Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ: «Η επιδότηση των μεγαλοεπιχειρηματιών στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας είναι μια ακόμα πρόκληση απέναντι στους ανέργους και τους εργαζόμενους. Αντί για μέτρα προστασίας των ανέργων ενισχύεται το κεφάλαιο. Ετσι όμως και η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται, και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης αυξάνονται. Επιδίωξη είναι η απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές και η εξασφάλιση φθηνών εργατών στο κεφάλαιο. Ανεργοι και εργαζόμενοι να αγωνιστούν ενιαία για μόνιμη, σταθερή δουλειά, με σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο για όλους, πλήρη και καθολική Κοινωνική Ασφάλιση, προστασία των ανέργων αντί για επιδότηση των εργοδοτών. Να πληρώσουν τα βάρη κράτος και εργοδοσία» (το άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

Η «ΑΠΟΡΙΑ»: «Πώς μπορεί να διατυπώνεται το αίτημα της πλήρους απασχόλησης σήμερα, όπως στη δεκαετία του '80; (...) αιτήματα περασμένων δεκαετιών, υπόλοιπα από μεγαλεία περασμένων εποχών που δεν επαναλαμβάνονται» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΣΤΑ 65! «Δεν κινδυνεύουν όσες γυναίκες ξεκίνησαν να εργάζονται μετά την 1η Ιανουαρίου 1993 και δεν θα πάρουν σύνταξη ως μητέρες ανηλίκων. Στην περίπτωση αυτή υπάρχουν ήδη ενιαία όρια συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών» (η «αποκάλυψη» στο ΕΘΝΟΣ).

ΝΑ ΣΕ ΚΑΨΩ ΓΙΑΝΝΗ, ΝΑ Σ' ΑΛΕΙΨΩ ΛΑΔΙ: «Για την υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης υπάρχει μία προτεραιότητα. Να μην κλείσουν οι δρόμοι. Δεν μπορεί να τσαλακωθεί τόσο γρήγορα η εικόνα της κυβέρνησης. Πλην όμως δεν μας ενδιαφέρουν οι αγωνίες της υπουργού και η τύχη της όποιας κυβέρνησης. Ούτε πρωτεύει η ταλαιπωρία των οδηγών ή ο αποκλεισμός των εμπορευμάτων (...) αυτό που κανονικά θα πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι η μόνιμη και σταθερή εξασφάλιση των καλλιεργητών της γης. Οι αγρότες είναι πολύτιμοι για την υγεία (...) η χώρα έχει το έδαφος και το κλίμα για να μας κάνει προνομιούχους. Εκτός αυτού θέλουμε και την καθημερινή νοστιμιά: όχι σαν τις ντομάτες και τα αγγούρια Βελγίου που έχουν γεύση από χαρτί (...) η εξάρτησή μας από τους αγρότες είναι αληθινή και ουσιαστική. Με τον ίδιο τρόπο, αληθινό και ουσιαστικό, θα πρέπει να βοηθηθούν (...) το κλείσιμο των δρόμων είναι άκομψος και μάλλον αναποτελεσματικός τρόπος διαμαρτυρίας. Δεν γνωστοποιούνται τα αιτήματα. Ετσι για τον υπάλληλο γραφείου ο αγρότης ορίζεται ως ο τεμπελχανάς που έφαγε τις επιδοτήσεις της δεκαετίας του '80 στις ΒΜW, στις λουλουδούδες και στο μπαρμπούτι. Εχει εντέλει άδικο;» (η Λ. Κέζα στο ΒΗΜΑ).