Τι δεν επιστρατεύτηκε ωρέ σύντροφοι χρονιάρες μέρες. Πατρίδα, έθνος, οικογένεια, ηθικές αξίες, κι άλλα τέτοια αστικά βαρύγδουπα, ο κλασικός φερετζές του εκφασισμένου καπιταλισμού. Να πεθάνουμε απ' τη φτώχεια, να χαπακωνόμαστε από την κατάθλιψη της ανασφάλειας, να τρωγόμαστε μεταξύ μας στην αδρανή αποκτήνωση της επιβίωσης, να παρέχουμε συναίνεση στους εκλεγμένους κλέφτες και ψεύτες του λαϊκισμού, να ξεπουλάμε αρχές, ιδανικά, αλληλεγγύη, την τιμή την αναγνωρισμένη όσων έπεσαν για τα... θρυλικά κεκτημένα... Κι όλ' αυτά για τις «αξίες» τους. Εννοούν τις χρηματιστηριακές. Αλλά δεν το λένε. Τι να ομολογήσουν δηλαδή. Πως ο κόπος κι ο πλούτος που καταβάλλουν και παράγουν δέκα εκατομμύρια Ελληνες κι ενάμιση εκατομμύριο μετανάστες έχει εξαφανιστεί δεκαετίες τώρα συσσωρευόμενος σε ελάχιστες κεφαλαιοκρατικές τσέπες. Το δημόσιο χρέος της χώρας μας δεν είναι ούτε το μισό από το σύνολο των χρεών, των φεσιών της μιας χρηματοπιστωτικής εταιρείας που πτώχευσε αλλά ζει και βασιλεύει έχοντας καταπιεί εκατομμύρια συντάξεις όπου γης.
Οχι δεν είναι φονιάδες, εκτελεστές της διεθνούς της... διαφάνειας των προθέσεων των αφεντικών τους, είναι οι συντάκτες του προϋπολογισμού. Και τσιράκια τους οι εφαρμοστές. Κάτι Παναγόπουλοι και κάτι Βούροι που κατεβάζουν τη σημαία ακόμα και της κοινής λογικής προκειμένου να μην αντιληφθούν οι είλωτες ότι έχουν όλη τη δύναμη στα χέρια της δουλειάς τους.
Εδώ είναι ο κόμπος στο λαιμό του Βρυξελιώτη υποβολέα. Η πατρίδα, για όσους την επικαλούνται ωσάν η φτώχεια και η δουλεία να είναι τεκμήρια ηρωικού πατριωτισμού, είναι χωράφι. Χωράφι τους. Ιδιοκτησία με πλήρη ταξική κυριότητα, νομή και κατοχή. Χωρίς αυτή την αντίληψη και το ιδεολόγημα της εποχής δεν μπορείς να κάνεις τη στεριά θάλασσα και να λες βουλιάζουμε.
Η καινούρια χρονιά λένε πως θα είναι δύσκολη. Εμείς πρέπει να πούμε και να τους το διαμηνύσουμε με έργα κι όχι λόγια. Θα τους την κάνουμε αφόρητη. Γιατί αυτό είναι τεκμήριο πατριωτισμού. Για τους εργαζόμενους πατριώτες αυτού του τόπου κι όχι το χωράφι των διαφεντευτών του.