Φ. ΔΕΡΓΙΑΔΕΣ (ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ): Κυρία Παπαρήγα, θέλω να σας ρωτήσω για το ΣΥΡΙΖΑ. Προχτές ο κ. Τσίπρας δήλωσε ότι το ΚΚΕ ζει σε γυάλα και ότι εχθρεύεται ό,τι το πλησιάζει. Πιστεύετε ότι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ θα βοηθούσε στην ενότητα της Αριστεράς;

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Λοιπόν, θα σας το πω καθαρά. Και λίγη μετριοπάθεια δε θα πείραζε. Το να μιλάς με τέτοιους τόνους όταν το δικό σου εγχείρημα έχει αποτύχει μέχρι γελοιοποίησης, θέλει και μια σεμνότητα. Εμείς, όπως βλέπετε, δε βγήκαμε με πανηγυρισμούς. Ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» γράφει ρεπορτάζ. Κάνουμε πολιτική εκτίμηση και λέμε μάλιστα ότι είναι αδιέξοδο στη στρατηγική του.

Ισα ίσα, εμείς λέμε, ούτε τσακωμός για την καρέκλα γίνεται, κι αν θέλετε, έχουμε αποφύγει και τη γελοιοποίηση ορισμένων πραγμάτων να την κάνουμε κύριο πολιτικό μας επιχείρημα. Και μια αυτοσυνείδηση και μια μετριοπάθεια δεν είναι άσχημο πράγμα. Δεν κάνει κακό.

Τώρα, για την «ενότητα της Αριστεράς». Εμείς από την αρχή αυτό το «ενότητα της Αριστεράς» το είχαμε βάλει σε εισαγωγικά, το είχαμε αντιμετωπίσει αρνητικά, για τους εξής λόγους: Πρώτον, Αριστερά, σε σχέση με τι; Με τη Δεξιά; Εδώ υπάρχει ένα θέμα. Διότι δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε όρους, οι οποίοι ενδεχομένως και σίγουρα απηχούν ας πούμε εμπειρίες πριν 20 και 30 και 40 χρόνια. Αλλοι βάζουν και τη σοσιαλδημοκρατία στην Αριστερά.

Να το ξεκαθαρίσουμε. Τι θα πει Αριστερά; Εμείς, κατ' αρχήν, είμαστε Κομμουνιστικό Κόμμα. Ενας Αριστερός μπορεί να είναι Αριστερός και να μην είναι Κομμουνιστής. Αρα, το «Αριστερά» για μας είναι - ας αφήσουμε και τον όρο, δε δίνουμε τη μάχη στους όρους - σε σχέση με την αντίθεση που εμείς προβάλλουμε σήμερα και που είναι και ταυτόχρονα γραμμή συσπείρωσης, ενάντια στη στρατηγική και την εξουσία των μονοπωλίων με κατεύθυνση τη λαϊκή εξουσία.

Αυτή η γραμμή αντιπαράθεσης χρειάζεται σήμερα. Με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τη στρατηγική της, ή σε απειθαρχία, ανυπακοή και σε αντίθεση μ' αυτήν; Επομένως, η όποια συνεργασία πρέπει να βασίζεται εκεί.

Δεύτερον. Εμείς τη συνεργασία και την ενότητα δεν τη βλέπουμε μόνο σε επίπεδο πολιτικό. Γιατί τότε θα γίνει ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν στο πολιτικό επίπεδο έχεις κάποιες αριστερές φρασούλες. Η βάση της ενότητας είναι τα αντικειμενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, τα αντικειμενικά συμφέροντα των μικροϊδιοκτητών αγροτών, τα αντικειμενικά συμφέροντα των μικρών επιχειρηματιών. Και λέμε «αντικειμενικά», γιατί στο υποκειμενικό επίπεδο μπορεί να μην το βλέπουν έτσι. Αυτή είναι η συνεργασία, το ενιαίο μέτωπο. Μιλάμε για κοινωνική συμμαχία. Δε μιλάμε μόνο για το πολιτικό σύστημα. Αυτή η συνεργασία λοιπόν, η οποία αν θέλετε έχει και τις δυσκολίες της να περπατήσει. Εμείς δεν είμαστε ικανοποιημένοι, όπως περπατάει. Κι αν διαβάσετε τις θέσεις και τα ντοκουμέντα του 18ου Συνεδρίου, είναι από τις αυστηρές κατευθύνσεις που έχουμε για όλο το κομματικό δυναμικό, να συμβάλουμε σ' αυτό το κοινωνικό μέτωπο. Και δεν είμαστε και ικανοποιημένοι απ' ό,τι έχουμε κάνει.

Τώρα πια δεν αρκεί ούτε κατά κλάδο. Βεβαίως, ο κλάδος έχει τα δικά του προβλήματα, αλλά αν δεν έχεις ένα αδιαπέραστο τείχος απέναντι στη σύγχρονη στρατηγική, να κάνουμε συμμαχία να μοιράσουμε τι; Να αφαιρέσουμε κάποιες έδρες από τη Νέα Δημοκρατία και από το ΠΑΣΟΚ και μετά να λέμε μετεκλογικά θα διαβουλευθούμε με ποιους θα συνεργαστούμε; Και τέλος, η ενότητα της Αριστεράς, για να το πούμε καθαρά ή δεν ξέρω πώς τη θέλει κανείς, δεν μπορεί να γίνει πάνω σε 3 - 4 ζητήματα.

Δεν μπορεί δηλαδή, να υποστηρίζεις τον «ευρωμονόδρομο» και να μπορούμε να κάνουμε συνεργασία. Από κει και πέρα έχουμε μιλήσει, ότι μ' αυτό το χώρο υπάρχει και ένα ειδικό ζήτημα. Ο χώρος αυτός απαρτίζεται από στελέχη, δε μιλάμε για απλό κόσμο, οι οποίοι δύο φορές όχι απλώς έφυγαν από το ΚΚΕ, αλλά πρωτοστάτησαν να διασπαστεί και να διαλυθεί το ΚΚΕ. Δεν τους πέρασε, όμως συκοφάντησαν, λοιδόρησαν την ιστορία του εργατικού κινήματος στον τόπο μας και παγκόσμια.

Και να σας πω και κάτι άλλο; Αυτά που λέγαμε για την ενότητα της Αριστεράς επιβεβαιώθηκαν. Τι λέγαμε πριν δυο τρία χρόνια; Αυτά που μας κάνατε, θα τα κάνετε ή θα σας τα κάνουν άλλοι. Σκεφτείτε να ήμαστε μέσα σ' αυτή την ενότητα σήμερα. Θα πηγαίναμε 12 στη Διακομματική Επιτροπή και θα τσακωνόμαστε ποιος θα πάει στο Debate.

Κοιτάξτε, εάν κάναμε τέτοιο λάθος, κάτω από την πίεση ενός κόσμου της Αριστεράς, θα είχαμε διαπράξει το μεγαλύτερο έγκλημα της σύγχρονης ιστορίας του Κόμματος ύστερα από τις εμπειρίες που έχουμε.

Εχουμε πολιτική συμμαχιών και θα δυσκολεύεται η αντίσταση και κυρίως η αντεπίθεση δίχως αυτή η πολιτική συμμαχιών να προχωρήσει. Εχουμε ευθύνη αυτή την πολιτική συμμαχιών να την παλέψουμε, αλλά δεν εξαρτάται μόνο από μας. Δεν καταλαβαίνω, γιατί εξαρτάται από το ΚΚΕ η πολιτική συμμαχιών; Μα εμείς θέλουμε παρτενέρ να το πω, θέλουμε άλλες δυνάμεις στη συμμαχία. Δεν εξαρτάται απ' αυτούς; Λοιπόν, ας το σκεφτούν πάρα πολύ αυτό το θέμα.

Η λογική να κάνουμε συμμαχία για να πετύχουμε το μικρότερο κακό, αυτή τη συμμαχία δεν την κάνουμε ποτέ. Υπάρχει το κίνημα να επιτύχει αυτό που λέμε το μικρότερο κακό. Να το σεβαστούμε αυτό. Η πάλη μέσα στο κίνημα στην ουσία τι είναι; Πετυχαίνεις το μικρότερο κακό. Αντί να πάρεις π.χ. πέντε ευρώ αύξηση, μπορεί να πετύχεις να πάρεις δέκα. Το δέκα είναι μικρότερο κακό από το να πάρεις πέντε. Αυτό είναι φυσιολογικό, να έχεις μερικές κατακτήσεις, μειωμένες κατακτήσεις, κατώτερες κατακτήσεις. Δεν τα σνομπάρουμε αυτά, αλλά δεν μπορεί να κάνουμε στρατηγική συμμαχία στη βάση του μικρότερου κακού.

Σήμερα δεν υπάρχει μικρότερο κακό. Είναι εξίσου κακό και οι δυο. Αλλά μπορεί να εμφανιστεί στην πορεία το σχετικά «μικρότερο κακό» με αναδιατάξεις πολιτικών δυνάμεων. Ε, η εμπειρία έχει δείξει ότι αυτή η λογική... Και τέλος, να δώσει τη λύση ο λαός. Θα τη δώσει με την ψήφο, θα τη δώσει με την απεργία, θα τη δώσει με την πάλη.

Εμείς δεν είπαμε ότι είμαστε το Α και το Ω. Είμαστε δύναμη αντεπίθεσης, λαϊκής συσπείρωσης, στήριξης των λαϊκών αγώνων, αλλά δεν μπορεί με 8%, με 9% και με 10% και με 11% να απαιτεί ο λαός να βρούμε εμείς τη λύση. Δε γίνεται τη λύση. Τη βελτίωση των συνθηκών πάλης, αυτό μπορούμε να το εξασφαλίσουμε, αλλά τη λύση δεν μπορούμε.