Επιτέλους! Η προεκλογική αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο κόμματα της αστικής τάξης αποκτά περιεχόμενο: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μιλάνε για την οικονομία. Δεν μιλάνε ακριβώς τα ίδια, μιλάνε οι εκπρόσωποί τους στη δημοσιογραφία, το ίδιο κάνει. Και προσπαθούν να πείσουν έκαστο ότι είναι το καλύτερο στη βασική αποστολή: να διασφαλιστούν τα καπιταλιστικά κέρδη και το αυγάτισμά τους.

Οι προτάσεις - που πρέπει ο ψηφοφόρος που δεν είναι βιομήχανος να εγκρίνει - πέφτουνε βροχή: Να διασφαλιστεί η ροή των πόρων προς τις επενδύσεις. Μάλιστα. Θυμάται κανείς κάτι «ΜΟΠ» και «1262» που γίνανε σκελετοί επενδύσεων στη Θράκη; Σκελετοί παραμένουν. Το χρήμα όμως «επενδύθηκε».

Να μην επιβαρυνθούν, λέει, οι επιχειρήσεις με νέους φόρους. Πότε, αλήθεια, επιβαρύνθηκαν οι επιχειρήσεις με φόρους; Οποτε μπήκε και μπαίνει θέμα για τη φορολογία των επιχειρήσεων είναι για να προστεθεί μια ακόμα φοροαπαλλαγή. Για ρώτα, τι πληρώνουν οι εφοπλιστές;

Το αδιέξοδο αυτού του τύπου προτάσεων με τις οποίες υποτίθεται πως θα αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, αποκαλύπτεται όταν όλο το ζουμί τελικά περιορίζεται σε μια αναδιάταξη των φόρων που αφορούν στην περιουσία. Πότε, όμως, φορολογήθηκε - έστω - η μεγάλη περιουσία; Ποτέ! Κι απ' αυτήν την άποψη αυτό που εμφανίζεται ως πρόταση Παπανδρέου δεν είναι άλλο από φούμαρα για να πειστούν οι παρακάτω πως το ΠΑΣΟΚ κάνει τη διαφορά. Το ΠΑΣΟΚ, όπως και η ΝΔ, έχει δοκιμαστεί και σε αυτό.

Εκεί που αποκαλύπτουν πως δεν έχουν σκοπό να ακουμπήσουν το μεγάλο σεντούκι είναι όταν αρχίζουν και μιλάνε για χτύπημα της φοροδιαφυγής. Δηλαδή, για το κυνήγι του σουβλατζή, που, για να επιβιώσει, - τέτοια αυταπάτη έχει κι αυτός... - δεν κόβει απόδειξη και δεν κοιτάει να κάνει «νόμιμα» τη δουλειά του, όπως η κάθε μεγαλοκατασκευαστική εταιρεία που νόμιμα - νομιμότατα προπληρώνεται με τα διόδια για το υπερτιμολογημένο ξαναβάψιμο των διαγραμμίσεων στους δρόμους που της παραχωρήθηκαν για τα επόμενα πενήντα χρόνια.

Ισχύει το αυτό για κάθε ανάλογο παραμύθι, όπως αυτό με τους τόκους των καταθέσεων. Ποιοι, άνθρωπέ μου, έχουν τέτοιες καταθέσεις που αν τις φορολογήσεις θα τις πάνε στο εξωτερικό; Και γιατί κάτι τέτοιο πρέπει να αφορά τους εργάτες και να γίνεται μάλιστα κριτήριο ψήφου;

Το καλυτερότερο όλων είναι που ζητάνε να θεωρηθούν οι τράπεζες «όχι εχθροί» και κατά συνέπεια να ενισχυθούν στη δράση τους. Συγνώμη, υπάρχει εργάτης που να έμπλεξε με τράπεζα και να τη θεωρεί σύμμαχό του;

Η αστική τάξη και τα κόμματά της επιδιώκουν και με αφορμή την κρίση να διευρύνουν τις συμμαχίες τους, να κάνουν συνένοχους στο έγκλημα τα ίδια τα θύματά τους.

Η απάντηση μπορεί να είναι μόνο μία: Καμία συμφωνία, καμία συμμαχία με την πλουτοκρατία και τα κόμματά της. Με αφορμή και την εκλογική μάχη, να μια ευκαιρία να υποστούν μια ήττα: Τόπε απλά, σαν σύνθημα χτες η Αλ. Παπαρήγα: Κάτω η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Πάνω το ΚΚΕ! Απλό και αφορά τόσο τους εργάτες ως ταξική επιλογή, όσο και κάθε άνθρωπο των λαϊκών στρωμάτων που δεν αντέχει άλλο το παραμύθιασμα.

Ε, θα στεναχωρηθεί λίγο η «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», που δε κρατιέται πια απ' το να δηλώνει σ' όλους τους τόνους ότι ψηφίζει ΠΑΣΟΚ, αλλά τι να κάνουμε. Εχει και πίκρες αυτή η ζωή. Για σκέψου τι πίκρα τραβάει ο Συνασπισμένος στο «ΕΘΝΟΣ», που υπομένει τα σκωπτικά σχόλια για το ίδιο του το κόμμα; Ασε εκείνους τους τύπους στην ΚΟΕ, που μια αποστολή είχαν αναλάβει και την είδαν να πηγαίνει άπατη.

Ασχετο: Βάρδα μην έρθει το κακό τώρα που ο καιρός κρυώνει. Και τότε δεν τους σώνει τίποτα. Οχι μόνο τη ΝΔ, αλλά και τους άλλους που κάνουν τους καμπόσους. Που είναι και δικό τους δημιούργημα τα σχολεία με τους 40 μαθητές, τα σχολεία χωρίς καθαρίστριες, τα σχολεία χωρίς δασκάλους, τα σχολεία που πρέπει μόνιμα οι γονείς να βάζουν το χέρι στην τσέπη για ένα κομμάτι σαπούνι και που τώρα δεν έχουν ανάγκη μόνο ένα κομμάτι σαπούνι.

Ζήτησε κάτι απλό χτες η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ χτυπώντας καμπανάκι: Να δοθεί άδεια απ' τη δουλειά στους γονείς να φροντίσουν τα παιδιά τους. Χωρίς να τους κόψουν το μεροκάματο. Είναι ένα ελάχιστο μέτρο άμυνας. Γιατί αυτοί που έχουν την ευθύνη δεν την αναλαμβάνουν και αντιμετωπίζουν ένα τεράστιο πρόβλημα είτε με τους όρους μιας κάλπικης μικροκομματικής αντιπαράθεσης, είτε με όρους λογιστηρίου. Πρόκειται για την υγεία. Και μάλιστα παιδιών. Κι όχι κάπου αλλού, κάποιου άλλου. Για το παιδί μας θα μιλάμε. Διεκδίκηση της ζωής. Μην κάνει κανείς πίσω...