Ελάχιστες ώρες απομένουν από την ώρα που θα ανοίξουν οι κάλπες της 7 Νοέμβρη. Το τέλος της πρώτης προεκλογικής καμπάνιας της νέας χιλιετίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες αποκάλυψε σε όλο του το μεγαλείο, ότι το χάσμα που έτσι και αλλιώς πάντα υφίστατο μεταξύ των υποψηφίων των δύο «εγκαθιδρυμένων και θεσμικών κομμάτων» της, των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών, και της συντριπτικής πλειονότητας των Αμερικανών πολιτών έχει λάβει πια τερατώδεις διαστάσεις. Μολονότι δισεκατομμύρια δολάρια δαπανήθηκαν για την προβολή των «προσωπικοτήτων» των δύο υποψηφίων καθώς και των προγραμμάτων τους, που ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους, κανείς εκ των δύο δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι απολαμβάνει την έστω και σχετική υποστήριξη του εκλογικού σώματος.

Οι εκλογείς αλλά και η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών που δεν πρόκειται να λάβει μέρος στην εκλογική διαδικασία, δεν εμπιστεύονται κανέναν από τους δύο. Εκτιμάται, ότι για άλλη μία φορά ούτε το μισό εκλογικό σώμα, δεν πρόκειται να προσέλθει για να ψηφίσει. Απλά, όπως δήλωσε πρόσφατα και ο Φιντέλ Κάστρο, «θα βρίσκεται σε παραλίες». Εξάλλου, μάλλον από ένστικτο παρά συνειδητά, οι Αμερικανοί πολίτες αρνούνται να λάβουν μέρος σε μία εκλογική διαδικασία, όπου θα πρέπει να διαλέξουν το «μικρότερο κακό» εκ των δύο, καθώς το εκλογικό σύστημα είναι απαγορευτικό για οποιαδήποτε τρίτη επιλογή. Απλά είναι μία διαδικασία διαφυγής, εξαπάτησης, και εξόφθαλμου δόλου. Ο ρεπουμπλικανός κυβερνήτης του Τέξας Τζορτζ Μπους Τζούνιορ και ο δημοκρατικός νυν αντιπρόεδρος Αλ Γκορ, που διεκδικούν την είσοδό τους στο Λευκό Οίκο, σε όλες τους τις δημόσιες αλλά και τηλεοπτικές εμφανίσεις κατά την προεκλογική εκστρατεία, προσέφυγαν στις γνωστές μεθόδου εντυπωσιασμού του κοινού και απέφυγαν συστηματικά να αποκαλύψουν ποια πραγματικά πολιτική πρεσβεύουν, ποια πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα καλούνται να υπηρετήσουν. Εξάλλου, πώς θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, όταν ακριβώς αυτές οι μεγάλες πολυεθνικές είναι οι κύριοι τροφοδότες και χρηματοδότες των κομμάτων τους αλλά και της εκστρατείας τους. Εξάλλου, έπραξαν όπως τους πρόσταζαν σύμβουλοι και οι επικοινωνιολόγοι: «Η μάχη θα κριθεί βάσει της προσωπικότητας των δύο υποψηφίων». Και όλοι πιστέψαμε ότι τα «αμερικανάκια» θα ψηφίσουν με μοναδικό γνώμονα: «ποιος θα μου κάνει παρέα το βράδυ μέσα από την τηλεόραση, όταν ξεκουράζομαι με παντούφλες στο σπίτι»;

Για να πειστούν οι «εγχώριοι ιθαγενείς», αλλά και της αλλοδαπής, επιστρατεύτηκαν όλες οι δυνατότητες που δίνει η νέα τεχνολογία, όπως το διαδίκτυο και οι βάσεις δεδομένων. Ωστόσο, η χρήση αυτή είναι εξαιρετικά δαπανηρή.

Δισεκατομμύρια δολάρια δαπανήθηκαν για την προβολή όχι μόνο των δύο υποψηφίων, αλλά μέχρι και του τελευταίου τοπικού αξιωματούχου, όπου η τύχη του κρίνεται σε αυτές τις εκλογές, όπως των 435 εδρών της Βουλής των Αντιπροσώπων, 33 έδρες της Γερουσίας -δηλαδή το ένα τρίτο- 11 κυβερνήτες από 50 Πολιτείες και μισού εκατομμυρίου άλλων θέσεων. Τι μπορεί να αλλάξει; Τίποτα... Η πλειοψηφία των Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία δεν μπορεί να ανατραπεί ενώ το μόνο που παίζεται είναι η πλειοψηφία της Βουλής των Αντιπροσώπων, καθώς οι Δημοκρατικοί μετά από χρόνια αναμένουν να την κατακτήσουν.

Βέβαια, είτε κατεβαίνει στο εκλογικό στίβο για πρόεδρος της χώρας είτε για αρχιπυροσβέστης σε κάποιο χωριό αυτό έχει την τιμή του και μάλιστα πολύ υψηλή. Το γεγονός αυτό αποτελεί ίσως το μοναδικό πρωτοφανές και σχετικά καινοφανές στοιχείο αυτής της προεκλογικής εκστρατείας. Μέχρι και μία θέση στη Γερουσία, η οποία μπορεί να αποφέρει ετήσια εισοδήματα 125.000 δολαρίων, τιμάται στα 2 εκατομμύρια! Αν αναλογιστεί κανείς ότι 513.200 τοπικοί και πολιτειακοί αξιωματούχοι μετέχουν σε αυτή την εκλογική διαδικασία μπορεί κανείς πολύ χοντρικά να φανταστεί το ποσό. Αστρονομικό!

Παρά όμως τα ποσά που δαπανήθηκαν και προκαλούν ίλιγγο, τα αποτελέσματα είναι πενιχρά. Βασικά οι Αμερικανοί έχουν αποφανθεί ότι και οι δύο υποψήφιοι είναι ανιαροί, βαρετοί και πρακτικώς ανίκανοι. Ουδείς μπορεί να γνωρίζει ποιος θα εκλεγεί μέχρι και την τελευταία στιγμή, όταν θα έχει εκλεγεί και ο τελευταίος εκλέκτορας από την πιο απομακρυσμένη Πολιτεία. Ο Μπους δείχνει να προηγείται στις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον με τρεις έως πέντε ποσοστιαίες μονάδες. Δε σημαίνει τίποτα. Μπορεί συνολικά να συγκεντρώσει λίγο μεγαλύτερο ποσοστό και τελικά να εκλεγεί ο Γκορ αν αποσπάσει τους εκλέκτορες από τις κρίσιμες Πολιτείες. Αυτά περί της καθαρής «μάχης»...

Πάντως, νικητής για άλλη μια φορά θα είναι η αποχή, ακόμη και για τις εκλογές που είναι για τους υπολοίπους αιρετούς αξιωματούχους.

Αραγε δεν υπάρχει τίποτα που να συγκινεί τους Αμερικανούς; Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Ουδεμία, τουλάχιστον μέσα από το σύστημα, αλλά πλείστες εκτός...

Ενδεικτικό είναι ότι ακόμη και οι άλλοι δύο συνυποψήφιοι για το προεδρικό αξίωμα ο ακροδεξιός Πατ Μπιουκάναν, αλλά και ο Ραλφ Νέιντερ, που υποστηρίζεται από το κόμμα των Πρασίνων δεν έχουν να πουν τίποτα το καινοφανές, ούτε το διαφορετικό, δεν είναι μία πραγματική και αυθεντική εναλλακτική λύση για την παρατηρούμενη απίστευτη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών, την παράλληλη συρρίκνωση μέχρι σημείου αφανισμού, της μεσαίας τάξης, όπου πλέον τα εισοδήματα μειώνονται δραστικά για όλους εκτός των πλουσίων που γίνονται ακόμη πλουσιότεροι και την εύλογη αύξηση των καταναλωτικών οφειλών παντελώς αχρήστων. Για τη φτώχεια που αυξάνεται παρά τον πόλεμο που της κήρυξε ο απερχόμενος πρόεδρος Μπιλ Κλίντον.

Φυσικά ουδείς περιμένει από το Μπιουκάναν να θέσει κάποιο καίριο ζήτημα, αλλά και η πολιτική που διακηρύσσει ο Νέιντερ, δηλαδή «να επωφεληθούμε από το σύστημα, να κάνουμε τις πολυεθνικές να δουλέψουν για μας» καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα, ούτε φυσικά ακόμη και αν ποτέ εκλεγόταν θα μπορούσε να αναχαιτίσει την ακολουθούμενη πολιτική που προσδοκά στο πραγματικό «ξεζούμισμα» και τη διάλυση όλων των υφισταμένων τάξεων, για να πραγματοποιηθεί και κυρίως να ολοκληρωθεί ο στόχος της «ελεύθερης αγοράς», με την εισαγωγή της ευλυγισίας της εργασίας, τη διάδοση εργασίας στον τομέα υπηρεσιών, την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και άλλα.

Δε θα μπορούσε να κάνει τίποτα, για να ανατρέψει την ακολουθούμενη πολιτική που οδηγεί στη φτώχεια και αγγίζει ολοένα και περισσότερα στρώματα των εργαζομένων με την ίδια αυξητική τάση που παρουσιάζουν τα κέρδη που αποκομίζουν οι ανώτατες εισοδηματικά τάξεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι την τελευταία δεκαετία για το ανώτερο εισοδηματικά 1% του πληθυσμού, τα οφέλη και τα εισοδήματα αυξήθηκαν δραστικά, ενώ αντίθετα για το κατώτερο εισοδηματικά 5% του πληθυσμού, η συρρίκνωση των εσόδων για μία οικογένεια ήταν δραματική. Φυσικά, από τη γενικότερη αυτή τάση επλήγησαν και τα μεσαία στρώματα που είδαν ξαφνικά να χάνουν και τα λίγα αλλά ψευδεπίγραφα προνόμια που τους προσδίδει ο τίτλος «μεσαία τάξη» και να αρχίσουν πια να συγκαταλέγονται στους φτωχούς του πιο «πλούσιου κράτους».