Μπορεί να πέρασαν κάμποσες δεκαετίες από τότε που ο ποιητής μετέτρεψε σε στίχους τις εικόνες αδικίας των ταξιδιών του. Ο Γουίλι ήταν τότε θερμαστής, ο γιος του σήμερα φορτώνει ξεφορτώνει. Στο ποίημα τότε ταίριαζε το αύριο με το Αντεν, τι ειρωνεία κι ο γιος του σήμερα από το Αντεν καθορίζεται.

Αλλά ο «μαύρος θερμαστής από το Τσιμπουτί» συνεχίζει ακόμα ξυπόλυτος να προχωρά στο Γολγοθά του. Πάνω σ' αυτά τα υποσιτισμένα κορμιά, στα ατροφικά πόδια και τ' αδύναμα χέρια στηρίζεται «η εξέλιξη και η ευημερία». Ενα κομμάτι ψωμί, που δεν μπορεί να θρέψει όνειρα κι ελπίδες, που δεν μπορεί καν να χορτάσει ανύπαρκτα στομάχια, γίνεται η «παγίδα» και ταυτόχρονα ο «σπόρος». Παγίδα για τους αδύναμους του κόσμου αυτού και σπόρος για τους ισχυρούς που ξανά και ξανά θα θησαυρίζουν σε βάρος τους. Οι τραγικές ειρωνείες πολλές. Η μεγαλύτερη; Πρόσφατα γιορτάστηκε η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φτώχειας.