Ενας οικοδόμος ανεβαίνει στις σκαλωσιές μέχρι τα 57 του χρόνια και αφήνει την τελευταία του πνοή, από ανακοπή καρδιάς, την ώρα της δουλειάς. Την ίδια μέρα, η εργοδοσία της υποδηματοποιίας ELITE, αναγγέλλει πως βρίσκεται σε ...δεινή θέση και πως αδυνατεί να συνεχίσει τη λειτουργία της εταιρείας. Οι 250 εργαζόμενοι, πετιούνται - ουσιαστικά - στο δρόμο. Την βδομάδα που πέρασε, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους κάνει προκλητικά λόγο για την ανάγκη «κοινωνικής συναίνεσης», «εθνικής συστράτευσης», «συνεννόησης» κλπ. Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, από την πλευρά τους, τρέχουν πίσω από κάθε «διάλογο» με τους βιομήχανους, σε μια προσπάθεια να κάνουν πράξη τη «συναίνεση».

Ολα τα παραπάνω γεγονότα, τα αναφέρουμε για ένα και μόνο λόγο, για να καταδείξουμε ένα και μόνο πράγμα: οι εργάτες και οι εργοδότες δεν έχουν και δεν πρέπει να (νομίζουν ότι) έχουν κανένα κοινό συμφέρον, κανένα πεδίο διαλόγου. Αλήθεια, μπορεί να γίνει «διάλογος», με αυτόν που σε σκοτώνει; Μπορεί να υπάρξει «συστράτευση» με αυτόν που σε απολύει εν μία νυκτί, σα να ήσουν κάποιο σκυλί; Κι όμως, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, θέλουν να κάνουν τους εργάτες να πιστέψουν πως μπορεί «να τα βρουν» με αυτούς που τους στερούν το δικαίωμα στη ζωή. Οι εργαζόμενοι πρέπει να αναρρωτηθούν: πόση ανοχή πρέπει να δείξουν ακόμη; Δεν τους δεσμεύει τίποτα, παρά μόνο η ίδια τους η ανάγκη για ζωή...