Η έλευση του νέου χρόνου συνοδεύεται από τις δυο κρίσιμες πλευρές που καθορίζουν την οργάνωση και τη φυσική υπόσταση του πλανήτη. Πρόκειται α) για την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που επέβαλε η ανεξέλεγκτη μεθοδευμένη λειτουργία του χρηματιστικού κεφαλαίου. β) Την εκτός ορίων λεηλασία των φυσικών πόρων από το κεφαλαιοκρατικό οικονομικό σύστημα. Η πρόσφατη Σύνοδος της Κοπεγχάγης για την κλιματική αλλαγή του πλανήτη, έδειξε την κρισιμότητα του προβλήματος. Ταυτόχρονα επιβεβαίωσε ότι ο καπιταλισμός ως ισχύουσα οικονομική μορφή οργάνωσης αδυνατεί λόγω εγγενών αντιφατικών λειτουργιών να ανταποκριθεί σε αυτό που ονομάζεται διεθνώς «η σωτηρία του πλανήτη». Ενώ στη Σύνοδο έγινε πολύς λόγος περί «πράσινης οικονομίας» που θα μπορούσε να αποτελέσει διέξοδο αξιοποίησης των υπερσυσωρευμένων διεθνών κεφαλαίων και αναπαραγωγής του καπιταλισμού, ο ανταγωνισμός ισχυρών πολυεθνικών κέντρων καθιστά αδύνατη αυτή την προοπτική. Η διεθνής κεφαλαιοκρατία δείχνει να ακολουθεί την πεπατημένη της λεηλασίας των φυσικών πόρων του πλανήτη με πιθανές νεοσύστατες μορφές που θα τις ονομάσει ως «πράσινη οικονομία».

Στην Ελλάδα το πρόβλημα έχει τις ιδιαιτερότητές του μαζί με τις ανάλογες της οικονομικής κρίσης. Η κυβέρνηση - και προσωπικά ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου - έβαλε την «πράσινη οικονομία» ως προμετωπίδα της πολιτικής της. Ομως εν μέσω μιας χρόνιας οικονομικο-πολιτικής κρίσης, σήψης και διαφθοράς, αυτό μοιάζει με λογοπαίγνιο επικοινωνιακό. Η εφαρμογή «πράσινης οικονομίας» προϋποθέτει δημιουργία δομών με τεράστιες επενδύσεις κεφαλαίων. Το καταχρεωμένο αστικό κράτος αδυνατεί ενώ η ελληνική μεγαλοαστική τάξη ακολουθεί το παλιό γνώριμό της δόγμα της βούτας και της αρπαχτής που λέει προς το κράτος της: «Φτιάξε εσύ για να κονομήσω εγώ». Το φινάλε που προβλέπεται είναι η υπαγωγή της Ελλάδας στις τύχες των ενεργειών του διεθνούς ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου με κολαούζο την αστική της τάξη.

Ειδικά στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν σταματά εδώ. Περιπλέκεται με κρίσιμα ανοιχτά θέματα όπως τα Σκόπια, τα τουρκικά, ο μεταναστευτικός πληθυσμός, η ανεργία, η υγεία, η παιδεία, το ασφαλιστικό, η κοινωνική περίθαλψη. Ολα μαζί συνθέτουν ένα διαλυμένο κοινωνικό ιστό που χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Ηταν η αρχή της αθρόας ανεξέλεγκτης έλευσης εξαθλιωμένων μαζών γειτονικών διαλυμένων πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών με κύριο όγκο από την Αλβανία. Ηταν η μεθοδευμένη πολιτική της ελληνικής αστικής τάξης που σημαδευόταν από το δόγμα της «διείσδυσης». Απέβλεπε στη χειραγώγηση των βαλκανικών κρατών με πρώτο εύκολο υποψήφιο την Αλβανία. Είναι γνωστά τα γεγονότα της κατάπτυστης πολιτικής της τότε κυβέρνησης της ΝΔ υπό τον Κ. Μητσοτάκη. Η ιμπεριαλιστική πολιτική του ελληνικού καπιταλισμού βρήκε θιασώτη - υποστηρικτή στο πρόσωπο της εκσυγχρονιστικής αριστεροθολούρας με ένα λαθραίο «αντιρατσισμό» και μια «ξενοφοβία» της πιο αισχρής εκμετάλλευσης. Βασική πλευρά της διάλυσης του κοινωνικού ιστού ήταν κι η αδυναμία του εργατολαϊκού κινήματος να ανταποκριθεί στη νέα κατάσταση με το μαζικό δουλεμπόριο. Ας σημειωθεί ότι η τωρινή έλευση εξαθλιωμένων μεταναστευτικών πληθυσμών είναι διαφορετικό κεφάλαιο που ουδεμία σχέση έχει με την τότε σκανδαλώδη κατάσταση. Τα οξυμένα προβλήματα της Ελλάδας που προαναφέρθηκαν αποτελούν ξεχωριστά κεφάλαια μελέτης κι αντιμετώπισης από το εργατολαϊκό κίνημα, στο φόντο των αντιλαϊκών μέτρων που ετοιμάζονται.