Για την αναμόχλευση της υστερίας κατά της υπηρεσίας κρατικής ασφάλειας της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας διαβάσαμε ένα ενδιαφέρον άρθρο στην εφημερίδα «Ούντζερε Τζέιτ» (11.12.2009) του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Στη συνέχεια παραθέτουμε εκτεταμένα αποσπάσματα του άρθρου που υπογράφει ο Μάξι Βάρτελσταϊνερ.

«Πόσο δικαιολογημένη είναι η πρόσφατη αναζωπύρωση της υστερίας ενάντια στην υπηρεσία κρατικής ασφάλειας (STASI) της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας; Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το ποιον ωφελεί. Πρόσφατα στο τοπικό Κοινοβούλιο του Μπράντερμπουργκ η χριστιανοδημοκράτης βουλευτής Μπάρμπαρα Ρίχσταϊν μίλησε για την "κόκκινη πανούκλα" που "θα πρέπει να εκδιωχθεί από το τοπικό Κοινοβούλιο". Κυνήγι μαγισσών του χειρίστου είδους.

Να πούμε εδώ ότι το κρατίδιο του Μπράντενμπουργκ, έχει τοπική κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) και του κόμματος "η Αριστερά" (die Linke), το οποίο μάλιστα έχοντας τέτοια απληστία για συμμετοχή στην τοπική κυβέρνηση, υπέγραψε συμφωνία με το SPD, κεντρικό σημείο της οποίας είναι η κατάργηση κάθε πέμπτης θέσης εργασίας στο δημόσιο. Αραγε μία κυβέρνηση χριστιανοδημοκρατών, που χαίρει λιγότερης υποστήριξης από τα συνδικάτα, θα τολμούσε κάτι παρόμοιο;

(...) Ωστόσο, η αντιπολίτευση των Χριστιανοδημοκρατών και των Φιλελεύθερων (CDU-FDP) σε μία κίνηση εντυπωσιασμού ζήτησε εκλογές, επειδή το κρατίδιο δεν μπορεί να κυβερνηθεί όταν στη τοπική βουλή υπάρχουν εφτά βουλευτές του κόμματος της Αριστεράς που κατηγορούνται ότι συνεργάζονταν με τις υπηρεσίες της κρατικής ασφάλειας της ΓΛΔ. Ωστόσο, σύμφωνα με μία δημοσκόπηση της εταιρείας "Ινφρατέστ" ο συνασπισμός SPD - die Linke συνεχίζει να έχει μία καθαρή πλειοψηφία της τάξης του 54%. Οπότε για τι ακριβώς πρόκειται; Κυρίως για να αποσπαστεί η προσοχή του πληθυσμού από το χείριστο ξεκίνημα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών και Φιλελευθέρων (...).

(...) Αλλωστε, μήπως τα τελευταία 20 χρόνια, πάντα όταν κάτι πάει στραβά στη χώρα, δεν κραδαίνουν το βούρδουλα της STASI; Για τα παραπάνω, έχουν δεδομένη τη στήριξη του ανατολικογερμανικού προτεκτοράτου, κυρίως όσο υπάρχουν οι διάφοροι "αγωνιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα" και μία "Αριστερά" με την ανάξια στάση της, με την οπορτουνιστική, στα όρια του αντικομμουνισμού αποστασιοποίησή της από το παρελθόν της ΓΛΔ. Πολύ χειρότερα, ακόμα, σε αυτό το θέμα η "Αριστερά" υιοθετεί τα επιχειρήματα της αντίθετης πλευράς. Πολλά παραδείγματα συνηγορούν για του λόγου το αληθές. Διάφοροι βουλευτές αναγκάστηκαν μετά από κατηγορίες για συνεργασία με την υπηρεσία κρατικής ασφάλειας και με τη ρητή απαίτηση των "συντρόφων" τους να παραιτηθούν από το αξίωμά τους. Ωστόσο, υπήρξαν και πολύ ακραίες περιπτώσεις όπως αυτή του Γκέρχαρντ Ρίγκε, βουλευτή του Κόμματος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (PDS) στην ομοσπονδιακή Βουλή και μετά το '89 πρύτανη του Πανεπιστημίου της Ιένα, ο οποίος αυτοκτόνησε το Φλεβάρη του 1992. Οι επαφές του με το υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας μεταξύ 1954 και 1960 είχαν πυροδοτήσει αναξιοπρεπείς επιθέσεις και από τους ίδιους του τους συντρόφους. "Μου λείπει η δύναμη για να αγωνιστώ και για να ζήσω. Μου την πήραν με τη νέα ελευθερία. Φοβάμαι τη δημοσιότητα, όπως αυτή κατασκευάζεται από τα ΜΜΕ και ενάντια στην οποία δεν μπορώ να αμυνθώ" έγραφε σε σημείωμα του ο Ρίγκε πριν θέσει τέλος στη ζωή του (...).

(...) Δυστυχώς, υπήρχαν πολλοί, που ενώ είχαν τη δύναμη να ριχτούν στο σκληρό πολιτικό παιχνίδι, μόλις ακουγόταν μια κατηγορία για πιθανή συνεργασία τους με την κρατική ασφάλεια συμπεριφέρονταν αξιοθρήνητα. Κάποιοι πάλι δε, βγήκαν οικειοθελώς να απολογηθούν δημόσια για τις επαφές τους με την υπηρεσία κρατικής ασφάλειας, όπως το απαιτούσε επιτακτικά το κόμμα τους "Η Αριστερά" και παραιτήθηκαν από το κόμμα, όπως ο Γκερντ - Ρούντιγκερ Χόφμαν (...)

(...) Οποιος, αφήνεται οικειοθελώς να συρθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου, πιθανώς να μην έχει την απαιτούμενη πολιτική σταθερότητα για έναν εκπρόσωπο του λαού. Για να μπορεί κανείς ηθικά να ανταποκριθεί σε μία απαίτηση τέτοιου διαμετρήματος, θα πρέπει τίμια να ομολογήσει: "Αυτό ήταν το κράτος μου. Που ίσως να μην έκανε πάντα το καλύτερο. Ομως, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας το πράττει πολύ λιγότερο. Το κράτος μου ήταν στα βασικά του χαρακτηριστικά, σοσιαλιστικό, δεν επέτρεπε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, εγγυήθηκε σε όλους μας μόρφωση, υγεία, εργασία, αντιφασισμό και κυρίως ειρήνη. Ολα αυτά τα υποστήριζα. Και φυσικά έναν καλύτερο, δικαιότερο, πραγματικά δημοκρατικό σοσιαλισμό. Ο καπιταλισμός με τη βαρβαρότητά του δεν ήταν και δεν είναι για μένα εναλλακτική λύση. Στην ΛΔΓ μάθαμε ότι ο ισχυρότερος πρέπει να στηρίζει τον πιο αδύναμο. Μονο γι' αυτό το λόγο, στρατεύομαι πολιτικά σήμερα σε αυτό το σύστημα. Κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα, τη σκέψη μου και τα συναισθήματά μου στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας και για την Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας να τα ποινικοποιεί».

Φυσικά όποιος αρθρώσει τέτοιο τολμηρό λόγο, θα οδηγηθεί σε δημόσια "εκτέλεση". Τουλάχιστον, όμως, θα μπορεί να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη».