Ο κύκλος της θεσμοθέτησης του σύγχρονου αντικομμουνισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο άνοιξε στο Συμβούλιο της Ευρώπης, με την ψήφιση στις 25 Γενάρη 2006 από τη Συνέλευση του εν λόγω οργανισμού του κατάπτυστου και φασιστικής έμπνευσης «Αντικομμουνιστικού Μνημονίου», με τον τίτλο «Για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων». Το Μνημόνιο υπερψηφίστηκε από 85 μέλη της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, έναντι 50 που το καταψήφισαν και 11 που ψήφισαν λευκό. Δε συγκέντρωσε, βέβαια, τα 2/3 των 146 ψηφισάντων, ώστε να μπορεί να εισαχθεί για συζήτηση στο Συμβούλιο των Υπουργών. Κατά συνέπεια, το ψήφισμα χαρακτηρίστηκε ως «no recommandation» («μη συνιστώμενο»), έχει ωστόσο ιστορική σημασία γιατί σηματοδότησε τις μετέπειτα μεθοδεύσεις και σε άλλους οργανισμούς.

Της ψηφοφορίας προηγήθηκαν πυρετώδεις διαπραγματεύσεις, καθώς η σημαντικότατη παρέμβαση κομμουνιστικών - εργατικών κομμάτων και μαζικών οργανώσεων από όλη την Ευρώπη, αλλά και η δυναμική παράσταση διαμαρτυρίας την προηγούμενη μέρα της ψηφοφορίας στο Στρασβούργο, ανάγκασαν τους αντιδραστικούς κύκλους, θορυβημένοι, να εντείνουν τις προσπάθειες. Η κινητοποίηση αυτή είχε τη δική της ξεχωριστή συμβολή, ώστε το «αντικομμουνιστικό μνημόνιο», παρά τις επίμονες προσπάθειες των εμπνευστών του, να μην κατορθώσει να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης και να μη γίνουν έτσι υποχρεωτικά για τα κράτη - μέλη του τα αντίστοιχα τρομοκρατικά μέτρα που το συνοδεύουν.

Το «μνημόνιο» σηματοδοτεί, όπως τόνιζε σε σχετική ανακοίνωσή της η ΚΕ του ΚΚΕ, την αρχή νέας αντικομμουνιστικής υστερίας. Αποτελεί ποιοτικά νέο βήμα της. Η αναγόρευση σε έγκλημα της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της ταξικής πάλης δεν έχει στόχο μόνο τους κομμουνιστές. Εχει όλους τους λαούς και τα κινήματά τους. Οι στοχεύσεις του «αντικομμουνιστικού μνημονίου» αποτελούν επιλογή που εκτρέφεται στο έδαφος της γενικότερης ιμπεριαλιστικής στρατηγικής και αποτελεί συστατικό της. Η στροφή, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, προς τον χυδαίο και απροκάλυπτο αντικομμουνισμό, είναι προπομπός νέου κύκλου αντιδραστικών μέτρων κατά των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των λαών και της εξαπόλυσης νέου γύρου πολέμων. Με την αντικομμουνιστική υστερία, με το ψέμα και τις διώξεις, στοχεύουν στις δυνάμεις της αντίστασης και της λαϊκής αντεπίθεσης. Αμεσο στόχο του «μνημονίου» αποτελεί η άσκηση ιδεολογικής πίεσης στα Κομμουνιστικά Κόμματα που επιμένουν να υποστηρίζουν τις αρχές της ταξικής πάλης και να μάχονται τον καπιταλισμό, με οδηγό την επιστημονική θεωρία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Παράλληλα με το «αντικομμουνιστικό μνημόνιο», οι ιμπεριαλιστές ομολογούν ότι χρειάζονται νέα μέσα καταστολής, επειδή διαπιστώνουν ότι σχεδόν δύο δεκαετίες μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, παρά τους τόνους λάσπης που έριξαν, δεν κατάφεραν να αμαυρώσουν τη συνεισφορά του σοσιαλισμού στους λαούς. Αντιλαμβάνονται ότι οι προσπάθειές τους είχαν «πενιχρά αποτελέσματα» και ότι η κομμουνιστική ιδεολογία και ο σοσιαλισμός συνεχίζουν να συγκινούν και να εμπνέουν εκατομμύρια εργαζόμενους. Γι' αυτό συκοφαντούν με τα κάθε λογής «μνημόνια» το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα και το επαναστατικό κίνημα, κηρύσσουν αναδρομικό διωγμό κατά των κομμουνιστών που αγωνίστηκαν για ένα νέο κόσμο, ενώ δικαιώνουν τους συνεργάτες και υποστηρικτές του ναζισμού.