Η ιστορική έρευνα είναι εργαλείο εξαιρετικά χρήσιμο στη σύγχρονη πάλη για το σοσιαλισμό, καθώς μπορεί να συμβάλλει στην αναζωογόνηση της κομμουνιστικής αντίληψης, σε συνθήκες νίκης της αντεπανάστασης, να εμπλουτίσει την αυτογνωσία των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών για την ολόπλευρη ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Ακριβώς για αυτό το λόγο, η αστική τάξη οξύνοντας την ιδεολογική επίθεση και τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης της λαϊκής συνείδησης, παίρνει τα μέτρα της ξεδιπλώνοντας μια έντονη και επεξεργασμένη προσπάθεια «αναθεώρησης» της ιστορίας. Στην προσπάθεια αυτή βρίσκει πολύτιμο συμπαραστάτη της τον οπορτουνισμό, ο οποίος δρομολογεί μια μεγάλη έφοδο στην ιστοριογραφία, με σκοπό να φέρει τα τότε γεγονότα στα μέτρα των διαχειριστικών αναγκών του και επιδιώξεων.

Η πλαστογράφηση της Ιστορίας εντάθηκε μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, αποσκοπώντας στην υποβάθμιση ή εκμηδένιση της προσφοράς του Κομμουνιστικού Κινήματος στους λαούς όλου του κόσμου. Επιδιώκει να δηλητηριάσει τη συνείδηση των νεότερων γενιών, να τις καταστήσει ευάλωτες στη μαύρη προπαγάνδα. Ιδιαίτερα σήμερα, που το κεφάλαιο συναντά δυσκολίες στην αναπαραγωγή του και διαμορφώνονται πιο ξεκάθαρα οι προϋποθέσεις ανόδου της ταξικής πάλης, που πληθαίνουν τα εγκλήματα της ιμπεριαλιστικής τάξης, η παγκόσμια ιδεολογική και πολιτική δράση των δυνάμεων του κεφαλαίου παίρνει πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά όξυνσης με στόχο τη μαζική χειραγώγηση ιδιαίτερα της νεολαίας.

Η διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων αποτελεί μέρος της σύγχρονης αντικομμουνιστικής εκστρατείας, με επικεφαλής Ευρωπαϊκή Ενωση και ΗΠΑ, ως συστατικού στοιχείου της γενικότερης ιμπεριαλιστικής στρατηγικής. Το Συμβούλιο της Ευρώπης έθεσε έτσι προς ψήφιση το 2006 το γνωστό «αντικομμουνιστικό» μνημόνιο με στόχο την άσκηση, αφ' ενός, ιδεολογικής πίεσης στα Κομμουνιστικά Κόμματα που επιμένουν να υποστηρίζουν τις αρχές της ταξικής πάλης και να μάχονται τον καπιταλισμό με οδηγό την επιστημονική θεωρία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Αφ' ετέρου, με τον τρόπο αυτό οι ιμπεριαλιστές ομολογούν ότι χρειάζονται νέα μέσα καταστολής, επειδή διαπιστώνουν ότι σχεδόν 20 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, παρά τους τόνους λάσπης που έριξαν, δεν κατάφεραν να αμαυρώσουν τη συνεισφορά του σοσιαλισμού στους λαούς.

H θεσμοθέτηση της 23ης Αυγούστου ως μέρας μνήμης των θυμάτων του φασισμού και του κομμουνισμού, ως ευρωπαϊκή μέρα γιορτασμού της αντεπαναστατικής ανατροπής του σοσιαλισμού, η άρνηση σύσσωμων των σοσιαλδημοκρατικών και φιλελεύθερων κυβερνήσεων των ευρωπαϊκών κρατών να υπερψηφίσουν το κείμενο καταδίκης του ναζισμού που κατέθεσε η Ρωσία το Δεκέμβρη του 2009, είναι μόνο δύο πρόσφατα παραδείγματα του αντικομμουνισμού που έχει εξαπολύσει η ΕΕ και συνιστούν προπομπούς νέων βίαιων αντιδραστικών μέτρων σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων όλης της Ευρώπης, καθώς και βήμα για μεγαλύτερη ιδεολογική, πολιτική βία σε βάρος των λαών που αργά ή γρήγορα θα αναλάβουν ιστορικές πρωτοβουλίες στις χώρες τους, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Πότε λοιπόν ανοιχτά και πότε συγκαλυμμένα, τόσο με ανοιχτές διώξεις και μέτρα καταστολής όσο και με ιδεολογική βία, ο ιμπεριαλισμός επιδιώκει να σβήσει το παρελθόν για να προφυλάξει το μέλλον του. Φοβάται το ιστορικό παρελθόν επειδή φοβάται και σήμερα τη δύναμη της εργατικής τάξης και των λαών. Οι κυβερνήσεις του και τα κόμματά του γνωρίζουν και υπερασπίζονται ένα άδικο σύστημα που κατατρώγεται από τις αντιθέσεις του. Γνωρίζουν πως ο καπιταλισμός είναι ένα ιστορικά ξεπερασμένο σύστημα, που δεν εξανθρωπίζεται όπως ισχυρίζονται οι οπορτουνιστικές δυνάμεις. Στα πλαίσια αυτά, η ΕΕ προωθώντας τη λήθη και την αποσιώπηση, τη στρέβλωση της ιστορικής μνήμης, καθιέρωσε την 9^η Μάη ως «ημέρα της Ευρώπης», απαλείφοντας την «Ημέρα Νίκης των Λαών». Σήμερα με αφετηρία αυτή τη στρέβλωση, η 9^η Μάη γιορτάζεται στα σχολεία με ευρωπαϊκά προγράμματα για την «επιχειρηματικότητα», δηλαδή διδάσκεται ο ξορκισμός της πάλης των τάξεων, επιχειρείται η θεωρητική τεκμηρίωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Ο αντικομμουνισμός δεν είναι βέβαια σύγχρονο φαινόμενο, παρά τις διαστάσεις που παίρνει τα τελευταία χρόνια. Εμφανίστηκε από τα πρώτα ακόμα βήματα του εργατικού κινήματος που σηματοδότησαν τον ιδεολογικό και πολιτικό διαχωρισμό του από την αστική τάξη. Ενισχύθηκε από την εποχή που ο μαρξισμός συνδέθηκε με το εργατικό κίνημα, από την πρώτη στιγμή που αναδείχθηκε σε επαναστατική του θεωρία. Η πλαστογράφηση της Ιστορίας, ως ιδιαίτερη έκφραση της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, προετοιμάστηκε ήδη από το 1930, μετά τη λήξη του Α' Παγκόσμιου Πολέμου και κατά την πάροδο της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής του 1929-1933. Στόχος της ήταν να σπιλώσει τα επιτεύγματα του νεοσύστατου τότε σοσιαλιστικού κράτους της ΕΣΣΔ και, στη συνέχεια, να συσκοτίσει το γεγονός της σύνδεσης του ιταλικού και γερμανικού φασισμού με τους οξύτατους ανταγωνισμούς μεταξύ παλιών και ανερχόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, βάσει των νέων ισορροπιών που είχε εγκαθιδρύσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και η οικονομική κρίση.

Η επιδίωξη της αστικής τάξης για την αναθεώρηση της Ιστορίας αναθερμάνθηκε κατά τη δεκαετία του '50, καθώς η αστική τάξη, ελληνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια, είχε κάθε λόγο να επιβάλει λήθη, να εμφανίσει το μαύρο - άσπρο και ανάποδα, όσο αφορά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πολύ περισσότερο από ό,τι ενδιαφέρεται να το κάνει για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι αιτίες των δύο Παγκόσμιων Πολέμων έχουν την ίδια μήτρα, τις ενδοϊμπεριαλιστικές διαφορές και αντιθέσεις, όμως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος σημαδεύτηκε ιστορικά από ένα πρωτόγνωρο στην εποχή του κοσμοϊστορικό γεγονός. Οτι στο πρώτο πλάνο δεν ήταν μόνο οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, αλλά και η καθαρή ταξική αντίθεση με την ΕΣΣΔ, η αντίθεση με το σοσιαλισμό που είχε περάσει από τη θεωρία στην πράξη.

Μια νέα έξαρση της συζήτησης γύρω από ζητήματα Ιστορίας παρατηρείται - τόσο σε επίπεδο «φιλολογίας» όσο και πρακτικά - μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων και την επικράτηση της αντεπανάστασης, με βάση έναν κεντρικό άξονα άρνησης της ταξικής αντιπαράθεσης ως αντικειμενικού ιστορικού δεδομένου και αντικατάστασής της από στρεβλώσεις, όπως ότι η ιστορική αλήθεια δεν είναι αντικειμενική, αλλά εξαρτάται από την υποκειμενική οπτική γωνία προσέγγισης των γεγονότων.

Ταυτόχρονα, επιχειρείται από την αστική προπαγάνδα να διαστρεβλωθεί η ίδια η φύση του φασισμού με την προβολή αναλύσεων μη ιστορικών και αταξικών. Οι αναλύσεις αυτές δεν εμπεριέχουν πραγματικά αίτια, αλλά επιχειρούν να λειτουργήσουν αποπροσανατολιστικά, ανάγοντας τα αίτια των ιστορικών γεγονότων σε γενικόλογες επεξηγήσεις ηθικού και ψυχοπαθολογικού περιεχομένου (π.χ. η σκιώδης προσωπικότητα του Χίτλερ έφταιγε για το φασισμό). Αποσυνδέουν το φασισμό από το γενικότερο πλαίσιο του κεφαλαιοκρατικού συστήματος που τον γέννησε. Τον απομονώνουν από τις εκφράσεις του στις υπόλοιπες χώρες που εμφανίστηκε ως τάση του διεθνούς κεφαλαίου και τον ταυτίζουν σκοπίμως με ορισμένες χώρες, ομάδες και άτομα, απενοχοποιώντας κατ' αυτό τον τρόπο τον καπιταλισμό στο σύνολό του.

Επιπλέον, στοχεύουν μεθοδευμένα σε μια πρωτοφανή επίθεση στην πρώτη απόπειρα οικοδόμησης του σοσιαλισμού, μέσα από την υποτίμηση και εκμηδένιση του ρόλου της ΕΣΣΔ στην αντιφασιστική νίκη, αποσιωπώντας εσκεμμένα την καθοριστική συμβολή της στη μεγάλη λαϊκή νίκη που, με 30 εκατομμύρια θύματα, μαζί με τους ανάπηρους και τους τραυματισμένους, και υπό την καθοδήγηση του ΚΚΣΕ με ΓΓ της ΚΕ τον Στάλιν, έγραψε μια αθάνατη εποποιία.

Κύρια όμως, αυτό που θέλει η αστική θεώρηση της Ιστορίας είναι να ξεριζωθεί οριστικά κάθε έννοια της λαϊκής πάλης που έρχεται σε σύγκρουση με την κυρίαρχη ταξική νομιμότητα. Επικαλείται τον «ιστορικά ξεπερασμένο και χρεοκοπημένο», όπως ισχυρίζεται, χαρακτήρα της ταξικής πάλης, που δήθεν επιβεβαιώνεται από την «κατάρρευση του κομμουνισμού». Στη βάση αυτή, επιχειρεί να σβήσει το διαπαιδαγωγητικό δίδαγμα που προκύπτει από την ιστορική πορεία όλης της ανθρωπότητας: ότι οι λαοί με τον αγώνα τους που στοχεύει στην ανατροπή της αντίπαλης εξουσίας, μπορούν να νικούν, αλλάζοντας το συσχετισμό δύναμης προς όφελός τους, ακόμα και σε συνθήκες γενικευμένης αντεπανάστασης. Για να πετύχουν οι αστοί ιστοριογράφοι μια τέτοια ανατροπή, φτάνουν να εξισώνουν την επαναστατική βία με την τρομοκρατία εκπέμποντας έτσι ένα ανάθεμα στη βία που δε δικαιούνταν - κατά τους σύγχρονους ιστοριογράφους - να είχαν ασκήσει οι υπό εκμετάλλευση και καταπίεση λαοί ενάντια στους εκμεταλλευτές και καταπιεστές τους. Επιδιώκουν έτσι να αφομοιωθεί βαθιά από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, το ιδεολόγημα της «κοινωνικής συναίνεσης» και ταξικής συνεργασίας, της κατάργησης δήθεν των παλιών «διαχωριστικών γραμμών» που θέτουν εμπόδια στην προώθηση της στρατηγικής του κεφαλαίου. Στην κατεύθυνση αυτή πρωτοστατούν οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, δοκιμασμένες ήδη από παλιά σε τακτικές ενσωμάτωσης ευρύτερων λαϊκών μαζών. Συμπαραστάτη σε αυτά τα ιδεολογήματα, ντυμένα με το προκάλυμμα της αποκαλούμενης «συναινετικής» δημοκρατίας και ιστορικής μνήμης, βρίσκουν οι αστικές σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις και από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις, που καλλιεργούν και μέσα από τις δομές της εκπαίδευσης τη λογική της «ειρηνικής» συνύπαρξης στην αστική «δημοκρατία», τη διαιώνιση επομένως του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος.

Ο αντικομμουνισμός που αναδύεται στη σύγχρονη αστική κοινωνία, αξιοποιώντας την καπιταλιστική παλινόρθωση και τη νίκη της αντεπανάστασης, έχει την αντανάκλασή του στο σύνολο των θεσμών: στο σχολείο, στην τάξη. Επιβεβαιώνεται και μ' αυτό τον τρόπο ο ρόλος και ο χαρακτήρας του σημερινού σχολείου ως εργαλείου αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας και της αντιεπιστημονικότητας. Σε αυτά τα πλαίσια, η τρέχουσα ιδεολογική προπαγάνδα των μονοπωλίων της Ευρώπης όλο και περισσότερο μπαίνει στα σχολικά βιβλία και στη σχολική ζωή γενικότερα. Προχωρά δε παράλληλα με τη γενικότερη στροφή προς την αντιεπιστημονική σκέψη, την εμπειρική γνώση και τις θεολογικές ερμηνείες των φαινομένων, στα προεπιστημονικά δηλαδή στάδια της ανθρώπινης σκέψης.

Την κατεύθυνση αυτή εξυπηρετεί και ο γενικότερος εξοβελισμός της έννοιας της ταξικής πάλης ως κινητήριας δύναμης της Ιστορίας, η απόκρυψη των ιστορικών νομοτελειών και απόδοση των κοινωνικών φαινομένων στην τύχη, στο άτομο ή στους ηγέτες. Η σύγχρονη επιχείρηση «αναθεώρησης της Ιστορίας» αποτελεί συνέχεια των πιο αντιδραστικών αστικών φιλοσοφικών ρευμάτων και στο επίκεντρό της έχει την άρνηση του αντικειμενικού χαρακτήρα της αλήθειας, και της ιστορικής αλήθειας γενικότερα. Συμπλέκεται με τα ρεύματα του υποκειμενισμού, του σχετικισμού, του αγνωστικισμού που ήδη είχε πολεμήσει ο Λένιν από τις αρχές του 20^ού αιώνα, θεωρώντας τα ως πληγή για το κομμουνιστικό κίνημα. Στα πλαίσια των ιδεολογικών λειτουργιών του αστικού σχολείου, οι μαθητές διδάσκονται ότι είναι συνυπεύθυνοι για τα κοινωνικά προβλήματα που το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις του δημιουργούν.

Στο στόχαστρο τίθεται ιδιαίτερα ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός ως κοινωνικο-οικονομικός σχηματισμός, με δεδομένο ότι απευθύνονται σε ηλικίες που είναι πλέον αρκετά μακρινές από την πρώτη απόπειρα οικοδόμησης του σοσιαλισμού, αλλά και από τα γεγονότα και τις αιτίες πίσω από αυτά, που οδήγησαν στη νίκη της αντεπανάστασης. Ετσι, καλλιεργούν την αντίληψη ότι ο σοσιαλισμός είναι μια ουτοπία, μια χίμαιρα, ένα όνειρο απραγματοποίητο, ότι ο καπιταλισμός μπορεί να εξανθρωπιστεί και να βλέπει τον άνθρωπο πέρα και πάνω από τα κέρδη, ότι ο σοσιαλισμός βασίζεται στην ισοπέδωση της ζωής προς τα κάτω, είναι ισοδύναμος της καθυστέρησης και επιπλέον είναι ασυμβίβαστος με τη δημοκρατία. Βεβαίως, είναι ασυμβίβαστος με την αστική δημοκρατία, που για τα αστικά κόμματα και τους οπορτουνιστές είναι συμβατή με την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και στον πλούτο που παράγει ο εργαζόμενος άνθρωπος.

Ως μέθοδος διαστρέβλωσης καταγράφεται και η χυδαία «σταλινολογία». Υπολογίζουν ότι μέσω της άγνοιας και με το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας θα εμπεδωθεί στις συνειδήσεις η εξίσωση ανάμεσα σε ένα προϊόν του καπιταλισμού, τον Χίτλερ, και σε έναν ηγέτη σαν το Στάλιν, γέννημα ό,τι πιο πρωτοποριακού γνώρισε η ανθρωπότητα, του Μπολσεβικισμού. Είναι φανερό ότι μέσα από την επιχείρηση λασπολογίας του προσώπου, θέλουν να σβήσουν συνολικά την πρώτη ηρωική απόπειρα οικοδόμησης του σοσιαλισμού, να διαστρεβλώσουν τις συνθήκες υπό τις οποίες διαμορφώθηκε εξαρχής η οικονομική βάση του σοσιαλισμού, που - πέρα από ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητες από χώρα σε χώρα - στηρίζεται στην κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, στη συνεταιριστικοποίηση εκεί που δεν υπάρχουν συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, που δεν είναι αρχικά δυνατή η πλήρης κοινωνικοποίηση.

Ταυτόχρονα, μέσα από τη σταλινολογία, την ταύτιση του Στάλιν με τον Χίτλερ, τη θεωρία των «δύο ολοκληρωτισμών», που διαστρεβλώνουν χυδαία την ιστορική πραγματικότητα, επιχειρούν να χτυπήσουν την ίδια την πάλη για το σοσιαλισμό, που είναι αναγκαίος και επίκαιρος όσο ποτέ, μια πάλη η οποία εξοπλίζεται με επιστημονικές αναλύσεις και διδάγματα από λάθη του παρελθόντος. Φοβούνται λοιπόν την εργατική-λαϊκή συνειδητή ανάταση, γιατί γνωρίζουν ότι το αντεπαναστατικό πισωγύρισμα είναι προσωρινό. Πρέπει να επισημανθεί σε αυτό το θέμα και η ιδιαίτερη προσφορά των οπορτουνιστών μέσα από το ΚΕΑ, όπου μάλιστα η καταδίκη του «σταλινισμού» είναι προϋπόθεση ένταξης στο Κόμμα αυτό.

Πλάι πλάι με τον αντικομμουνισμό, βαδίζει η αποσιώπηση ή ακόμα η δικαιολόγηση των εγκλημάτων της αστικής τάξης, που συχνά παρουσιάζονται με το προκάλυμμα της υπεράσπισης της δικής τους «δημοκρατίας» έναντι του «κόκκινου ή του μαύρου φασισμού».

Τα παραδείγματα και μέσα από την εκπαίδευση είναι πολλά. Στο βιβλίο της Ιστορίας Γενικής Παιδείας της Γ' Λυκείου παρατίθεται εναντίον του Στάλιν ένα γελοίο απόσπασμα από βιβλίο του Σολζενίτσιν. Από αυτό, τα παιδιά της Γ' Λυκείου, 17 και 18 χρόνων, «πληροφορούνται» ότι ο διευθυντής εργοστασίου συνελήφθη επειδή μετά από έντεκα λεπτά χειροκροτήματος προς το Στάλιν, σταμάτησε πρώτος να χειροκροτεί, με αποτέλεσμα να σταματήσουν και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι! Τον είχαν εντοπίσει τα άγρυπνα βλέμματα της μυστικής αστυνομίας!

Στην επιχείρηση παραχάραξης της Ιστορίας υπάρχει επιπλέον ένας καταιγισμός με ψευδείς πληροφορίες ή μισές αλήθειες. Λοιδορούνται έτσι σημαντικά ιστορικά γεγονότα που σχετίζονται με το ρόλο και την τακτική της Σοβιετικής Ενωσης, προκειμένου να διεξαγάγει μια νικηφόρα πορεία ενάντια στο φασισμό και προς όφελος όλων των καταπιεσμένων λαών. Ο ιστορικός ρεβιζιονισμός, η «νέα» αυτή όψη της ιμπεριαλιστικής απολογητικής, στοιχίζεται κατ' αρχήν στο «Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ». Το «Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» (Σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ Γερμανίας - Σοβιετικής Ενωσης, 23 Αυγούστου 1939), αποτελεί ένα βασικό άξονα ξεδιπλώματος του χυδαίου αντικομμουνισμού που εξαπολύουν ΕΕ, ΗΠΑ, μαζί με τις αντιδραστικότατες κυβερνήσεις της καπιταλιστικής παλινόρθωσης σε Λετονία - Εσθονία - Λιθουανία, και τα φερέφωνά τους και στην Ελλάδα. Απαιτούν κατ' αυτόν τον τρόπο από τους όπου Γης κομμουνιστές να ζητήσουν «συγγνώμη», καθώς, όπως διατείνονται, οι λαοί αυτοί έζησαν σαν «σκλάβοι» και μετά τη λήξη του πολέμου, αλλά και γιατί η Σοβιετική Ενωση με το Σύμφωνο μοίρασε την Ανατολική Ευρώπη με τη Γερμανία. Ψεύδονται ασύστολα για να αποκρύψουν τις ευθύνες ΗΠΑ, Μ. Βρετανίας - Γαλλίας, των κυβερνήσεων των Βαλτικών χωρών και φυσικά της Γερμανίας. Η Σοβιετική Ενωση δεν είχε επιθετική πολιτική. Δεν ενδιαφερόταν, το αντίθετο μάλιστα, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Η Σοβιετική Ενωση δεν αμύνθηκε απλά. Εγραψε εποποιία όντας σε συνθήκες καπιταλιστικής περικύκλωσης και προβοκάτσιας, απειλών και εκβιασμών, υπονόμευσης και πολεμικών επιθέσεων. Το Σύμφωνο «Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» ήταν η αναγκαία συνθήκη για να μπορέσει το σοσιαλιστικό κράτος να προετοιμάσει τις δυνάμεις του για την άμυνα, σε περίπτωση που η Γερμανία (όπως και έγινε) θα παρέβαινε το σύμφωνο και θα επετίθετο. Εξασφάλιζε επίσης χρόνο ώστε να εμπλακούν οι «σύμμαχες δυνάμεις» κατά της φασιστικής Γερμανίας, με την πιθανότητα να συνδράμουν στην ηρωική αντίσταση της Σοβιετικής Ενωσης.

Παρ' όλες τις δεσμεύσεις τους για συμμαχίες, οι ΗΠΑ - Μεγάλη Βρετανία - Γαλλία δια της ανοχής ή της πραγματικής στήριξης, ήταν αυτές που παρέδωσαν στον Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία το 1938 (Σύμφωνο Μονάχου) και την Πολωνία το 1939, κηρύσσοντας είτε κατ' επίφαση «ουδετερότητα» (ΗΠΑ), είτε έναν πόλεμο που δε διεξαγόταν μέχρι το Μάη του '40 («παράξενος πόλεμος»). Οι «δυτικές δημοκρατίες» δεν έμειναν σίγουρα άπραγες κατά την εισβολή των Ναζί στην Πολωνία από αδυναμία. Αλλωστε στη σοβιετοφιλανδική σύρραξη υπήρξαν ιδιαίτερα πρόθυμες να συνδράμουν τη Φιλανδία υλικά, ενώ Πολωνία και Μ. Βρετανία διαπραγματεύονταν μυστικά με το γερμανικό φασισμό για να χτυπήσουν από κοινού τη Σοβιετική Ενωση.

Ενα άλλο μεγάλο αστικό παραμύθι αφορά στη Διάσκεψη της Γιάλτας.Το σύνολο σχεδόν των κυρίαρχων αστικών και κυρίως οπορτουνιστικών ιστοριογραφικών προσεγγίσεων αρέσκονται να αναφέρουν ότι στη Διάσκεψη της Γιάλτας «μοιράστηκε ο κόσμος». Καθώς βασικός στόχος τους είναι να πλήξουν το κύρος που κέρδισε η ΕΣΣΔ και τα κομμουνιστικά κόμματα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το σαθρό επιχείρημά τους αφορά στις χώρες που συναποτέλεσαν στη συνέχεια το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, τις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης. Σε αυτές τις χώρες οξύνθηκε η διαπάλη για το ζήτημα της εξουσίας. Με το τέλος του πολέμου, τα ένοπλα λαϊκά κινήματα, με επικεφαλής τους κομμουνιστές, προχώρησαν πέρα από την απελευθέρωση, στην ανατροπή της αστικής εξουσίας. Με την αποφασιστική στήριξη της Σοβιετικής Ενωσης, συντρίφθηκαν οι αντεπαναστατικές ενέργειες των εγχώριων αστικών δυνάμεων που στηρίχθηκαν από το διεθνή ιμπεριαλισμό (π.χ. Τσεχοσλοβακία 1948). Παρ' όλα αυτά, η Διάσκεψη της Γιάλτας αναγνώρισε μόνο προσωρινές κυβερνήσεις ή την ανάγκη διεξαγωγής εκλογών, σε αποφάσεις που αφορούσαν μόνο την Πολωνία και τη Γιουγκοσλαβία και όχι τις άλλες χώρες που απελευθέρωσε ο Κόκκινος Στρατός. Οσα, λοιπόν, ιδεολογήματα κι αν απεργάζονται, είναι φανερό ότι ο ιμπεριαλισμός ούτε ήθελε ούτε μπορούσε να συμβιώσει ειρηνικά με τον ανειρήνευτο ταξικό του εχθρό, το σοσιαλισμό, πόσο μάλλον να προβεί σε συμφωνία μαζί του για το «μοίρασμα του κόσμου». Οι αστοί, άλλωστε, δε θα δέχονταν ποτέ την ανατροπή της εξουσίας τους σε μια σειρά χώρες και την αποδέσμευσή τους από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οργανισμούς.

Τα αστικά ιδεολογήματα συνεχίζουν και αναθεωρούν και τα ιστορικά γεγονότα που ακολούθησαν το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου.Ετσι στο βιβλίο «Η Ευρώπη του Ψυχρού Πολέμου, 1945 - 1991» που έχει γραφτεί από τον John W. Young, καθηγητή Διεθνούς Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Νότινγκαμ της Μ. Βρετανίας και αποτελεί μάθημα επιλογής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, σχολιάζεται: «...η Πολωνία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία ουσιαστικά ήταν ανδρείκελα των Σοβιετικών», «...ο Στάλιν - σαν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι - στήριξε ένα σύστημα προσωπικής εξουσίας βασισμένης σε μια ολοκληρωτική ιδεολογία», «στην ΕΣΣΔ δε δημιουργήθηκε πραγματικό κράτος πρόνοιας», ή ότι «στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στην Ουγγαρία και στη Γιουγκοσλαβία έγιναν εκλογές νοθείας». Στο ίδιο βιβλίο αποθεώνεται ο δρόμος της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, του οποίου η ομαλή έκβαση δυστυχώς για τους αστούς δυσχεραίνεται από την ύπαρξη, τα προηγούμενα χρόνια, της εργατικής εξουσίας, εννοώντας ότι υπήρχαν αντιδράσεις από το σοβιετικό λαό, υπήρχε κόσμος που αναπολούσε τα χρόνια διακυβέρνησης του Στάλιν, αλλά και κατακτήσεις όπως η εξάλειψη της ανεργίας και του αναλφαβητισμού, η εξασφάλιση των γυναικών και των γηραιότερων ανθρώπων, ο ελεύθερος χρόνος και πάνω απ' όλα η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και αυτά έθεταν εμπόδια στην επιβολή και αποδοχή της άγριας εκμετάλλευσης των εργαζομένων που σημαίνει ο καπιταλισμός.

Ειδικότερα το ΚΚΕ και η ιστορική πορεία του δέχονται και μέσα από την όλη εκπαιδευτική διαδικασία στοχευμένη συκοφάντηση, αλλοίωση. Το μένος της επίθεσης εξηγείται καθώς, στην Ελλάδα, το εργατικό κίνημα και η κομμουνιστική πρωτοπορία του εμφάνισε και εμφανίζει έως σήμερα, παρά ορισμένες παλινδρομήσεις και αστοχίες σε κρίσιμες στιγμές, μεγαλύτερη ικανότητα αντίστασης στην ιμπεριαλιστική διάβρωση και χειραγώγηση, μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στο δηλητήριο του ρεφορμισμού και οπορτουνισμού. Σταχυολογώντας μόνο ορισμένα παραδείγματα από τα ελληνικά βιβλία Ιστορίας της Γ' Γυμνασίου και Γ' Λυκείου, που απευθύνονται αντίστοιχα σε ηλικίες 15 και 18 ετών, μπορεί κανείς να αναφέρει τα εξής:

-- Δε γίνεται πουθενά αναφορά στο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη, Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ «προς τον ελληνικό λαό», από τα μπουντρούμια της Κρατικής Ασφάλειας, που χάραξε τη γραμμή πάλης ενάντια στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Αναφορές γίνονται μόνο στο Μεταξά και στον Παπάγο, που όχι μόνο σύρθηκαν κυριολεκτικά στο «όχι» ενάντια στους ξένους κατακτητές, αλλά ο Μεταξάς επιπλέον παρέδωσε εκατοντάδες στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος στους Γερμανούς, καθώς και τον ίδιο τον Ζαχαριάδη στην Γκεστάπο, η οποία τον έστειλε σε συνέχεια στο στρατόπεδο Νταχάου.

-- Δεν υπάρχουν αναφορές στις τρεις ελληνικές κυβερνήσεις της Κατοχής, ενώ το ΕΑΜ εμφανίζεται σε μία γραμμή ως «παρθενογένεση», δίπλα στον ΕΔΕΣ και στο ΕΚΚΑ, δίχως να γίνεται η παραμικρή αναφορά στο γεγονός ότι το ΚΚΕ υπήρξε ο καθοδηγητής και η βασική δύναμη του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ. Οχι μόνο υποβαθμίζουν την ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση και το ρόλο του ΚΚΕ στη γενικότερη ελληνική ιστορία, αλλά εξισώνουν την ΕΑΜική εποποιία με τις κινήσεις των ενταγμένων στους γενικότερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στρατιωτικών σωμάτων που έδρασαν στη Μέση Ανατολή (βιβλίο Γ' τάξης Λυκείου).

--Στα πανεπιστήμια ακούγονται από καθέδρας και βαθιά αντιδραστικές φωνές που ισοσκελίζουν το ρόλο του ΕΑΜ και του ΔΣΕ με τα Τάγματα Ασφαλείας, αποδίδοντας και στις δυο πλευρές «ακρότητες από Ελληνες προς Ελληνες», αποκρύπτοντας ολότελα τον εθνικοαπελευθερωτικό και ταξικό χαρακτήρα της ΕΑΜικής αντίστασης και της εποποιίας του Δημοκρατικού Στρατού αφενός και, αφετέρου, τη συνεργασία των Ταγμάτων Ασφαλείας με τους Γερμανούς και τις δοσίλογες ελληνικές κυβερνήσεις της Κατοχής. Φτάνουν, μάλιστα, στο σημείο να αναφέρουν ότι η «κόκκινη τρομοκρατία» εναντίον απλών ανθρώπων δίχως ανάμειξη ευθύνεται για τη δημιουργία των «Ταγμάτων Ασφαλείας» και τη μαζικοποίησή τους και όχι ότι ήταν επιλογή των Ράλληδων και της γερμανικής διοίκησης, με τις ευλογίες των Εγγλέζων, για να χτυπήσουν μαζί με άλλες τρομοκρατικές αντιλαϊκές οργανώσεις το ΕΑΜ και το ΚΚΕ και για να έχει ένα ακόμα ένοπλο στήριγμα το αστικό κράτος.

-- Με ακόμα περισσότερο μένος και διαστρέβλωση παρουσιάζουν την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ 1946 - 1949, τη φάση αυτή της ένοπλης ταξικής πάλης του λαού μας, όπου πρώτη φορά τέθηκε το ζήτημα της εξουσίας και στην οποία αιμοδότης και καθοδηγητής υπήρξε το ΚΚΕ, όταν την παρουσιάζουν ως «πράξεις αντεκδικήσεως, ιδίως στην ύπαιθρο, όπου η παρουσία του κράτους ήταν εξαρχής σκιώδης». Σκιώδεις αποκαλούν τις κάθε είδους παρακρατικές συμμορίες που ανέπτυξαν πρωτοφανή εγκληματική δράση ενάντια στο ΚΚΕ και στο ΕΑΜ, με τη συνδρομή του εγγλέζικου στρατού.

Η παραχάραξη της Ιστορίας και ο αντικομμουνισμός έχουν την τιμητική τους στα διάφορα ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά προγράμματα, τα οποία τα τελευταία χρόνια έχουν κατακλύσει όλες τις βαθμίδες της ελληνικής εκπαίδευσης, επιχειρώντας μια βαθιά ιστορική διαστρέβλωση και μια ιδεολογική προπαγάνδα που στόχο έχει, αφενός να καταδικάσει το σοσιαλισμό - κομμουνισμό και, αφετέρου, να εμφανίσει την ΕΕ ως εγγυητή της ειρήνης, ως μονόδρομο για τους λαούς, συσκοτίζοντας ταυτόχρονα τα σύγχρονα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα σε Γιουγκοσλαβία, Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν.

Αναφέρουμε ενδεικτικά ένα παράδειγμα:

Με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την πτώση του τείχους του Βερολίνου ξετυλίχτηκε, για μια ακόμη φορά, η αντικομμουνιστική προπαγάνδα, που μεταφέρθηκε και στα σχολεία. Ετσι, διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης απέστειλαν εγκυκλίους και μοιράστηκαν κείμενα στους μαθητές ανά την Ελλάδα, όπου περιγράφεται η δημιουργία του τείχους ως εξής: «Ενας μεγάλος αριθμός ανθρώπων στην Ανατολική Γερμανία ήταν δυσαρεστημένος από τη ζωή εκεί και δραπέτευσε στη Δύση. Αυτό είχε ως συνέπεια να δημιουργηθούν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες στην Ανατολική Γερμανία και έτσι στις 13 Αυγούστου 1961 η κυβέρνηση του ανατολικού κράτους αποφασίζει το χτίσιμο ενός τείχους στα σύνορα ανατολικού και δυτικού Βερολίνου. Γενικότερα στα σύνορα με τη δυτική Γερμανία μπαίνουν συρματοπλέγματα, νάρκες, σκοπευτές και περίπολοι που σκοτώνουν όποιον προσπαθεί να τα περάσει. Παρ' όλα αυτά, πολλοί άνθρωποι προσπάθησαν να αποδράσουν και το πλήρωσαν με τη ζωή τους».

Η στρεβλή ιστορία που διδάσκουν στα παιδιά της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Γιατί η εκπαίδευση, το περιεχόμενο σπουδών, έχουν ταξικό χαρακτήρα. Σε μια κοινωνία όπου οικονομικά και πολιτικά κυριαρχεί η αστική τάξη, από τη δική της σκοπιά, με βάση τα δικά της συμφέροντα θα γράφεται και η σχολική ιστορία, για να αντιστοιχηθεί με τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οσοι από τους πρωτεργάτες της ισχυρίζονται το αντίθετο, απλά υποκρίνονται. Η εργατική τάξη έχει συμφέρον από τη γνώση. Η αστική τάξη έχει συμφέρον από την παραχάραξη. Η εργατική τάξη έχει το δίκιο με το μέρος της. Η αστική τάξη έχει το άδικο. Σε αυτήν τη βάση κρίνουμε και κρίνουν αντίστοιχα και τα ιστορικά γεγονότα.

Κρίνουμε τα ιστορικά γεγονότα στην ιστορική τους συνέχεια και αλληλουχία, κι όχι αποσπασματικά, επιφανειακά, ψευδεπίγραφα. Η δική μας αντίληψη, η θεωρία του ιστορικού υλισμού, υποστηρίζει ότι οι λαϊκές μάζες είναι οι δημιουργοί της Ιστορίας. Δίχως να μηδενίζει το ρόλο της ηγετικής προσωπικότητας, αντίθετα βάζοντας αυτήν στις πραγματικές διαστάσεις και στον αληθινό ρόλο που διαδραματίζει, αναδείχνει το ρόλο των μαζών στην παραγωγή και στην πολιτική εξέλιξη. Η ιστορική αλήθεια είναι μία και όχι πολλές. Η επισήμανση της αλήθειας συχνά είναι σύνθετη διαδικασία, απαιτεί μελέτη, σωστή αξιολόγηση στοιχείων και πηγών. Υποστηρίζουμε, όμως, ότι παρά τις δυσκολίες, η ιστορική αλήθεια μπορεί να κατακτηθεί, με μεθοδολογικό εργαλείο την παρακολούθηση της πορείας που διέγραψε η ταξική πάλη σε κάθε εποχή ή περίοδο. Είναι ταυτόχρονα και όπλο θεμελιακής χρησιμότητας για την οργάνωση της επαναστατικής πάλης, για την επιστημονική θεμελίωση της στρατηγικής του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Η πάλη ενάντια στον αντικομμουνισμό σηματοδοτεί για το ΚΚΕ μια ολομέτωπη αντεπίθεση σε επίπεδο ιδεολογικο-πολιτικό και μαζικό.Μέσα και από τις αποφάσεις του τελευταίου Συνεδρίου του Κόμματός μας αναδεικνύεται η ανάγκη να διεξαχθεί η πάλη στην αντικομμουνιστική υστερία με όρους κινήματος, να γίνει υπόθεση του εργατικού κινήματος, του κινήματος της νεολαίας.Και στο επικείμενο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας η αναχαίτιση της αναθεώρησης της Ιστορίας, αλλά και η αντεπίθεση με την υπεράσπιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, της στρατηγικής του Κόμματός μας, τίθενται στην πρώτη γραμμή της πάλης. Το ΚΚΕ σήμερα είναι πιο δυναμωμένο να αντιπαλέψει την παραχάραξη της ιστορικής μνήμης, εξοπλισμένο με τη βαθιά μελέτη των αιτιών των ανατροπών, της στρατηγικής του στην 90χρονη πορεία του. Συνεχίζει την επιστημονική και σε βάθος καταγραφή της ιστορικής πορείας του και, μέσα και από αυτήν τη διαδικασία, αντλεί την ικανότητά του να μπορεί να στέκεται απέναντι στα λάθη του, να χαράζει αυτοτελή πολιτική στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, χωρίς να ενσωματώνεται στα διάφορα αστικά σενάρια.

Ακριβώς αυτή η αξιοποίηση της Ιστορίας ως όπλου για το ατσάλωμα του Κόμματος, ως αναπόσπαστου στοιχείου του προλεταριακού διεθνισμού που αντιπαρατίθεται στον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου είναι που ενοχλεί και ανησυχεί τους κεφαλαιοκράτες και τα κόμματά τους. Το γεγονός μάλιστα ότι δε μελετάμε την Ιστορία με εσωστρέφεια, αλλά ανοίγουμε αυτή τη διαδικασία στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα, στη νεολαία επιτείνει την ανησυχία τους. Στην αντικομμουνιστική επίθεση απαντάμε με παρουσιάσεις βιβλίων για την αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας σε σχολεία και Σχολές, με θεματολογία που απαντά στα αστικά ψεύδη και με όρους κινήματος. Η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας πρωτοστάτησε, για παράδειγμα, στην ανάδειξη του χαρακτήρα της αστικής ταξικής δημοκρατίας, όταν ειδική εγκύκλιος προέβλεπε στην αρχή της σχολικής χρονιάς εκδηλώσεις σε όλα τα σχολεία για «τη μέρα της δημοκρατίας», με κατεύθυνση του ΟΗΕ, προκειμένου να νομιμοποιηθούν στις εύπλαστες νεανικές συνειδήσεις τα σύγχρονα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα. Οργάνωσε μαζί με τα 15μελή μαθητικά συμβούλια, το Συντονιστικό Αγώνα Μαθητών, εκδηλώσεις της μαθητικής νεολαίας που ανέδειξαν το ηρωικό «όχι» του ελληνικού λαού στην επέλαση του φασισμού, το ρόλο της ΕΑΜικής εθνικής αντίστασης, τα γεγονότα του Δεκέμβρη του '44 και την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ, μέσα και από ειδική έκδοση του μαθητικού Συντονιστικού. Αξιοποίησε οπτικο-ακουστικά μέσα και πολύμορφες πολιτιστικές εκδηλώσεις ανάδειξης της Ιστορίας μέσα από το αντάρτικο τραγούδι στα σχολεία. Διοργάνωσε μαθητικές επισκέψεις σε ιστορικά μνημεία όπως στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, καθώς και επισκέψεις και ομιλίες αντιστασιακών μέσα στα σχολεία. Ανέδειξε κυρίως το επιτακτικό ζήτημα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης σε ζητήματα παραχάραξης της Ιστορίας μέσα στο ίδιο το μάθημα, εξοπλίζοντας πολύμορφα τους ΚΝίτες μαθητές, για να μπορούν να ανταπαντήσουν στα αστικά ιδεολογήματα από καθέδρας.

Αντίστοιχη πολύμορφη πρωτοβουλία ξεδίπλωσε το ΚΚΕ και η ΚΝΕ και στα Πανεπιστήμια. Μοιράσαμε μαζικά ανακοινώσεις, πήραμε ψηφίσματα από φοιτητικούς συλλόγους ενάντια στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο και στην καθιέρωση της 23ης Αυγούστου από την ΕΕ ως ημέρας «μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων», που εξίσωνε τον κομμουνισμό με το ναζισμό - φασισμό. Διοργανώσαμε αντιμαθήματα και εκδηλώσεις με πτυχές της Ιστορίας του Κόμματός μας, αναδεικνύοντας παράλληλα γιατί ο αντικομμουνισμός και ο αστικός κοινοβουλευτισμός μπορούν να συνυπάρχουν, γιατί ο αντικομμουνισμός, όπως και ο φασισμός, είναι το καταφύγιο της άρχουσας τάξης ή μερίδων της όταν δεν μπορούν με τα συνηθισμένα μέσα να πετύχουν την ενσωμάτωση, τη φίμωση του λαϊκού κινήματος, όταν θέλουν να προλάβουν την απότομη άνοδο της ταξικής πάλης.

Διοργανώσαμε άμεσα και συντονισμένα καμπάνια συλλογής υπογραφών από μαζικούς φορείς και προσωπικότητες ενάντια στην αντικομμουνιστική επίθεση ΕΕ - ΗΠΑ και για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Θέσαμε το ζήτημα αυτό και στις ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών, αναδεικνύοντας τον πραγματικό διαπαιδαγωγητικό ρόλο του εκπαιδευτικού, ως συστατικού στοιχείου της αντίστασης στη μοιρολατρία και στο ραγιαδισμό, στην υποταγή στην αστική νομιμότητα και στη βία της αστικής τάξης. Ξεδιπλώσαμε μια πλούσια αρθρογραφία ενημέρωσης στα κομματικά έντυπα και βιβλιογραφία που φώτισε επιμέρους πλευρές της Ιστορίας με σημαντικά ντοκουμέντα και εκτιμήσεις.

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι είναι δυνατόν να αλλάξουν τα βιβλία της Ιστορίας που διδάσκονται στα σημερινά σχολεία δίχως να αλλάξει ριζικά η συνολική εκπαίδευση, η σημερινή οικονομία, τελικά η εξουσία. Επιμέρους βελτιώσεις, βέβαια, κάτω από την πίεση του εργατικού και λαϊκού, του νεολαιίστικου κινήματος, μπορούν να υπάρξουν, όμως η φιλοσοφία που διέπει τα βιβλία, το περιεχόμενό τους δε θα αλλάξει στις υπάρχουσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Προϋπόθεση είναι η όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης στα σχολεία, μέσα στο μάθημα και έξω από αυτό. Η καταδίκη του αντικομμουνισμού στα σχολεία και γενικότερα στην κοινωνία, με οποιαδήποτε μορφή εμφανίζεται, ραφιναρισμένος ή ωμός, είναι καθήκον πρώτα και κύρια του εργατικού κινήματος, αλλά και των παιδαγωγών, των μαθητών και των φοιτητών από τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Σε αυτήν την κατεύθυνση, καθοριστική είναι η παρέμβαση του κομμουνιστή και αγωνιστή εκπαιδευτικού μέσα στο σχολικό μάθημα, στη σχολική τάξη. Η ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας δεν αποτελεί μια ακόμα «ακαδημαϊκή» ευθύνη, αλλά αναπόσπαστο στοιχείο της αγωνιστικής διαπαιδαγώγησης, ώστε η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης να μάθει να εμπιστεύεται τη δύναμή της, το λογικό της, να κατανοήσει τη θέση και την αποστολή των τάξεων στην Ιστορία.

Απαιτείται έτσι να οργανωθεί η αντεπίθεση με βάση το μορφωτικό περιεχόμενο του σχολείου και τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες, με όρους ιδεολογίας, με όρους κινήματος και με άξονα τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, στη διέξοδο και την προοπτική της Λαϊκής Εξουσίας, του Σοσιαλισμού. Η Ιστορία βρίσκεται στο πλαίσιο της γενικής ταξικής πάλης και είναι όπλο στον αγώνα για τη λαϊκή εξουσία, γιατί βοηθάει στην εξαγωγή συμπερασμάτων για το ρόλο της κάθε τάξης στην Ιστορία, συμπερασμάτων ιδιαίτερα πολύτιμων στο σήμερα, που η νεολαία πρέπει να είναι ιδεολογικά εξοπλισμένη απέναντι στους εκμεταλλευτές. Η νικηφόρα πορεία της τάξης μας, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, ενισχύει στη συνείδηση κάθε νέου ανθρώπου το ότι η εργατική τάξη είναι αυτή που έχει όχι μόνο το δίκιο, αλλά και τη δύναμη να το κατακτήσει.