Κάλεσμα αντίστασης και αποτροπής της ιδιωτικοποίησης της ΛΑΡΚΟ, απευθύνει η Νομαρχιακή Επιτροπή Φθιώτιδας του ΚΚΕ, με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης για εξεύρεση «στρατηγικού επενδυτή» και την προκήρυξη για την εκδήλωση ενδιαφέροντος των υποψήφιων επιχειρηματικών ομίλων για την αγορά των μετοχών του Δημοσίου. Στην ανακοίνωσή της, η ΝΕ του ΚΚΕ σημειώνει: «Σ' αυτήν την εξέλιξη είναι απόλυτα αναγκαίο να αντιδράσουμε. Μόνιμοι και εργαζόμενοι στις εργολαβίες, από κοινού. Πρέπει να αντισταθούμε ενιαία και αποφασιστικά, ενεργώντας χωρίς καμία καθυστέρηση. Επιδιώκοντας την ενεργό συμπαράσταση κάθε εργαζόμενου και την κοινή δράση με την αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους της περιοχής, να διεκδικήσουμε αγωνιστικά:

Την αποτροπή κάθε μέτρου που οδηγεί σε ιδιωτικοποίηση και αντεργατικές εξελίξεις. Την παραμονή της ΛΑΡΚΟ σε πραγματικό δημόσιο έλεγχο, με στόχο προοπτικά τη συγκρότηση ενιαίου φορέα διαχείρισης του ορυκτού πλούτου της χώρας σε όφελος του λαού. Τον εκσυγχρονισμό ων εγκαταστάσεων και την καθετοποίηση της παραγωγής της. Τον απεγκλωβισμό της από τους κεφαλαιοκράτες και τη συνέχιση της λειτουργίας της σε μια φιλολαϊκή πολιτική. Τη Λαϊκή Οικονομία, που θα εφαρμόζεται από τη Λαϊκή Εξουσία. Την κατάργηση των εργολαβιών και την απορρόφηση των εργαζομένων σ' αυτές ως μόνιμων εργαζομένων. Τη διασφάλιση κάθε κεκτημένου από τους εργαζόμενους».

Επισημαίνοντας ότι τα σχέδια ιδιωτικοποίησης της ΛΑΡΚΟ μπήκαν στην «τελική ευθεία», η Οργάνωση του ΚΚΕ αναφέρει ότι στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης «αφήνουν να διαρρέουν φήμες για απολύσεις, εθελούσιες αποχωρήσεις και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργολαβιών. Γι' αυτό μελετάνε τη σκοπιμότητα ή όχι της λειτουργίας των μεταλλείων. Σ' αυτήν τη λογική φτιάχνουν το λιμάνι και συζητάνε την κατασκευή και λειτουργία εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος». Προσθέτει ότι η συγκεκριμένη εξέλιξη είναι επιλογή των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες απαξίωσαν την επιχείρηση για να την ξεπουλήσουν και προσάρμοσαν τη λειτουργία της στους σχεδιασμούς των μονοπωλίων, με τις διορισμένες διοικήσεις να υλοποιούν και τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους τους να ανέχονται ή και να στηρίζουν αυτά τα σχέδια.

Και καταλήγει: «Πρέπει να γίνει κατανοητό πως μια τέτοια διεκδίκηση που βοηθά να αποτρέψουμε τα χειρότερα και να αποσπάσουμε κατακτήσεις ξεπερνά τα όρια της διαχείρισης του συστήματος. Θέτει το ζήτημα μιας άλλης εξουσίας, της Λαϊκής Εξουσίας».