Πιο έκρυθμη από ποτέ είναι η κατάσταση στο Ιράν. Οι διαδηλώσεις οπαδών της λεγόμενης «μεταρρυθμιστικής» αντιπολίτευσης, που ξεκίνησαν στην «ημέρα των Φοιτητών», κλιμακώθηκαν στην κηδεία του Μεγάλου Αγιατολάχ Μονταζερί, επικριτή του πνευματικού ηγέτη Αγιατολάχ Χαμενεΐ, στις 21 Δεκέμβρη. Η καταστολή των ιρανικών αρχών μετέτρεψε την οργή σε κύμα. Και αυτή τη φορά, η καταστολή ήταν σκληρή και βάφτηκε με αίμα, νεκρών, τραυματιών και εκατοντάδων συλληφθέντων.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, η κατάσταση ισορροπούσε σε τεντωμένο σχοινί. Οι αρχές διοργάνωσαν μαζικές αντισυγκεντρώσεις, όπου με συνθήματα ζητήθηκε ακόμη και η εκτέλεση οπαδών και ηγετών της «μεταρρυθμιστικής» πτέρυγας. Σύγχυση επικρατούσε ως προς το πού βρίσκονται οι δύο ηγετικές φυσιογνωμίες της πτέρυγας, οι Μιρ Χοσεϊν Μουσαβί και Μεχντί Καρουμπί. Πληροφορίες που ανέφεραν ότι «μεταφέρθηκαν από τους Φρουρούς της Επανάστασης» σε άλλη πόλη, απειλούσαν να τινάξουν τη χώρα στον αέρα.

Οι νέες διαδηλώσεις απέδειξαν σαφώς ότι έξι μήνες μετά την εκλογική αναμέτρηση που έφερε τον Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, πάλι, στην προεδρία, οι αιτίες που τότε οδήγησαν χιλιάδες κόσμου στους δρόμους παραμένουν πάντα επίκαιρες. Η νοθεία που οι διαδηλωτές καταγγέλουν ότι στιγμάτισε την νίκη Αχμαντινετζάντ, όπως όλα δείχνουν, αποτελεί τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Αιχμή του δόρατος της λαϊκής αγανάκτησης η ασφυκτική καθημερινότητα που το καθεστώς επιβάλλει στον πληθυσμό, (περίπου το 70% είναι νέοι μικρότεροι των 35 χρόνων) μιας αστικής τάξης που καταληστεύει τον εθνικό πλούτο την ώρα που ολοένα μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού βυθίζονται στη φτώχεια.

Μόνο τον τελευταίο χρόνο, όπως αναφέρει το κόμμα Τουντέχ του Ιράν, έχουν απολυθεί από κρατικές εταιρείες που πουλήθηκαν, την τελευταία επταετία, είτε σε ιδιώτες προσκείμενους στο καθεστώς είτε σε ιδρύματα που ελέγχονται από σώματα όπως είναι οι «Φρουροί της Επανάστασης», χιλιάδες εργαζόμενοι. Αλλοι τόσοι έχουν μείνει απλήρωτοι, ή με μισθούς παγωμένους, ενώ οι σχέσεις εργασίας ελαστικοποιούνται ολοένα περισσότερο.

Μερικά από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα που καταγράφηκαν μόνο τον Οκτώβρη: Οι εργαζόμενοι της Εταιρείας Επεξεργασίας Κρέατος «Ζιγιαράν», που κάποτε κυριαρχούσε στην αγορά της Μέσης Ανατολής, είναι απλήρωτοι έξι μήνες. Σε εκατοντάδες καταμετρούνται οι απολυμένοι από την Υφαντουργία «Μπαμπολσάρ», που μετά από 50 χρόνια, έκλεισε μετά την ιδιωτικοποίησή της. Δεκαπέντε μήνες απλήρωτοι και υπό την απειλή απόλυσης βρίσκονται και οι εκατοντάδες εργαζόμενοι στη Σωληνουργία «Αχουάζ». Στην Αρτοβιομηχανία ολόκληρης της χώρας, οι εργοδότες αρνούνται από το 2001 να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις.

Καταστολή και συλλήψεις σημάδεψαν τις προσπάθειες των εργαζομένων να διαμαρτυρηθούν ή να συστήσουν θεμελιώδεις συνδικαλιστικές δομές, όπως σωματεία και απεργιακές επιτροπές, που δε θα έχουν διοριστεί από το καθεστώς. Το χαρακτηριστικότερο, ίσως, παράδειγμα είναι η 6μηνη «προειδοποιητική» κάθειρξη που επιβλήθηκε σε τέσσερις συνδικαλιστές στη βιομηχανία επεξεργασίας ζαχαροκάλαμου.

Αυτά γεννούν τη λαϊκή οργή. Μια οργή που φουντώνει και ξέσπασε και τον Ιούνη και τώρα.

Η «μεταρρυθμιστική» πτέρυγα, γέννημα του ίδιου του καθεστώτος, εγκαίρως επεσήμανε ότι ο ιρανικός λαός «βράζει» και ουσιαστικά πρότεινε τρόπους κατευνασμού, διά μέσου της παροχής αυτονόητων καθημερινών ατομικών ελευθεριών που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως «ανάσα επιβίωσης» για την Ισλαμική Δημοκρατία, απομακρύνοντας τον πραγματικό κίνδυνο της λαϊκής συνειδητοποίησης για την ανάγκη συνολικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος. Από την άλλη, η «σκληροπυρηνική» πτέρυγα που ελέγχει την εξουσία φαίνεται να προσπαθεί διά μέσου της σκληρής καταστολής να καταπνίξει, όπως εκτιμά το Τουντέχ, ένα κίνημα που έχει τις προϋποθέσεις να μετατραπεί από ακέφαλο κίνημα οργής σε κίνημα της εργατικής τάξης.

Στο έδαφος της υπαρκτής και απολύτως δικαιολογημένης αυτής λαϊκής αγανάκτησης, πολλοί είναι εκείνοι, και εκτός Ιράν, που ερίζουν για τον προσεταιρισμό της. Θα ήταν αφελές να μη σκεφτεί κανείς ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα επιδιώξουν να την αξιοποιήσουν, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους ως προς τον έλεγχο μιας ενεργειακά πλούσιας χώρας που βρίσκεται σε εξαιρετικά σημαντική γεωστρατηγική θέση.