«"Οι οικονομολόγοι μού δίνουν στα νεύρα", λέει στο περιοδικό "Μπάστα" ο Ζαν Λικ, συνταξιούχος από το χωριό Λεΐρ. Υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα αφήσουμε να μας τα πάρουν: το ηλεκτρικό, τα ταχυδρομεία, το νερό, η παιδεία. Δεν είναι για πούλημα. Αλλιώς θα έρθει μια μέρα που δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε γι' αυτά και τότε θα μας πετάξουν στα σκουπίδια". Και μόλις τελειώνει ο Ζαν Λικ, παίρνει το λόγο ένας συγχωριανός του: "Είναι μέρες που ο ταχυδρόμος στο χωριό είναι συχνά το μοναδικό πρόσωπο που βλέπουν μπροστά τους οι γέροι χωρικοί. Τους διηγούνται τα νέα, μαθαίνουν για την υγεία τους, κρατούν ζωντανές τις ανθρώπινες σχέσεις. Εχουν κοινωνικούς δεσμούς. Δεν μπορείς να βάζεις οικονομικά κριτήρια και χρηματικά τιμήματα σε όλα. Μου έρχεται στον νου το ταχυδρομείο σε ένα μικρό χωριό, όχι πολύ μακριά από το δικό μας. Αν φύγει ο ταχυδρόμος του, όπως θέλει η κεντρική διοίκηση, τότε θα κλείσει το σχολείο και θα διαλυθεί η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα. Ο ταχυδρόμος είναι εκείνος που τα κρατάει ζωντανά. Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για τις κοινωνικές σχέσεις". Στα γραφήματα με τις ωραίες καμπύλες της ανταγωνιστικότητας που έχουν κρεμασμένα στα γραφεία τους οι μάνατζερ, δεν χωρούν τέτοια αισθήματα. Είναι αναχρονιστικά. Κι ας πήραν πίσω οι Γιαπωνέζοι τα σχέδια της προηγούμενης κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση των ταχυδρομείων. Κι ας ετοιμάζονται οι Καναδοί να κάνουν το ίδιο...» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).

«Μπορεί να μην υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο, υπάρχει όμως το ΚΚΕ που εξακολουθεί να δηλώνει ότι "υπερασπιζόμαστε τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, για τη μεγάλη συνεισφορά του"... Μπορεί να μην υπάρχει άλλος πολιτικός ηγέτης που να υπερασπίζεται το Τείχος, υπάρχει όμως η Αλέκα Παπαρήγα που δηλώνει ότι «το Τείχος το επέβαλε ο ιμπεριαλισμός να υψωθεί τις παραμονές που τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα απειλούσαν να εισβάλουν στο Βερολίνο»... Εδώ μιλάμε δηλαδή για τείχος από... ιδεολογικές παρωπίδες» (ο Σ. Πολυμίλης, διευθυντής Σύνταξης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).