«Σαν τον κόμπο ενός λυγμού σταματημένου / μέσα σε ένα κρυστάλλινο λαρύγγι. Κι έβλεπες τον κόμπο να σπιθίζει, να τρέμει, χωρίς να γίνεται κραυγή. Και ξαφνικά όλο το τοπίο με τα καράβια, τους ναύτες και τ' αμάξια / βούλιαξε μέσα στο φως και στην ανωνυμία» (Γ. Ρίτσος, «Ελένη»).

«Εκανα μια, θα λέγαμε, ζωγραφική γλυπτική. Ξαφνικά μου έρχονταν μορφές ελληνικές οι οποίες σχετίζονταν με την αρχαία Ελλάδα, με τις αρχαιοελληνικές μορφές. Κάποτε ακολουθούσα τη γραφή της Κνωσού, κάποτε την κλασική... Μόνο ανθρώπινες μορφές κι ανθρώπινα σώματα, ποτέ τοπία. Σώματα ως επί το πλείστον γυμνά, ανθρώπινες μορφές και το πολύ - πολύ άλογα».

«Γέλαγε ο μπαρμπα-Λιας, κάτου απ' τα γκαρδιακά μουστάκια του κ' η ψάθα του κατάφωτη γύρω απ' το πέτρινο πρόσωπό του ήταν σαν πλεχτός ήλιος, ήταν σαν εκείνες τις ζωγραφιές στον τοίχο του ερημοκκλησιού. Οι ντομάτες βγάζανε τα μουσούδια τους πίσω απ' τα φύλλα και κοίταζαν κατακόκκινες απ' την ντροπή τους το γαϊδούρι του μπαρμπα-Λια και τη γαϊδάρα της κυρα-Κώσταινας που κάναν τη δου­λειά τους.

Η ζωή τραβάει το δρόμο της. Οι αθρώποι και τα ζα γεννοβολάνε. Οι ντομάτες κοκκινίζουνε. Τα πουλιά μεγαλώνουνε. Και γω γερνάω. Μα τι τα θες, όσο γερνάω όλο και πιο νέος μου φαίνεται πως γίνουμαι. Να, μαθές. Τούτο που ξέρω σήμερα δεν το 'ξερα προψές. Και λέω πως τούτο που θα μάθω ταχιά δεν το ξέρω σήμερις. Ετσι, πώς να το πεις, κάτι καινούργιο ξεμυτίζει απ' την καρδιά κι από το τσερβέλο σαν τη μυτίτσα που τσιμπάει το τσόφλι του χελιδονίσιου αυγού και βγαίνει το πουλί και τραγουδάει. Για τουτονά σας λέω πως γίνουμαι πιο νέος.