Η προωθούμενη πολιτική για το πρόβλημα των ναρκωτικών συνιστά στην πραγματικότητα έναν Καιάδα για τους χρήστες και ταυτόχρονα - το πιο επικίνδυνο - μια βαθιά παρέμβαση στις συνειδήσεις των νέων ανθρώπων, της κοινωνίας γενικότερα, να μάθει να ζει με το πρόβλημα, να διευρύνει τα επίπεδα ανοχής της απέναντι στα ναρκωτικά. Ακόμα χειρότερα, μέσα από την πολιτική της συντήρησης για τους χρήστες, επιχειρείται στην πραγματικότητα η επέκταση και της χρήσης ουσιών και της ναρκωκουλτούρας.

Τι σημαίνει άραγε η «ιατρικοποίηση» του προβλήματος; Σημαίνει κυρίως να σταματήσουμε να βλέπουμε το πρόβλημα των ναρκωτικών ως ένα κοινωνικό πρόβλημα, άρα και ως ένα πρόβλημα με κοινωνικές αιτίες και να το δούμε ως ασθένεια, ως ένα πρόβλημα λίγο - πολύ παθολογικό, με ...ανάλογες αιτίες, που αφορούν τον κάθε «ασθενή» ξεχωριστά, σε ατομικό επίπεδο. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης καταλήγουν σε φασιστικού τύπου αντιλήψεις, λέγοντας ουσιαστικά ότι αυτός που οδηγείται να πάρει ναρκωτικά έχει μια ανάλογη οργανική ανάγκη ...το γράφει στο DNA του! Αρα όποιος δεν έχει τέτοια οργανική προδιάθεση δεν κινδυνεύει ...άρα μπορούν τα ναρκωτικά να διατίθενται ελεύθερα! Κατά την ίδια επικίνδυνη αντίληψη: Αφού τα υποκατάστατα (που κι αυτά ναρκωτικά είναι) διατίθενται επισήμως και συνταγογραφούνται, γιατί να μη διατίθενται κατά τον ίδιο τρόπο και οι σήμερα παράνομες ναρκωτικές ουσίες; Με άλλα λόγια, όλα τα σφυριά της πολιτικής που προωθείται και στην ουσία της τη στηρίζουν ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, Οικολόγοι ...βαράνε στην «απελευθέρωση», την «αποποινικοποίηση», τη ναρκωκουλτούρα.

Παράλληλα, μέσα από την πολιτική που πλασάρεται ως «φροντίδα» τάχα για τους εξαρτημένους, στην ουσία καταδικάζονται οι εξαρτημένοι να μην απεξαρτηθούν ποτέ, να συντηρούνται με υποκατάστατα και να υιοθετήσουν οι ίδιοι κι οι οικογένειές τους μια παθητική στάση απέναντι στο πρόβλημα. Την ίδια παθητική στάση θέλουν να αποκτήσει και το σύνολο της κοινωνίας: Να μάθουμε να ζούμε με το πρόβλημα (που αφορά τάχα λίγους περιθωριακούς), να αποδεχτούμε τις ουσίες ως μια πραγματικότητα, έως και ...ανάγκη για κάποιους και, στο όνομα αυτού, να γίνουμε πιο ελαστικοί στην «ελεύθερη» διακίνησή τους, δηλαδή στην επιβολή τους ως όπλο του συστήματος για υποταγμένες, μαστουρωμένες συνειδήσεις.