγκλωβίζουν το κίνημα.

Οι δυνάμεις του ΣΥΝ αποδέχονται ότι η εκπαίδευση μπορεί να είναι χώρος κερδοφορίας του κεφαλαίου. Είναι υπέρ της συνύπαρξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην εκπαίδευση. Η διακήρυξή τους ότι η παιδεία είναι καθολικό ανθρώπινο δικαίωμα είναι υποκριτική όταν απουσιάζει το αίτημα για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία, για κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στην εκπαίδευση.

Οι δυνάμεις του ΣΥΝ και των Παρεμβάσεων αποδέχονται επίσης την ύπαρξη του διπλού - ανισότιμου σχολικού δικτύου. Οι δυνάμεις του ΣΥΝ διεκδικούν «Ενιαία δωδεκάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση» και θεσμοθέτηση «ενός πραγματικά νέου Ενιαίου Λυκείου, που θα βασίζεται στο συνδυασμό της θεωρίας με την πράξη, θα ενοποιεί τη γενική με την επαγγελματική εκπαίδευση, αξιοποιώντας τα θετικά χαρακτηριστικά του Ενιαίου Πολυκλαδικού Λυκείου» (!) και παράλληλα διεκδικούν «άμεση και ουσιαστική στήριξη της ΤΕΕ: Κατάργηση των ΕΠΑΣ του ΥΠΕΠΘ και των άλλων υπουργείων και ενσωμάτωση των ειδικοτήτων τους στα ΕΠΑΛ, θεσμοθέτηση Μεταλυκειακού Ετους Ειδίκευσης στα ΕΠΑΛ». Το ίδιο ισχύει και για τις Παρεμβάσεις, που από τη μια μιλούν για ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο και από την άλλη λένε «καμιά κατάργηση σχολικής μονάδας στην ΤΕΕ». Και σε αυτό τον τομέα αποκρύπτουν συνειδητά ότι η αύξηση του ποσοστού των παιδιών που παρακολουθούν την ΤΕΕ είναι κεντρικός στόχος της ΕΕ και είναι στόχος ταξικός. Τελικά, η μόνη επί της ουσίας αντίθεση του ΣΥΝ και των Παρεμβάσεων με την κυβερνητική πολιτική για το ζήτημα της ΤΕΕ είναι η ύπαρξη των ΕΠΑΣ, δηλαδή η πιο έκδηλη έκφραση της ταξικότητας στην εκπαίδευση, γεγονός που υπάγεται στην πάγια τακτική τους να αναζητούν εναγωνίως καραμπινάτες «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» για να εναντιωθούν, προκειμένου να κρύψουν τη συμφωνία τους στο κύριο κάθε φορά ζήτημα.

Αποπροσανατολιστική και υποκριτική είναι και η στάση τους απέναντι στα σχολικά βιβλία και προγράμματα. Ζητούν «αντικατάσταση των σχολικών προγραμμάτων και βιβλίων με σύγχρονα, σύμφωνα με τις προτάσεις του κλάδου». Να ξεκαθαρίσουμε καταρχήν ότι τα νέα βιβλία είναι «σύγχρονα». Η σύγχρονη ιδεολογική και «επιστημονική» απάντηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου για τη δημιουργία του ανθρώπου που χρειάζεται και έχει ανάγκη. Ας θυμίσουμε επίσης ότι στο 13ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ οι δυνάμεις του ΣΥΝ (2007) κατέθεταν απλά τις εξής «παρατηρήσεις»: «Δεν τηρήθηκε η παιδαγωγική δεοντολογία στο σχεδιασμό και στην εφαρμογή του εγχειρήματος» και οι δυνάμεις των Παρεμβάσεων στους δασκάλους (Φλεβάρης 2006) υποστήριζαν ότι η εισαγωγή των νέων βιβλίων έγινε χωρίς «...κανένα σχέδιο και καμιά στρατηγική υποδοχής των νέων βιβλίων». Τώρα, τα περί θέσεων του κλάδου είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Διότι, ο κλάδος των εκπαιδευτικών εκφράζεται μέσα από πολιτικές δυνάμεις που έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις πάνω και σε αυτό το ζήτημα. Εκτός αν εννοούν μια «συνθετική πρόταση», δηλαδή ολίγον επιστήμη, ολίγον μεταφυσική με μια γεύση νεοθετικισμού και αντικομμουνισμού...

Ως προς τα οικονομικά αιτήματα, και εδώ ο καιροσκοπισμός βασιλεύει. Ενώ η καπιταλιστική κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη, οι οπορτουνιστές επιμένουν... «πρώτα αναπληρωτής και μετά μόνιμος», νομιμοποιούν δηλαδή την ελαστική εργασία και απλώς ζητούν μόνο κατάργηση της ωρομισθίας.

Η θέση τους για πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια εργασίας χωρίς να προσδιορίζουν όριο ηλικίας, το μόνο που παίρνει υπόψη είναι τα όρια της καπιταλιστικής κερδοφορίας και πάντως όχι τις ανάγκες και την κατάσταση των εργαζομένων, τις νέες ελαστικές σχέσεις εργασίας που καθιστούν αδύνατη τη συμπλήρωση 30 χρόνων εργασίας. Εμείς ρωτάμε: Εχει ευθύνη ο εργαζόμενος για την ανεργία και την αδιοριστία; Αφού δεν έχει, γιατί να μην προσμετράται ο χρόνος ανεργίας ως συντάξιμος; Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι στη φάση των αγώνων ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο Πετραλιά, οι δυνάμεις του ΣΥΝ και των Παρεμβάσεων στήριξαν και ψήφισαν στην ΟΛΜΕ το αίτημα για σύνταξη στα 30 χρόνια εργασίας μόνο για τους εκπαιδευτικούς βάσει της ...ιδιαιτερότητάς τους!

Τα ίδια λένε και τώρα για τους μισθούς. Πρέπει «να αποτυπωθεί η ιδιαιτερότητα και ο κρίσιμος χαρακτήρας του έργου μας», λένε οι του ΣΥΝ. Ελεος! Ποια εργασία δεν έχει ιδιαιτερότητα; Γιατί χαϊδεύετε αυτιά, γιατί αναπαράγετε το συντεχνιασμό; Παίζουν με τα πιο συντεχνιακά αιτήματα προκειμένου να αλιεύσουν ψήφους. Ενώ λοιπόν βάζουν αιτήματα για καλύτερους μισθούς, τελικά καταλήγουν στο συνειδητό εγκλωβισμό του κινήματος των εκπαιδευτικών στη διεκδίκηση επιδομάτων (επίδομα των 176 ευρώ, επίδομα βιβλιοθήκης).

Οι δυνάμεις του ΣΥΝ και των Παρεμβάσεων δεν αποτελούν απλά μια αντιπολιτευτική δύναμη που ασκεί μια ενσωματώσιμη κριτική στις κυρίαρχες δυνάμεις στα ΔΣ της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ. Είναι η ηγεσία στην ΟΛΜΕ και στη ΔΟΕ (πότε με το ΠΑΣΟΚ πότε με τη ΝΔ) και αυτό σε όλη τη χρονική περίοδο προώθησης και εφαρμογής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση. Με απλά λόγια, δεν υπάρχει πλειοψηφία στην ΟΛΜΕ και στη ΔΟΕ η οποία να μη σχηματίζεται από αυτούς!

Η οπορτουνιστική πολιτική για μίνιμουμ συμφωνίες, για «συνθετικές προτάσεις» που οι ίδιοι είναι περήφανοι ότι προώθησαν στις ηγεσίες των οργάνων, αποδεικνύεται ότι είναι δύναμη ενσωμάτωσης. Είναι πολιτική γραμμή διάσπασης της ταξικής γραμμής συσπείρωσης και σύγκρουσης που βάζει το ΠΑΜΕ και αιχμή του δόρατος στην αντιΠΑΜΕ επίθεση.

Φανερώνεται ότι αυτό που καίει και τους δυο είναι η γραμμή του ΠΑΜΕ και η δράση των κομμουνιστών και άλλων ριζοσπαστικών δυνάμεων. Κατηγορούν το ΠΑΜΕ για «καμία συνθετική πρόταση, καμία εποικοδομητική για τον κλάδο και το δημόσιο σχολείο πρωτοβουλία (...) συστηματική προσπάθεια για να καλλιεργηθεί κλίμα έλλειψης εμπιστοσύνης προς την ΟΛΜΕ και κατ' επέκταση τη συλλογική δράση», ενώ οι Παρεμβάσεις αναπαράγουν τα γνωστά περί «διχαστικών και διαιρετικών μεθόδων»!

Ούτε ένα βήμα πίσω από τη διεκδίκηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, καμία συνθετική πρόταση για να διασωθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, κανένας διάλογος για την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση. Παλεύουμε για την ενότητα της εργατικής τάξης, για να κερδίζει έδαφος η γραμμή πάλης του ΠΑΜΕ που αναδεικνύει τους δυο δρόμους ανάπτυξης της κοινωνίας. Η προσπάθεια για να ανέβει η αυτοπεποίθηση του κινήματος και η αποτελεσματικότητα των αγώνων συνδέεται με τον απεγκλωβισμό εκπαιδευτικών που ακολουθούν τις οπορτουνιστικές δυνάμεις στην εκπαίδευση.