Επιδείνωση των όρων ανισόμετρης ανταλλαγής εμπορευμάτων σε βάρος της χώρας εμφανίζουν τα επίσημα στοιχεία του ΟΟΣΑ που παρατίθενται και σε μελέτη από την Τράπεζα της Ελλάδας σχετικά με την «εξαγωγική επίδοση της Ελλάδας». Η χειροτέρευση της θέσης της χώρας αποκτά γοργούς βηματισμούς ήδη από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας του '90 στο πλαίσιο, τότε, της πολιτικής σύγκλισης με την ΕΕ και συνεχίζεται αδιάλειπτα μέχρι και σήμερα στο πλαίσιο της ένταξης στο σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης.

Αποκαλυπτικά για τα αποτελέσματα της πολιτικής που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ είναι και τα παρακάτω στοιχεία :

• Στο έτος 1992 - τη χρονιά δηλαδή που ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ - οι εξαγωγές εμπορευμάτων (σε όρους χρηματικής αξίας) έφταναν στο 39,1% των εισαγωγών. Η σχέση αυτή σταδιακά υποχώρησε για να διαμορφωθεί το 2007 στο 29,6%, δηλαδή σχεδόν 10 εκατοστιαίες μονάδες χαμηλότερα από το 1992.
• Παραπέρα αρνητική εξέλιξη για το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας έχουν και οι ροές εμπορευμάτων με τα άλλα κράτη της ΕΕ: Οπως προκύπτει από σχετικά στοιχεία, η σχέση εισαγωγών /εξαγωγών με την ΕΕ από 31,8% το 1993 επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο για να διαμορφωθεί το 2007 σε 25,7%. Είναι δηλαδή απόλυτα φανερό ότι στους μεγάλους ωφελημένους από την πολιτική του ευρωμονόδρομου της υποταγής, που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, συγκαταλέγονται και τα ευρωπαϊκά μονοπώλια του βιομηχανικού κλάδου.
• Η αξία των εξαγωγών στο έτος 1992 διαμορφωνόταν στο 9,9% του ΑΕΠ της ίδιας χρονιάς. Σταδιακά αποκλιμακούμενη, έφτασε το 2007 να πέσει στο 7,6% του ΑΕΠ που παράχθηκε μέσα στην ίδια χρονιά.

Από τη δική τους σκοπιά οι μελετητές της Τράπεζας της Ελλάδας κάνουν λόγο για «πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας», επισημαίνοντας ότι το μερίδιο των εξαγωγών βιομηχανικών προϊόντων υψηλής και μεσαίας τεχνολογίας (έτους 2006) διαμορφωνόταν στο 30% της συνολικής αξίας των εξαγόμενων βιομηχανικών εμπορευμάτων. Το ποσοστό αυτό είναι και το χαμηλότερο ανάμεσα στα κράτη της ευρωζώνης, όπου κατά μέσο όρο διαμορφώνεται πάνω από 65%. Οι ίδιοι σημειώνουν ότι η «περιορισμένη δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας να παράγει βιομηχανικά προϊόντα υψηλής και μεσαίας τεχνολογίας σημαίνει αυξημένη εξάρτηση από αντίστοιχα εισαγόμενα προϊόντα για την κάλυψη των αναγκών της χώρας σε κεφαλαιακά αγαθά». Είναι απόλυτα φανερό το γεγονός ότι η συγκεκριμένη κατάσταση έχει να κάνει με το γενικότερο καταμερισμό της παραγωγής και των όρων εμπορίου ανάμεσα σε κράτη, ιμπεριαλιστικά κέντρα και αγορές στο πλαίσιο διακρατικών και άλλων συμφωνιών.

Φανερό είναι επίσης και το γεγονός ότι η ντόπια παραγωγή εμφανίζει μεγάλες ανεπάρκειες σε ό,τι αφορά την κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Η κατάσταση αυτή όχι μόνο δεν έχει εμφανίσει έστω και κάποια οριακή βελτίωση, αλλά αντίθετα χρόνο με το χρόνο χειροτερεύει, εξαιτίας και της πρόσδεσης της χώρας στο ιμπεριαλιστικό άρμα της ΕΕ.