Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, ο Λένιν προσέγγισε τον πόλεμο όχι ως μια παραφωνία του καπιταλισμού, αλλά ως προέκταση της ανάπτυξής του τον καιρό της ιμπεριαλιστικής ειρήνης (φωτ: Α' Παγκόμιος Πόλεμος. Γάλλοι στρατιώτες νεκροί απ' τα χημικά αέρια των Γερμανών)

Αυτά έλεγε ο αστός διανοητής Ζαν Ζακ Ρουσό την εποχή της επαναστατικής ανόδου της αστικής τάξης, δηλαδή τότε που εκπλήρωνε την ιστορική αποστολή της συντριβής της φεουδαρχίας, γκρεμίζοντας επίγεια και επουράνια βασίλεια. Ωστόσο, πέρασε πολύς καιρός από τότε που η αστική τάξη λειτουργούσε προς όφελος της συντριπτικής πλειοψηφίας της ανθρωπότητας. Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα ο καπιταλισμός είναι ένας οικονομικοκοινωνικός σχηματισμός που σαπίζει², συμπαρασύροντας στη σήψη την ανθρωπότητα, ωσότου οι νικηφόρες σοσιαλιστικές επαναστάσεις θα την απαλλάξουν από τα καπιταλιστικά δεσμά κλείνοντας το κεφάλαιο της προϊστορίας της. Ως τότε, ο καπιταλισμός θα συνεχίζει να είναι η πηγή των εγκλημάτων ενάντια στην ανθρωπότητα, προσπαθώντας να κρατήσει την όλο και πιο κοινωνικοποιημένη παραγωγή μέσα στα πλαίσια της ατομικής ιδιοκτησίας, που ο Ρουσό αναφέρει ως την πηγή των δεινών της ανθρωπότητας.

Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είναι το αγκωνάρι του καπιταλισμού, που γίνεται όλο και περισσότερο εγκληματικό όσο περισσότερο κοινωνικοποιείται η παραγωγική διαδικασία. Τον καιρό της ιμπεριαλιστικής ειρήνης οι συνέπειες της εγκληματικής φύσης του καπιταλισμού είναι η απομύζηση της υπεραξίας και η εξαθλίωση της εργατικής τάξης, η ανεργία και τα εργατικά «ατυχήματα», όπως κομψά εκφράζουν οι κεφαλαιοκράτες τις δολοφονίες ενάντια στην εργατική τάξη. Στις μέρες μας και ενώ όλο τον προηγούμενο αιώνα είχαμε μια κατακόρυφη άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας, πάνω από 1,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι κυριολεκτικά πεινούν και εκατομμύρια πεθαίνουν από την πείνα³, σύμφωνα πάντα με την αστική μεθοδολογία μέτρησης της φτώχειας. Η φτώχεια μάλιστα δεν είναι μόνο το προνόμιο των αναπτυσσόμενων χωρών, αλλά πλήττει την εργατική τάξη και στις αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες, όπως τη Γερμανία, όπου το ποσοστό όσων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας έχει ανέβει στο 14,3%⁴. Επίσης, είναι χαρακτηριστικό ότι ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας θεωρεί ότι κάθε χρόνο 2,2 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πεθαίνουν από εργατικά ατυχήματα ή εξαιτίας επαγγελματικών ασθενειών, αλλά ακόμα και τότε το ζήτημα που προκύπτει για τους αστούς οικονομολόγους δεν είναι άλλο από το κόστος της τάξης του 4% του παγκόσμιου ΑΕΠ που προκύπτει από αυτές τις δολοφονίες⁵. Στην Ελλάδα για την επίτευξη του κέρδους μιας χούφτας ντόπιων και ξένων μονοπωλίων τουλάχιστον δεκατρείς εργάτες άφησαν την τελευταία τους πνοή στα Ολυμπιακά έργα και εκατοντάδες άλλοι τραυματίστηκαν⁶ και πριν ένα χρόνο 8 εργάτες δολοφονήθηκαν στο Πέραμα.

Η ανώτατη αρχή του καπιταλισμού, το «ιερό ευαγγέλιό» του, που δεν είναι άλλο από τη μεγιστοποίηση του κέρδους, ανοίγει και άλλες πληγές στην ανθρωπότητα. Χιλιάδες γυναίκες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες θα κληθούν να γιορτάσουν σήμερα την απελευθέρωσή τους από το «δολοφονικό» σοσιαλισμό εκδιδόμενες με τη βία σε κάποια γωνιά της Ευρώπης⁷ . Παράλληλα, εκατομμύρια άνθρωποι θα συνεχίσουν να οδηγούνται σε αργό θάνατο από τα ναρκωτικά, τη στιγμή που οι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές-«απελευθερωτές» του Αφγανιστάν κατόρθωσαν να αυξήσουν ραγδαία την παραγωγή οπίου μέσα σε 6 χρόνια⁸. Βέβαια, από τις «ευγενικές» αρχές του καπιταλισμού δε γλιτώνουν και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη, οι οποίες καταστρέφονται αφειδώς προς όφελος των μονοπωλίων. Ετσι, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο και μαζί οι δικοί μας κάτοικοι του Γραμματικού θα συνεχίσουν να πίνουν καρκινογόνο νερό και να αναπνέουν διοξίνες και διοξείδιο του άνθρακα. Σύμφωνα με έκθεση της UNICEF «Για την πρόσβαση σε πόσιμο νερό και τις συνθήκες υγιεινής» (2006)⁹, 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και 2,6 δισεκατομμύρια στερούνται εγκαταστάσεις υγιεινής, με αποτέλεσμα 1,5 εκατομμύρια παιδιά (1 παιδί κάθε 15 δευτερόλεπτα) να πεθαίνουν από ασθένειες που σχετίζονται με το μολυσμένο νερό. Την ίδια στιγμή, στην περιοχή των Οινοφύτων οι θάνατοι από καρκίνο ανήλθαν στο 32% του συνόλου από 6% που ήταν 18 χρόνια νωρίτερα¹⁰, ενώ δεν μπορούν να υπολογιστούν οι επιπτώσεις του μολυσμένου νερού από τη χρησιμοποίησή του στις βιομηχανίες τροφίμων και ποτών στην περιοχή και στην καλλιέργεια λαχανικών. Ταυτόχρονα, χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θα διωχθούν από τον τόπο κατοικίας τους προκειμένου να συνεχισθεί απρόσκοπτα η εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου των μονοπωλίων. Μάλιστα, το 1995 η «Shell» δε δίστασε να δολοφονήσει στη Νιγηρία τον Νομπελίστα ιθαγενή ποιητή Ken Saro Wiwa, που πρωτοστατούσε στον αγώνα των συμπατριωτών του ενάντια στη μετατροπή της περιοχής τους σε κρανίου τόπο και πρόσφατα, αναγνωρίζοντας εμμέσως τις ευθύνες της, αποζημίωσε την οικογένειά του και τις οικογένειες δεκάδων άλλων βασανισμένων και δολοφονημένων ιθαγενών για να μην προχωρήσει η εκδίκαση αγωγής εναντίον της¹¹.

Εξάλλου, η καταστολή είναι το κύριο όπλο των «μαχητών κατά του εγκλήματος» όταν αμφισβητούνται τα συμφέροντά τους και, πολύ περισσότερο, η εξουσία τους. Δεκάδες Κολομβιανοί συνδικαλιστές έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία χρόνια από την κυβέρνηση-σύμμαχο των ΗΠΑ και των εμπόρων ναρκωτικών. Μετά την εξέγερση στην Οαχάκα του Μεξικού (2006) τα περισσότερα μέλη της λαϊκής συνέλευσης της Οαχάκα είτε φυλακίστηκαν είτε εξαφανίστηκαν κάτω από περίεργες συνθήκες. Αντίστοιχα είναι τα παραδείγματα και στην Ελλάδα, που στον καιρό της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν έλειψαν οι δολοφονίες και η άγρια καταστολή, από τη δολοφονία της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου έξω από την ΕΤΜΑ (1980) ως τη συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, που την πότισαν με βιτριόλι οι μπράβοι της εργοδοσίας (2008), και την καθημερινή τρομοκρατία εναντίον των ξένων εργατών γης στη Μανωλάδα της Ηλείας που συνεχίζεται ακόμα. Και όταν η αστική τάξη νιώθει την εξουσία της να αμφισβητείται ή θέλει να επιταχύνει τα σχέδιά της χωρίς τα εμπόδια που ορθώνει η αντίσταση της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων, δε διστάζει να προχωρήσει σε στρατιωτικά πραξικοπήματα που θα της το εξασφαλίσουν. Οι ΗΠΑ έφτιαξαν ακόμα και σχολή για τους υποψήφιους δικτάτορες, ενώ εκπαίδευσαν και τα τάγματα θανάτου που έσπειραν το θάνατο στη Λατινική Αμερική¹². Οργάνωσαν την επέμβαση στην Κούβα και χρηματοδότησαν τους Κόντρας ενάντια στην κυβέρνηση των Σαντινίστας. Στη χώρα μας, χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και πέθαναν στη δικτατορία του Μεταξά. Εκατοντάδες κομμουνιστές όχι μόνο δεν αφέθηκαν να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή ενάντια στην εισβολή της φασιστικής Ιταλίας, αλλά και παραδόθηκαν στους ναζί κατακτητές. Αντίστοιχα τα αποτελέσματα της χούντας των συνταγματαρχών.

Βέβαια, επειδή δε λείπουν και οι καλοθελητές που κάνουν πως λησμονούν την κοινωνικοταξική υφή αυτών των εγκλημάτων και τα αποδίδουν όχι στη δολοφονική φύση του καπιταλισμού, αλλά στους κακούς και απολίτιστους Αμερικάνους, είμαστε αναγκασμένοι να τους θυμίσουμε τα κατορθώματα και της παλαιάς Ευρώπης. Οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και τα πολιτικά τους επιτελεία, που αποφάσισαν να εξισώσουν το σοσιαλισμό με το φασισμό, κρατούσαν στον αποικιοκρατικό ζυγό το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Αναρίθμητα τα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών αποικιοκρατών. Και όλα αυτά δεν αποτελούν απλά και μόνο μια παλιά και ξεχασμένη ιστορία. Μέχρι το 1991, οι ευρωπαϊκές χώρες, και ιδιαίτερα η Αγγλία, διατηρούσαν κανονικά τις σχέσεις τους με το ρατσιστικό καθεστώς του απαρτχάιντ¹³. Το 1994 η κυβέρνηση του σοσιαλιστή Προέδρου Φρανσουά Μιτεράν υποκίνησε τη φυλή των Χούτου να εξολοθρεύσει τη φυλή των Τούτσι για να μη χάσει τα συμφέροντα στην περιοχή. Ως αποτέλεσμα, μέσα σε λίγες μέρες πάνω από 500.000 άμαχοι σκοτώθηκαν¹⁴ με τις ευλογίες πολλών δυτικών κυβερνήσεων, αλλά και του ΟΗΕ. Αλλά και μέχρι πρόσφατα (2005) οι φαρμακοβιομηχανίες του αναπτυγμένου καπιταλισμού δεν επέτρεπαν την παρασκευή αντίγραφων φαρμάκων για το ΕΪΤΖ από κυβερνήσεις της Αφρικής προκειμένου να μη χάσουν τα κέρδη τους, με αποτέλεσμα 250.000 - 350.000 άνθρωποι να πεθαίνουν κάθε χρόνο¹⁵. Σήμερα, οι πληθυσμοί αυτοί λόγω και άλλων προβλημάτων υγείας είναι εκτεθειμένοι σε μια πανδημία γρίπης για τον ίδιο ακριβώς λόγο¹⁶.

Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, ο Λένιν προσέγγισε τον πόλεμο όχι ως μια παραφωνία του καπιταλισμού, αλλά ως προέκταση της ανάπτυξής του τον καιρό της ιμπεριαλιστικής ειρήνης¹⁷. Οπως υποστήριξε, από τις αρχές του 20ού αιώνα, η ανάπτυξη του καπιταλισμού βασίστηκε στην κυριαρχία των μονοπωλίων, δίχως την κατάργηση του ανταγωνισμού. Ενα από τα κύρια χαρακτηριστικά της νέας φάσης του καπιταλισμού είναι και το τέλειωμα του μοιράσματος των αγορών ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις¹⁸. Ωστόσο, η διατήρηση και η ένταση των ανταγωνισμών οδηγούν αναγκαστικά στο ξαναμοίρασμα των αγορών μέσω πολέμου¹⁹. Υπ' αυτή την έννοια, ο ιμπεριαλισμός, ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, είναι σύμφυτος με τον πόλεμο και τις εγκληματικές του συνέπειες για την ανθρωπότητα. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, εκατοντάδες άλλοι περιφερειακοί και δεκάδες ένοπλες επεμβάσεις που πραγματοποιήθηκαν τον 20ό αιώνα επιβεβαιώνουν τη λενινιστική αντίληψη ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι αποτελούν την προέκταση της ιμπεριαλιστικής ειρήνης.

Ο Α' Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος φέρει τη σφραγίδα του μοιράσματος των αγορών. Κατά τη διάρκειά του ήταν τεράστιες οι απώλειες (περίπου 8.345.000 νεκροί στρατιώτες, 10.000.000 νεκροί άμαχοι και 20.000.000 τραυματίες²⁰), πολλές από τις οποίες προήλθαν από τεχνολογικά εξελιγμένα μέσα πολέμου, όπως τα χημικά αέρια και τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Η φρίκη του πολέμου ήταν τέτοια που οδήγησε την Γερμανίδα επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ να πει ότι μόνο μέσα στις συνθήκες του έγινε κατανοητό το παλιό απόφθεγμα του Ενγκελς σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα²¹. Ακόμα, την επόμενη μέρα του πολέμου μία από τις πρώτες ενέργειες των νικητριών δυνάμεων ήταν να στραφούν ενάντια στη νεαρή σοβιετική εξουσία που προέκυψε από την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση υιοθέτησε την 23η Αυγούστου ως μέρα μνήμης για τα θύματα από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, προσπαθώντας να εξισώσει το φασισμό με τον κομμουνισμό. Το ερώτημα που μπαίνει είναι το αν και κατά πόσο τα καπιταλιστικά κράτη που συναπαρτίζουν την ΕΕ δικαιούνται καταρχήν να μιλούν για τα εγκλήματα του φασισμού. Με ποιο δικαίωμα η αστική τάξη αποστασιοποιείται από το φασισμό και τον κρίνει; Μήπως δεν ήταν σπλάχνο από τα σπλάχνα της; Ο φασισμός δεν ορθώθηκε άραγε στο έδαφος του αστικού κοινοβουλευτισμού τόσο στην Ιταλία όσο και στη Γερμανία; Δεν ήταν η έκφραση των επιδιώξεων ξαναμοιράσματος των αγορών των αστικών τάξεων της Γερμανίας και της Ιταλίας, που θεωρούσαν ότι αδικήθηκαν από τη μοιρασιά του Α' Παγκόσμιου Πολέμου; Δεν ήταν οι ίδιες δυτικές δημοκρατικές δυνάμεις που αρνήθηκαν να υπογράψουν σύμφωνο κοινής άμυνας με τη Σοβιετική Ενωση;²² Εν τέλει δεν είναι αυτή η ίδια η φύση του ιμπεριαλισμού που οδηγεί στο μοίρασμα και στο ξαναμοίρασμα των παγκόσμιων αγορών και όχι ο παράλογος φασισμός;

Ο φασισμός δεν ήταν στην ουσία ποτέ αντίπαλος του καπιταλισμού, αλλά μία έκφρασή του. Η καταδίκη του από τις νικήτριες καπιταλιστικές δυνάμεις του Β' Παγκόσμιου Πολέμου δεν αποτελούσε θέση απέναντι σε ένα ανταγωνιστικό ταξικά οικονομικοκοινωνικό σχηματισμό, αλλά τμήμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Η μη ουσιαστική αντίθεση απέναντί του φανερώνεται τόσο από το παζάρεμα των Συμμάχων για να φτάσουν νωρίτερα στο Βερολίνο με αντάλλαγμα την ατιμωρησία ναζιστών αξιωματούχων, όσο και από τη στρατολόγηση των τελευταίων, προκειμένου να στραφούν ενάντια στη Σοβιετική Ενωση²³. Λίγα χρόνια αργότερα, αυτοί που στελέχωσαν την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας με πρώην ναζί έβγαλαν εκτός νόμου το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, τα μέλη και τα στελέχη του οποίου προσέφεραν βαρύ φόρο αίματος στην πάλη τους ενάντια στο φασισμό²⁴. Εξάλλου, λίγο πριν την αναμενόμενη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, που δε διστάζουν με ευκολία να καταδικάζουν τις γενοκτονίες των ναζί, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ρίξουν ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τη Σοβιετική Ενωση και τους λαούς που αγωνίζονταν για το σοσιαλισμό με το όπλο στο χέρι. Δε δίστασαν να σκοτώσουν επί τόπου 150.000 άτομα, να οδηγήσουν σε θάνατο πάνω από 2 εκατομμύρια τα επόμενα χρόνια²⁵ και να υποθηκεύσουν το μέλλον του ιαπωνικού λαού.

Αλλά και μετά τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου οι κτηνωδίες του ιμπεριαλισμού συνεχίζονται. Οι Αμερικάνοι, έχοντας αναβαθμίσει το ρόλο τους μετά τον πόλεμο, θα ηγηθούν (συμμετείχαν ακόμα στρατεύματα από 21 χώρες, ανάμεσα στις οποίες η Αγγλία, η Γαλλία, η Αυστραλία, το Βέλγιο, αλλά και η Ελλάδα) της επέμβασης στην Κορεατική Χερσόνησο (1950-53), ενώ λίγο αργότερα θα εισβάλουν και στη Γουατεμάλα (1954). Ακόμα, μετά την αποτυχία των Γάλλων ιμπεριαλιστών (1954) να αντιμετωπίσουν το απελευθερωτικό κίνημα του Βιετνάμ με ηγεμονεύουσα δύναμη το Κομμουνιστικό Κόμμα, θα προσπαθήσουν να επανορθώσουν οι ίδιοι χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα, αλλά αφήνοντας πίσω τους 2.000.000 νεκρούς από τον αλύγιστο βιετναμέζικο λαό και καταστρέφοντας περιβάλλον και ανθρώπους στην περιοχή, μέσα από τη χρήση καρκινογόνων ζιζανιοκτόνων²⁶. Ιδια ήταν η μοίρα και για το λαό της Καμπότζης (1973-75). Επίσης, μετά τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, δεν ήταν λίγες οι φορές που οι ιμπεριαλιστές, άλλοτε στηρίζοντας την αστική τάξη του Ισραήλ και άλλοτε εξοπλίζοντας παραστρατιωτικές ομάδες και χρηματοδοτώντας πραξικοπηματίες, μακέλεψαν τους αραβικούς λαούς της Μέσης Ανατολής, προκαλώντας 300.000 νεκρούς και 700.000 πρόσφυγες²⁷.

Στις μέρες μας, η αστική ιστοριογραφία προσπαθεί να αποδώσει αυτές τις επεμβάσεις στο κακό κλίμα του Ψυχρού Πολέμου. Ωστόσο, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι όχι μόνο δεν ατόνησαν αλλά και οξύνθηκαν στην πορεία για τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και ειδικότερα μετά από αυτή. Το 1990 οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές μπαίνουν στον Παναμά και την επόμενη χρονιά μαζί με τους Ευρωπαίους θα επιτεθούν στο Ιράκ, ενώ την ίδια στιγμή τροφοδοτούσαν τον εμφύλιο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, προσπαθώντας να αρπάξουν μεγαλύτερο κομμάτι από τη σάρκα της διαλυμένης χώρας. Το 1992 ήρθε η σειρά της Σομαλίας, ενώ η χιλιετία έκλεισε με τις βόμβες του απεμπλουτισμένου ουρανίου να καταστρέφουν τη Σερβία (1999). Η νέα χιλιετία σημαδεύτηκε από την επίθεση ενάντια στους πρώην συμμάχους Ταλιμπάν (2001), ενώ δύο χρόνια αργότερα η συμμαχία των προθύμων επιτέθηκε και στο Ιράκ (2003). Η κατοχή των δύο χωρών συνεχίζεται ακόμα έχοντας στοιχίσει τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, καταστρέψει πολιτιστικά μνημεία μεγάλης αξίας και προκαλέσει ένα τεράστιο κύμα μετανάστευσης²⁸. Παράλληλα, συνεχίζεται το δράμα του λαού της Παλαιστίνης, που κάθε τόσο δολοφονείται από το κράτος του Ισραήλ. Μόλις πέρυσι, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις εκφράστηκαν στον Καύκασο, δείχνοντας ότι μια νέα αναμέτρηση ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι κάθε άλλο παρά απίθανη.

Επειτα από όλα τα παραπάνω κανείς καλοπροαίρετος δεν μπορεί να πιστέψει το υποκριτικό ενδιαφέρον της ΕΕ αναφορικά με τα εγκλήματα του φασισμού. Εξάλλου, η δημοκρατική ΕΕ συμβιώνει άνετα με τη δικαίωση των πρώην συνεργατών των ναζί στις χώρες της Βαλτικής και τη δίωξη των παρτιζάνων που πολέμησαν στο πλευρό του Κόκκινου Στρατού²⁹. Στόχος είναι η ιδεολογική θωράκισή της απέναντι στο μόνο πραγματικό της αντίπαλο, το σοσιαλισμό, ο οποίος με συνέπεια στάθηκε απέναντι και στο φασισμό όπως και σε κάθε άλλη έκφανση του ιμπεριαλισμού. Οι λαοί γνωρίζουν καλά ότι χωρίς τη θυσία των 20.000.000 Σοβιετικών και των εκατοντάδων χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων ριζοσπαστών αγωνιστών που συσπειρώθηκαν γύρω από τα Κομμουνιστικά Κόμματα σε όλη την Ευρώπη, η συντριβή του φασισμού δε θα ήταν εφικτή.

Αν και ο άλλος δρόμος της κατάκτησης του σοσιαλισμού απαιτεί εξίσου θυσίες, ειδικότερα σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού το ερώτημα που έθετε ο Λένιν μπαίνει πλέον όλο και πιο επιτακτικά:

«...Το ζήτημα μπαίνει τώρα έτσι: Να πεινάμε και να τραβάμε στο μακελειό για τα συμφέροντα άλλων, για ξένα συμφέροντα, ή να προσφέρουμε μεγάλες θυσίες για το σοσιαλισμό, για τα συμφέροντα των 9/10 της ανθρωπότητας»³⁰.

Οσα ψέματα όμως και να πουν οι απολογητές του καπιταλισμού θα έρθει η ώρα που η εργατική τάξη μαζί με τους άλλους καταπιεσμένους θα σπάσουν τους πασσάλους της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αυτός είναι ο δικαιολογημένος φόβος τους.

Σημειώσεις:

1. Ρουσό Ζαν Ζακ «Πραγματεία περί της καταγωγής των θεμελίων της ανισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους» (σ.113), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1999.

2. Βλ. Λένιν Βλαντιμίρ «Ο ιμπεριαλισμός και η διάσπαση του σοσιαλισμού», Απαντα Λένιν τ. 30(σ.164), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1981. Αναφέρομαι στην έκφραση του Λένιν ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός που σαπίζει.

3. Το στοιχείο προέρχεται από την περυσινή έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας (25/8/2008). Βλ. http://stocks.pathfinder.gr/news/645346.html

4. Το ποσοστό δόθηκε από τις Γερμανικές Οργανώσεις Κοινωνικής Πρόνοιας (20/5/2009) και παρατίθεται στην ηλεκτρονική σελίδα της Deutsche Welle. Βλ. http://www.dw-world.de/dw/article/0,,4266372,00.html

5. Βλ. εφημερίδα «Απογευματινή», Σάββατο 25 Ιούλη 2009.

6. Βλ. εφημερίδα «Ριζοσπάστης», Τετάρτη 4 Αυγούστου 2004.

7. Σύμφωνα με τα στοιχεία της οργάνωσης «Stop Now Traficking of People», την περίοδο 1997-2002 τουλάχιστον 17.200 κοπέλες είχαν πέσει θύματα αναγκαστικής πορνείας. Η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων προερχόταν από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και από χώρες που βασανίζονταν από τον πόλεμο. Για στατιστικά βλ. www.stop-traficcing.org/statistika/index.htm .

8. Η παραγωγή του οπίου στο Αφγανιστάν αυξήθηκε από το 70% της παγκόσμιας παραγωγής που ήταν το 2000 στο 92% το 2007. Τα στοιχεία προέρχονται από τον Οργανισμό για την Καταπολέμηση των Ναρκωτικών του ΟΗΕ και δημοσιοποιήθηκαν στην ηλεκτρονική σελίδα του καναλιού CBC στις 26/6/2007. Βλ. www.cbc.ca/world/story/2007/06/26 .

9. UNICEF, Releases Report Card on Global Water and Sanitation Access, Edition of UNICEF, New York 2006.

10. Εφημερίδα «Καθημερινή», 8 Ιούλη 2007.

11. Εφημερίδα «Εθνος», 10 Ιούνη 2009.

12. Εφημερίδα «Le Monde Diplomatique», 1 Fevrier 2009. Συνολικά τα θύματα από τις επεμβάσεις των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, τα τάγματα θανάτου και τις δικτατορίες υπολογίζονται σε 200.000.

13. Βλ. Thompson Leonard, A History of South Africa, Yale University Press, Yale 2001.

14. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, έχοντας διαφορετικά συμφέροντα στην περιοχή, ανεβάζουν τους νεκρούς σε 800.000-1.000.000. Βλ. www.cnn.com/2004/WORLD/africa/rwanda

15. Εφημερίδα «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» 4/12/2005.

16. Δελτίο Τύπου των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» 11/5/2009.

17. Βλ. Λένιν Βλαντιμίρ «Σοσιαλισμός και πόλεμος», Απαντα, τ. 26 (σ.322), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1980.

18. Βλ. Λένιν Βλαντιμίρ «Ο ιμπεριαλισμός: ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» (σ. 102-4), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2005.

19. Ο.π. (σ. 138-9).

20. Τα στοιχεία ποικίλλουν ειδικά για τους αμάχους από πηγή σε πηγή, ενώ στους παραπάνω αριθμούς δε συνυπολογίζεται η ισπανική γρίπη που προξένησε 50.000.000 νεκρούς και λόγω των συνεπειών του πολέμου.

21. Βλ. Λούξεμπουργκ Ρόζα «Η εργατική τάξη και ο πόλεμος» (σ. 19-20), Εκδόσεις «Κοροντζή», Αθήνα χ.χ.

22. Βλ. Κίσιντζερ Χένρι «Διπλωματία» (σ. 375-387), εκδόσεις «Νέα Σύνορα», Αθήνα, 1995 και Taylor J.P., The origins of the Second World War (p.231), Atheneum Editions, New York 1961.

23. Βλ. Kevin C. Ruffner (ed.) «Forging an Intelligence partnership: CIA and the origins of the BND, 1945-49» στο δικτυακό τόπο http://www2.gwu.edu/~nsarchiv/NSAEBB/NSAEBB146/index.htm, όπου αναφέρεται η στρατολόγηση του στρατηγού Ράινχαρντ Φον Γκέλεν (τέως επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών των ναζί στην Ανατολική Ευρώπη και μετέπειτα αρχηγού των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας) και άλλων υφισταμένων του από τη CIA.

24. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας κρίθηκε αρχικά παράνομο το 1951, αλλά η απόφαση επικυρώθηκε από το Συνταγματικό Δικαστήριο το 1956. Βλ. Dieter Vorsteher, «The Image of America as the Enemy in the Former GDR», Deutsches Historisches Museum Berlin Magazin 1993 Heft 7, Berlin 1993.

25. Τα στοιχεία για τους θανάτους διαφοροποιούνται σε κάθε πηγή. Βλ. ενδεικτικά Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια τ. 23 & 34, εκδόσεις «Ακάδημος», Αθήνα, 1981.

26. Βλ. Για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, Γκιαπ Βο Νγκουγιέν, GIAP: Κατά Ιαπώνων, Γάλλων, Αμερικάνων, εκδόσεις «Μνήμη», Αθήνα χ.χ.. Ο Γκιαπ υπήρξε ο επικεφαλής του στρατού των Βιετκόνγκ σε όλη τη διάρκεια της τεράστιας προσπάθειας του βιετναμέζικου λαού.

27. Συλλογικό, «Η μαύρη Βίβλος του καπιταλισμού» (σ. 767-770), εκδόσεις «Λιβάνης», Αθήνα, 2002.

28. Για τα θύματα του πολέμου δεν υπάρχουν ακριβή στατιστικά στοιχεία, μιας και η ροή της πληροφόρησης ελέγχεται από τους κατακτητές.

29. Βλ. εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 16/7/2000 και 29/12/2005.

30. Λένιν Βλαντιμίρ «Θεμελιακές θέσεις σχετικά με το ζήτημα του πολέμου», Απαντα, τ. 30 (σ. 218), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1981.