Χτες απ' το Γραφείο Τύπου του ΣΥΝ διακινήθηκε η «Θέση του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την Παγκόσμια Κρίση», η οποία διαμορφώθηκε κατόπιν εισήγησης του στελέχους που εκπροσωπεί τον Συνασπισμό στην Εκτελεστική Επιτροπή του ΚΕΑ, κατά τη συνεδρίασή της το περασμένο Σαββατοκύριακο. Πρόκειται για ένα κείμενο που αποτυπώνει πολύ καθαρά τόσο τις αντιφάσεις στις οικονομικοπολιτικές αναλύσεις, όσο και την ικανότητα του ευρωενωσιακού οπορτουνισμού στις πολιτικές κωλοτούμπες. Ενάμιση περίπου χρόνο μετά την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, το ΚΕΑ ανακάλυψε ότι «η κρίση συντελείται στο πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλισμού και έχει ως θεμελιώδη αφετηρία την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας και στην ιδιοποίηση του προϊόντος της» και ότι «οι κυρίαρχες δυνάμεις αντιμετωπίζουν την κρίση ως κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και σχεδόν το σύνολο των παρεμβάσεών τους επιδιώκουν να σώσουν τις τράπεζες με τα τεράστια κέρδη που καταρρέουν». Δηλώνει μάλιστα και δικαιωμένο αναφέροντας: «Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς είχε πολύ έγκαιρα επισημάνει για το χαρακτήρα της κρίσης».

Αυτά όταν ο εν Ελλάδι εκπρόσωπος του ΚΕΑ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, κατάγγελλε απ' το φθινόπωρο του 2008 έως και χτες σαν αιτίες της κρίσης τα «γιγαντιαία παπατζίδικα κόλπα των τραπεζικών ομίλων», τον «καζινοκαπιταλισμό», τους «ταλιμπάν του καπιταλισμού», τους «μεγαλοτραπεζίτες και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους», τη «νεοφιλελεύθερη πολιτική», την «κατάρρευση του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού», προσπαθώντας να καταγράψει τη δική του συμβολή στην αθώωση της μήτρας που γεννά τους τραπεζίτες και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια, παράγοντες που αποτελούν εκφάνσεις και πλευρές της κρίσης στην εκδήλωσή της και όχι τον πυρήνα της. Εκτιμά ακόμα το ΚΕΑ ότι «οι κρατικές παρεμβάσεις για τη σωτηρία των τραπεζών δεν έφθασαν στην πραγματική οικονομία, ενώ συνέβαλαν στη μεγάλη αύξηση του δημόσιου χρέους μιας σειράς χωρών, η μεγάλη όμως διόγκωση του δημόσιου χρέους αποτελεί τροχοπέδη στη δυνατότητα των κρατών να ασκήσουν αναπτυξιακή δημοσιονομική πολιτική και να οδηγήσουν σε διέξοδο από την κρίση». Πέραν της νομιμοποίησης από μέρους τους του προσχήματος με το οποίο και η ελληνική κυβέρνηση σχεδιάζει να οξύνει την επίθεση στα λαϊκά στρώματα, έχει αξία να σημειώσουμε ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στήριξε τέτοιες παρεμβάσεις. Τον Οκτώβρη του 2008 η Κοινοβουλευτική του Ομάδα σε συνέντευξη Τύπου ζητούσε στήριξη των τραπεζών «με διαφάνεια» στην προοπτική τού να υπάρξουν ιδιωτικές τράπεζες που δε θα έχουν «κερδοσκοπικά», αλλά «κοινωνικά» κριτήρια ανάπτυξης και ένα «διαφορετικό, προοδευτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση των χρηματοπιστωτικών προβλημάτων».

Ας αγνοήσουμε τους βερμπαλισμούς του ΚΕΑ και ας σταθούμε στο ότι σύρθηκε να παραδεχτεί την αιτία της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Η παραδοχή όμως αυτή σκοπό δεν έχει να διαφωτίσει τους λαούς και να συμβάλει έτσι στη ριζοσπαστικοποίηση της πάλης τους. Το αντίθετο επιδιώκει το ΚΕΑ. Στόχο έχει να διαχωρίσει στις λαϊκές συνειδήσεις τον «καλό» ευρωενωσιακό καπιταλισμό απ' τον «κακό» αμερικανικό και να τις βομβαρδίσει με γνωστές αυταπάτες ως προς το πού βρίσκεται η διέξοδος απ' την κρίση. Ετσι, οι ΗΠΑ στηλιτεύονται σαν «παγκόσμια δύναμη που επιχειρεί να ηγεμονεύσει και να επιβάλει στον κόσμο τις εθνικές της προτεραιότητες». Καταγγέλλονται για το ότι «έγιναν πλούσιες σε βάρος όλου του υπόλοιπου κόσμου», επειδή απ' αυτές «ξεκίνησε η παγκόσμια κρίση ως αποτέλεσμα της προσπάθειάς τους να ηγεμονεύσουν στον κόσμο» και άρα αυτές «πρέπει να καταβάλουν όλο το τίμημα που τους αναλογεί για την κρίση και να συμβάλουν στη διέξοδο». Αντίθετα, η «ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης» (όχι η ΕΕ, αλλά η ηγεσία της) ευθύνεται μόνο γιατί «στήριξε επιλογές των ΗΠΑ, επιδιώκοντας να οικοδομήσει την Ευρωπαϊκή Ενωση ως ομοίωμα των ΗΠΑ» και γιατί «επέβαλε με υπερβάλλοντα δογματισμό στην Ευρώπη ένα νεοφιλελεύθερο μονεταρισμό στηριγμένο στο Σύμφωνο Σταθερότητας».

Απ' το παράθυρο εισάγεται ξανά η γνωστή αυταπάτη για τη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού - που κατά το ΚΕΑ δεν είναι επιβεβλημένη απ' τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, αλλά μια ...λανθασμένη επιλογή ανάμεσα σε άλλες πολύ καλύτερες - πάνω στην οποία δομείται το σύνολο των προτάσεων του ΚΕΑ για την έξοδο απ' την κρίση, που αφορούν σε: Αντικατάσταση ή χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας, κριτική και έλεγχο στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού, σχεδιασμένη πολιτική σύγκλισης εισοδημάτων, φορολόγηση διεθνών συναλλαγών, διαφάνεια στις χρηματιστικές πράξεις αλλά και πιο ισχυρή ΕΕ με «αυτόνομη εξωτερική πολιτική απ' τις ΗΠΑ»... Κάπως έτσι φτάνουμε στη μόνιμη επωδό των οπορτουνιστών: Η κρίση είναι καπιταλιστική, αλλά η διέξοδος δε βρίσκεται στην πάλη εναντίον των αιτιών της. Βρίσκεται, κατά το ΚΕΑ, στην προσπάθεια εξανθρωπισμού του καπιταλισμού, με ολίγον από κεϋνσιανισμό και με πολλή σοσιαλδημοκρατία της παλιάς κοπής, προσαρμοσμένη στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, τις οποίες οι οπορτουνιστές κάθε άλλο παρά αμφισβητούν.